StaVl Zosimov Premudroslovsky - Á DAGINN. Húmorískur sannleikur

– En hvernig komust þeir þangað?

Eftir að hafa farið með okkur á næstu lögreglustöð skipaði vaktstjórinn okkur að loka klíka okkar í apahúsi, þar sem tveir Túrkmenar og ömurlegur, lyktandi, heimilislaus schmuck klæddur að vetri til voru þegar kyrjaðir, þó að hitinn væri fyrir borð og þrjátíu, og hann klæddist líka vetrarhúfu. Og hann segir án kröfu að það sé kalt á morgnana frá veiðum, og hann rispur annað hvort öxlblöðin, síðan rassinn, síðan hálsinn, síðan armbeygjuna eða ilina án þess að taka af sér skóna, síðan nára og aðra staði. Og það er satt.

Við fórum með Fiona í handarkrika í búri og settum hann á biðbekk. Hann dró sig aftur í bakið og hrotaði, opnaði munninn fyrir það besta sem ég vil ekki, þaðan streymdi munnvatn hægt út og ruglaðist, þreytt með skeggshár og yfirvaraskegg. Flugurnar hlupu á slíminu og voru klístraðar eins og eitrað flugpappír frá moskítóflugum. Seraphim gusaði meðan hann sat. Og ég reyndi að fela leifar af peningum í ilinni, þar sem ég var með innbyggðan veskiskyndiminni. Skyndilega opnaði ristin og heilsusamlegast, líklega frá öllu skrifstofu innanríkismála innanlands, fór inn í innanverðu, Android með byssu á öxlinni. Hægt og rólega, þegar hann borðaði augun, skoðaði hann chmyrinn, þegar örninn horfði á asíska tvíburana á mismunandi aldri, festust þeir þegar frá augum forráðamannsins að veggnum og opnuðu þrönga augnskur til fimm rúblumynta, kölluðu nemendana okkar og horfðum á sofandi Fiona, sem þá kviknaði í kviku flugu í munni hans og líkist trekt hvirfilbylsins. Serafím opnaði vinstra auga og sagði:

– Yfirmaður, klára hann! – Og þeir sem eru á vakt á barnum, skvettir ekki upp salíum í hring, hlæjandi. Rauði hálsinn í herklæði líkamans, rólega, rifinn með bein í legháls hryggjarliðsins, sneri höfðinu, ekki beygður og falsetto, það er, í rödd eins og lítil stúlka, hann sprengdi upp:

– Þú, vitur strákur, með hlutina að fara.. Fljótur!!

Seraphim hristi höfuðið hægt og rólega til að ná augum forráðamannsins með nemendum sínum, stóð hægt upp og yfirgaf aksturinn.

– Nafn. – spurði vakthafann.

– Ég?! Faðir Seraphim! – svaraði gamli munkurinn stoltur og strauk af honum skegginu.

– Ég sagði, fullt nafn!! – vaktstjórinn kom. – eða farðu í myndavélina í þrjá daga.

– Nautgripir Sergey Baituleuovich. – kallaði móðganir nafn sitt veraldlega Seraphim. – Ég bölva því. hvæsi hann.

– Hvað?? – spurði löggan.

– Ég segi að ég klæddist þessu nafni í langan tíma, áður en rústir voru teknir upp og samþykkti hátíðarkvöldverður. lýsti hann yfir og hvæsi aftur. – Ég bölva því.

– Núna mun ég keyra þig á milli fótanna með klúbb. – hrökk við annarri og stóð aftan á föður dýrlingans. – Það er rétt, það er nú þegar nótt?!

– Á morgnana – Nautgripir, og á kvöldin.. – sat við hliðina á honum bætt við.

– Þetta er ekki svo; ég hef nú þegar verið trúfastur í tuttugu ár. – Ég byrjaði að kvalast eins og barn sem nammið var tekið frá.

– Hey Seraphim, hann er Redneck..

– Hann er Chikatilo. – Eftir að hafa truflað sig bætti hann við heilbrigðum lögga.

– Hefurðu séð minjar um tesósana þína?

– Já, ó, yfirmaður!

– Ó hvernig! – vakthafandi brosti. – Og stal bein? – allir hlógu. – Og hann kom til Pétursborgar til að selja það oftar?! – öskrið magnaðist.

– Ekki guðlast, andkristur, Heródes konungur himinsins, annars skemma ég ykkur öll!!!! – Seraphim bullaði út augun og dró óvart gamaldags.

– En það er engin þörf á að fella. – tók eftir vaktstjóra.

– Já, hann bölvar svona. – bætti löggunni við sem stóð í bakinu. Seraphim leiddi enn meira í ljós hallandi augu hans, en nemendurnir voru: annar er dökkgrænn og hinn ljósbrúnn.

– Viltu að ég bölvi þér núna? – spurði hinn heilbrigði með byssu. – í stuttu máli þá munt þú komast út, tjaldhiminn í hlöðunni í deildinni okkar núna til að þrífa.

– Og ég mun kvarta til saksóknara fyrir hönd rétttrúnaðarkirkjunnar. – Félagi nautgripi féll frá.

– Fór í burtu, vatnsmelóna, ertu frá Vestur-Úkraínu? Stepan, lokaðu því aftur.

Um morguninn var okkur sleppt, og við vorum eftir án Seraphim, hann neyddist til að þrífa klósettið. Í hádeginu náði hann okkur og við báðum og héldum til sýnilegu sölustaða…

athugið ÁTTA

Ég þjónaði einnig samkvæmt samningnum…

Ég starfaði einnig undir samningnum, þó fjarverandi, frá orðum íbúa þessa Nochlezhka og svo að ég rugli ekki saman í sögunum og atburðunum, þá, ég, allt sem skrifað er í þessum hringrás: (athugasemdir frá reynslumiklum afkvæmum veraldlegs lífs (rass)), jafngildir nafngiftinni, tegund af sögum um Vasily Terkin, auðvitað, ef einhver las um hann. Ég heyrði aðeins um hetjudáð hans, sem voru flutt af mismunandi bardagamönnum, á mismunandi tímum. Almennt þjónaði ég … «Ég» er aðalpersóna nótna minna, hafðu í huga… Almennt þjónaði ég einnig á samningsgrundvelli. Við fórum í eftirlitsferð í tvær vikur og komum aftur til stöðvar. Við nálguðumst það, svo að segja, var okkur slegið af demobilization-strengi: Tsjetsjenar vöktu skothríð á tveimur póstum sín á milli og við lentum í vígeldi og við urðum að sitja úti í ánni, háls allan daginn, og þegar foringjarnir raða þessu út, var okkur heilsað og hlýnað hetjur, það er synd að aðeins þrír úr hópnum okkar voru liggja í bleyti við skarðið á landamærunum. Himnaríkið er með þeim, þó að það hafi verið einn múslimi á meðal þeirra, þá Allah Akbar.

Eftir að hafa þvegið okkur í baðhúsinu og skipt um skítalyktarbúninginn í heim, lögðum við af stað um að búa í löglegt tveggja vikna frí. Við gengum og leiddumst og biðum eftir nýrri ferð. Einhvern veginn stöndum við við hlið stöðvarinnar og við sjáum íbúa staðarins koma og, greinilega, til okkar.

– Hvað þarftu? við spurðum hann.

– Hey, bróðir, gefðu mér tvö kirzuhs? – Að nálgast, spurði hann með austurlenskum fyndnum hreim, tvö presenningstígvél.

– Af hverju?

– Gefðu mér bróður, ha? Á morgun, í átta mánuði, gengur sauðar hrútur, beit safnaðist saman.

– Og hvað, í galoshes að líða ekki?

– Nei, nei! Hvað segir heimska? – Tsjetsjensinn er svolítið læti. – geitin tekur með sér.

– Af hverju? Spurði ég treglega.

– Hvað, sauðir átu, geitur fara í beit? – með kaldhæðni liðsforingi. – Ég skil ekki af hverju þú þarft stígvél?!

– Wai, nei, geitarbakfótaskórinn birtist, já? Og hvítkál sveima, sekkur, hvernig á að muna með konu.

– Hæ, ertu dreymandi?! Og hversu mikið fé muntu gefa?

– Wah, af hverju peningarnir, rotta. Chacha vínkorn, já. Styttri chacha.

– Allt í lagi, sjáðu bara, ef þú bjáni, mun ég skjóta þig eins og sjakal.

– Af hverju svona dónalegt? Salim er ekki að svindla. Salim er heiðarlegur.

– Ahmed sagði það sama, en hann seldi chachainn eins veikan og vatn. – liðþjálfi í fjarska tók eftir sköllóttum anda sem safnaði villtum blómum og smakkaði petals.

Við skoðuðum hvort annað og ákváðum.

– Hey, þú.., farðu syud! hrópaði yfirmaðurinn. Andinn hlýddi án efa skipuninni, tók af honum skóna og henti þeim við ódæðið af hvítum þjóðerni. Hann náði í skóna, kyssti þá og dró fimm lítra serpentín chachi úr buxnavasanum og henti honum á okkur áður en hann tók sopa og gleypti hann með áberandi hætti, að því er virðist ekki smitandi.