Уваходзіць сэр ЭНДРУ .
СЭР ЭНДРУ
О, людцы добрыя, дзе лекар? Пашліце лекара да сэра Тобі. Напрамілы бог, пашліце і як найхутчэй!
АЛІВІЯ
Што здарылася?
СЭР ЭНДРУ
Ён праламаў мне чэрап, ды і сэру Тобі так расквасіў галаву, што, напэўна, ужо і мазгі выцеклі. Напрамілы бог прашу вас, акажыце дапамогу. Я не пашкадаваў бы і сарака фунтаў, абы толькі быць цяпер дома.
АЛІВІЯ
Хто гэта ўсё натварыў, сэр Эндру?
СЭР ЭНДРУ
Ды ўсё ж той графскі прыслужнік, нейкі Цэзарыё. Мы думалі,— ён палахлівец, аж аказалася, што гэта сам крутадух у чалавечым вобразе.
ГЕРЦАГ
Мой камердынер Цэзарыё?
СЭР ЭНДРУ
О божа літасцівы, ён тут.— Вы ні за што ні пра што рассеклі мне галаву. А калі я што і зрабіў, дык трэба ж было лічыцца, што мяне нацкаваў на вас сэр Тобі.
ВІЁЛА
Пры чым тут я? Я пальцам вас не кратаў,
А там тады, калі без дай прычыны
Вы агалілі шпагу, я таксама
Вас не чапаў і ўгаварыў змірыцца.
СЭР ЭНДРУ
Калі расквасіць чэрап, па-вашаму, не чапаць, дык вы такі мяне добра зачапілі. Вы, я гляджу, мой скрываўлены чарапок і ў грош не ставіце.
Уваходзяць сэр ТОБІ і БЛАЗЕН .
А вось кульгае і сам сэр Тобі, ён вам яшчэ не тое раскажа. О, каб ён тады не быў падпіты, задаў бы вам шчыкоткі не такім манерам.
ГЕРЦАГ
Ну што, шаноўны, дзе вы зарабілі?
СЭР ТОБІ
Ды што там — драпіна! Пакуль жаніцца,— загаіцца. Перахрысцілі ў схватцы — і ўсё па ўсім.— Паслухай, дурачына, ты бачыў Дзіка-лекара? Не бачыў?
БЛАЗЕН
Бедненькі сэр Тобі, лекар наш, п’яная завала, заваліўся спаць больш гадзіны таму назад, а вочкі яго асалавелі і закаціліся яшчэ з самай ранічкі.
СЭР ТОБІ
Свіння, хто ж напіваецца зрання? Ненавіджу п’яную жывёліну.
АЛІВІЯ
Выведзіце яго. Хто іх так скрамсаў?
СЭР ЭНДРУ
Я сам вам дапамагу, сэр Тобі,— нас жа будуць перавязваць разам.
СЭР ТОБІ
Ён мне дапаможа! Асліная твая галава, набіты дурань! Ты — жулік і разлезлы пантофель. «Я сам вам дапамагу» — цьфу ты, сухарлявы прахвост. Ідзі вон!
АЛІВІЯ
Адвесці раненага ў дом, у ложак,
I зараз жа няхай агледзяць рану.
Выходзяць БЛАЗЕН, ФАБІЯН, сэр ТОБІ і сэр ЭНДРУ .
Уваходзіць СЕБАСЦЬЯН .
СЕБАСЦЬЯН
Мне вельмі непрыемна, ваша светласць,
Што ў схватцы мной паранены ваш родзіч.
Але калі б ён быў і брат мой родны,
Я быў бы вымушаны заступіцца
За слабага. Вы на мяне з пагардай
Чамусьці гледзіцё. Я разумею:
Сваёй гарачкаю я вас зняважыў.
Даруйце мне, анёл мой, у імя
Хаця б нядаўняй нашай з вамі клятвы.
ГЕРЦАГ
Аблічча, вопратка, манеры, голас —
Адны і тыя ж, двайнікі — ды годзе:
Тут — гэты, а паводдаль — гэткі ж самы.
СЕБАСЦЬЯН
Антоніа, мой дарагі Антоні!
Якой пакутай кожная гадзіна
Была мне з той пары, як мы з табою
Рассталіся!
АНТОНІА
СЕБАСЦЬЯН
Вядома,
А ты яшчэ пытаешся?
АНТОНІА
Дык як жа
Маглі вы з ім раздвоіцца? Каб яблык
Разрэзаць напалам,— дзве палавінкі
Не разабраў бы лепш у падабенстве,
Чым вас дваіх. Каторы ж Себасцьян тут?
АЛІВІЯ
Неверагодна! Што тут — чарадзейства?
СЕБАСЦЬЯН
Ці ж я не я? Ніякага я брата
Не маю і не меў, як і не маю
Той боскай двуадзінасці з’яўляцца
То тут, то там адразу ў дзвюх асобах.
Была ў мяне адна сястра, якую
Ў шалёны шторм, як карабель загінуў,
Сляпыя хвалі мора паглынулі.—
Вы часам не сваяк мой? Як завуць вас?
Адкуль вашы бацькі?
ВІЁЛА
Я з Мессаліні.
Мой бацька зваўся Себасцьян, і брата
Майго таксама звалі Себасцьянам.
Ён быў, як вы: і твар, і рост, і постаць —
Ў такой жа форме дол салёны мора
Яго прыняў. Калі душа памершых
Увасабляцца можа ў іхні вобраз,
То вы прыйшлі палохаць нас.
СЕБАСЦЬЯН
Паверце,
Я дух і ёсць, што добраю душою
Быў выратаваны; а грубы воблік
Я атрымаў у спадчыну ад маці.
Вы?.. Не, не вы! Каб вы былі жанчына,
Я б ручаямі слёз заліў вам шчокі,
Бясконца паўтараючы: «Сястрыца,
З бяздоння мора ўскрэслая Віёла!»
ВІЁЛА
У бацькі над брывом была, я помню,
Радзімка.
СЕБАСЦЬЯН
Читать дальше