Уладзімір Сауліч - Сабака з залатым зубам

Сяржант Дзюба. Ён самы, таварыш маёр!

Маёр Козлікаў (гладзіць сабаку) . А ты сімпацяга!.. Ах ты, цюцька! (Кліча.) Фяўроння!.. Лада!..

З'яўляюцца Фяўроння Захараўнаў модным халаціку і Лада, паўапранутая.

Фяўроння Захараўна (на сабаку) . Ой, які харошанькі!.. Які міленькі!.. (Гладзіць.) Якая арыстакратычная пыска! (Цалуе.)

Лада (крывіцца) . Фі, звычайны дварняк.

Маёр Козлікаў. Не скажы. Гэты сабака — іншаземнага паходжання. Так, сяржант Дзюба?!

Сяржант Дзюба. Так точна, таварыш маёр! Гэта ёсць іншаземец! Вось дакумент. (Падае маёру Козлікаву паперу.)

Маёр Козлікаў (глядзіць паперу, усклікае) . Во кракадзіл цельпухоўскі!.. Я не ведаю, хто ў мяне дзед быў, а ў гэтага цюцькі ўсе продкі па дзесятае калена спісаны. І прапрапрабабка. (Да сяржанта Дзюбы.) Дзякуй, сяржант! Услужыў!

Сяржант Дзюба (ускідвае руку) . Служу Савецкаму Саюзу!

Маёр Козлікаў. Можаш быць свабодным!

Сяржант Дзюба. Ёсць! (Казырае, выходзіць.)

Фяўроння Захараўна. А як завуць сабаку?

Маёр Козлікаў (спрабуе прачытаць) . Фок… Фокс… Тэр… Мля, не па-нашаму. (Перадае паперу Ладзе.) Ты — Лада!

Лада (чытае) . Амерыканскі фокстэр'ер.

Маёр Козлікаў. Як-як?

Лада (па складах) . Фокс-тэр'-ер.

Маёр Козлікаў. К чорту тэры і мэры. Назавём яго Пан Фокс. (Здымае з нагі бацінак і шпурляе ў кут.) Пан Фокс, падаць мне бацінак! Ату яго, Пан Фокс!..

Сабака не кранаецца з месца.

Фяўроння Захараўна. Ага, кінецца ён за тваёй ванючкай. (Здымае тапак са сваёй нагі і элегантна адкідвае яго ўбок. На сабаку.) Ласачка, разумніца, прынясі мне тапак… Ну, мілы! Давай!..

Сабака не рэагуе.

Маёр Козлікаў. Яшчэ не абнюхаўся. З жыллём не ўладкаваўся.

Сабака раптам брэша як бы ў знак згоды, толькі неяк дзіўна, нязвыкла.

Фяўроння Захараўна. Бач ты, і брэша не па-нашаму. (Здагадліва.) А можа, яму каманды на замежнай мове аддавалі? (Ладзе.) Глянь, доча, у паперу.

Лада (бярэ паперу, чытае) . Інструкцыя па гадоўлі сабак. Кармленне. Не тое.

Маёр Козлікаў. Чытай пра кармленне!

Лада (чытае) . Карміць сабаку трэба добра і смачна прыгатаванымі стравамі: булён, катлеты са свежага мяса, язык правараны, пюрэ бульбянае, амлет, масла з макаронамі. Па дзве з паловай порцыі на дзень. (Да Фяўронні Захараўны.) Ну, ма… закалебалі! (Да маёра Козлікава) . Па, а гэта — па тваёй частцы. Любоў у сабак.

Маёр Козлікаў (нецярпліва) . Чытай пра любоў!

Лада. У сабакі перыядычна праяўляецца каханне.

Маёр Козлікаў. Мне і без гэтага зразумела, што кабель без любові не пражыве. (Ладзе.) Далей!

Лада. Праяўляецца каханне… Трэба своечасова ўлавіць гэтыя моманты і даставіць яму суку. А лепш — дзвюх ці трох.

Маёр Козлікаў. Хоць дзесяць. Такога дабра хапае.

Фяўроння Захараўна. Ну, не ўжо. Нашых я не дапушчу! Выпішу яму «дзеўку» з-за мяжы або сама з ім з'езджу туды.

Маёр Козлікаў. А назад?

Фяўроння Захараўна. І назад прывязу.

Маёр Козлікаў. Сумняваюся. Не такі ён, мля, дурны, каб другі раз ехаць з Амерыкі да нас!

Кацярына Карпаўна. А па-мойму, ніякі ён не амерыканец. За вартаўніком Язэпам падобны бегаў. Цюцелька ў цюцельку. Па восені, як у Цельпухоўцы была, на свае вочы бачыла.

Фяўроння Захараўна. Заткніся, падла! (Хапаецца за сэрца.) Каранат, калі ты здасі яе? Жыўцом есць.

Маёр Козлікаў (мітусіцца ля жонкі) . Здам, абавязкова здам яе, мілая.

Фяўроння Захараўна. Ты ўжо цэлы год здаеш…

Маёр Козлікаў. На гэтым тыдні — усё. Здам!

Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «тыдні»? Сёння ж!

Маёр Козлікаў. Добра, добра, ягадка. Здам сёння! (Набірае нумар тэлефона.) Зараз аформім старую.

Фяўроння Захараўна (плаксіва) . Можа, сабачка ўжо якую бактэрыю ад яе ануч падчапіла?

Маёр Козлікаў (ласкава) . Усё ачысцім, лапка. Шпалеры новыя паклеім.

Фяўроння Захараўна. Прадэзінфіцыраваць!

Маёр Козлікаў. І дэзінфекцыю зробім… І… (У трубку.) Алё, аддзел сацыяльнага забеспячэння?.. Маёр Козлікаў. Прабачце, але ў мяне вельмі важнае пытанне да вас, як здаць матку ў дом састарэлых? Даведка аб страце кармільца?.. А без гэтага каб… Я ж выслугу маю — дваццаць гадоў. Узнагароды… Без даведкі — ніяк? (Кладзе трубку. Фяўронні Захараўне.) Патрабуюць даведку аб страце кармільца.