Уільям Шэкспір - Тры камедыі

I ў майго была таксама.

I ён памёр ў дзень, калі Віёле
Трынаццаць год спаўнялася — вось дата!

О, я ўсё гэта помню, як жывое.
Так, ён закончыў справы ўсе зямныя,
Калі сястры спаўняўся чортаў тузін.

Хоць іншых перашкод я больш не бачу,
Чым гэты мой касцюм, але стрымайся.
Не абдымай мяне, пакуль не зверым
Усіх абставін — месца, час, прычыны,—
I калі сыдзецца, то я — Віёла.
Каб гэта ўсё праверыць, мы павінны
Прайсці з табой у дом непадалёку
Да аднаго марскога капітана —
Я там пакінула сваё адзенне.
Ён дапамог мне паступіць на службу
Да графа. З той пары мая фартуна
Мне вызначыла месца між дваімі —
Гаспадаром Арсіна і графіняй.

Мілэдзі, выйшла прыкрая памылка.
Аднак прырода вас беспамылкова
Вяла: збіраліся вы заручыцца
З дзяўчынаю і — я жыццём клянуся! —
Не памыліліся: двайнік дзяўчыны,
Магу прызнацца, чэсны, як дзяўчына.

Вы здзіўлены? Жаніх ваш знатны родам,
I сумнявацца ў вас няма падставы.
Я спадзяюся, гэтае крушэнне
Таксама і мяне адорыць шчасцем.—

Ты тысячу разоў сцвярджаў, мой хлопчык,
Што я мілей табе любой жанчыны.

I я магу хоць зараз пад прысягай
Ахвотна паўтарыць свае прызнанні
І зберагчы іх у душы навечна,
Як гэта сонца беражэ святло,
Што аддзяляе ясны дзень ад ночы.

Падай руку і дай магчымасць бачыць
Цябе, нарэшце, у жаночым плацці.

Яно не тут, а недзе ў чалавека,
Што ўратаваў мяне насля крушэння.
На жаль, той капітан арыштаваны
I кінуты ў цямніцу па даносу
Мальвбльё, што дварэцкім у графіні.

Ён будзе вызвалены неадкладна.—
Паклічце мне Мальвольё! Ах, нягоднік,
Хаця, мой бог, я чула: мой дварэцкі
Нібыта, бедны, з розуму скрануўся.

Я і сама ў такім расстройстве думак
I пачуцця, што пра яго вар’яцтва
Зусім забыла. Як ён там, нябога?

Паклапаціся, Фабіян, каб зараз
Яго сюды даставілі.

Мой герцаг,
Улічваючы ўсе папраўкі часу,
Цяпер, магчыма, будзе ваша воля
Лічыць мяне сястрой, а не нявестай.
Калі на гэта будзе ваша згода,—
То ў гэты шчасны дзень мы б змацавалі
Шчаслівых два саюзы ў гэтым доме,
У мяне ў гасцях.

Мой бог! Я ў захапленні
Ад вашай прапановы.