StaVl Zosimov Premudroslovsky - Á DAGINN. Húmorískur sannleikur

– Þetta boor, slá frúna!!

– Slappaðu af, róaðu þig! – spurði yfirmaður lögreglunnar kurteislega. – Enginn barði neinn. Horfðu þarna. – Í fjarska mátti sjá kvikmyndavél og starfsmenn kvikmyndaáhafna.

– Þessi kvikmynd er tekin af gamanleikara leynilögreglumaður risasprengju! – bætti við annarri lögga.

– Hann hann hann hann!!! – rukkaði þann þriðja. – Og hneyksli sýndarmennska! Hu hu hu!!! Og bardagi!

Æxlið settist niður og muldraði eitthvað, kreppti að listamönnunum, leit síðan á lögguna, tók kúst og fór heimskulega yfir götuna Furshtatskaya.

Og á þessum tíma í candeyka, þar sem gópfyrirtækið hafði áður skrölt, og nú viskararnir vöknuðu upp úr timburmennsku, sáu þeir að einn af birgðum vantaði eða vantaði, óx fótunum og flúði, byrjaði að undirbúa lóð til að afhjúpa þjófinn eða fótleggina. Eftir að hafa afhent flöskurnar sem eftir voru frá síðustu helgi, skáluðu þeir upp þvottaefni sem kallað var Snezhinka og höfðu þynnt það með vatni úr salernisskálinni, vegna skorts á krananum, vegna lagfæringar á leiðslunni, fóru þeir rólega að drekka og borðuðu snarlafganga úr ruslaílátinu sem var lyft upp í gær. kallað – flóinn og mjög súr.

Það var að nálgast hádegi. Madame Tumor flautaði söng sakfelldu stúlkunnar sinnar, sneri aftur til sandi, vopnaður í annarri hendi birgðum og í hinni töskunni með álbrúsum af bjór og flöskum. Án þess að hugsa eða gruna neitt, opnaði hún hurðina og steig inn í candeika, frammi fyrir örlögum sínum…

Í upphafi var hún mætt með hliðarblik.

– Jæja, hvað? – Í byrjun skelfingartónleika, svarta ekkja, sem í fortíðinni drap eiginmenn sína þrjá, frá því að sitja á svæðinu fyrir morðingja 15 ára og hét Kampuchea, og eftir þjóðerni – Kalmyk án framtanna.

– Hvað? – hræddur lítillega og ráðalaus, spurði Madame Tumor og setti lagerinn á sinn stað.

– Hvað, hvað? – bætti fastara við hahal hennar sem kallaður var – Balamut með formi opinna berkla. – Í rassinum, ekki heitt??

– Ég, giska á ástæðuna fyrir árekstrinum, sagði Madame Tumor. – Ég hreinsaði svæðið.

– Og hvernig? – spurði þriðju persónu þessarar grínistu leiklistar, brot kallaður – Fox.

– Er allt hreint?! sagði hún.

– Og við fokkum! – Barked Kampuchea. – Það er ekki þitt starf, það verður ekki tekið af þér, þú samlagaðir það ekki á svæðinu, en tík??

Og í burtu förum við: í fyrstu var hún hrikalega barin og sparkað í fæturna og hnefann. Eftir innganginn fóru hlutir: þrír hitamælar, brotnir í munnholi hennar, tvö högg með öxi rass á litla stúlku, alvarlegir skurðir með rós úr brotinni augnflösku og kinnum, sjö hnífsár í líkamanum með hníf, brjóta bjórflöskur færðar með henni með hamri sem var ýtt í að byrja á ruddalegum nándarstöðum. Og á meðan tekst að syngja «snjókorn» og búa til brauðrist. Þegar öllu er á botninn hvolft, var líflaus líkið dregið út í flóann eftir kyrking, en nágranni mætti og hringdi í leyni til lögreglu og sjúkrabíls.

Fram á morgun yfirheyrðu þeir orsök ránisins með hnefunum og fóru með þau í fangageymslu að morgni og Madame Tumor var dælt út af læknum. Nú gengur hann um Chernyshevsky-metróssvæðið, flautar, talar við goðin og drekkur mikið. Þrautseigjan reyndist vera vinur harkalegra húsverka. Og í annarri candeyka, almennt vegna óprúttinna nauðgana á innlendri móðurkonu, refsuðu synir hennar rúðuþurrkunum með hömrum og hnífum svo þeir fóru úr öðru auganu og settu hitt á fjaðrir, hinir sluppu með höggum af hamrinum á höfðinu. Og þetta gerðist á gamlárskvöld, en þetta er annað lag Sódómu og Gómorru…

athugið SJÁ

Rétttrúnaðar virka daga

Í þessum vesalings sprengjuflugmanni, heimili fyrir heimilislausa, á Sinopskaya víkinni 26, undir nafninu RBOO «Nochlezhka», voru ekki aðeins glæpamenn, tákn, Chukchi og þrír Úkraínumenn, það er íbúar frá Donetsk svæðinu. Restin af Úkraínumönnunum eru Bandera fasistar, en þar bjuggu einnig tveir munkar í Rétttrúnaðarkirkjunni sem voru þegar orðnir þreyttir á að trúa á Guð og þeir ákváðu að taka sumarfríið frá hádegismatnum sínum af hlýðni og banni nokkurra veraldlegra freistinga, að fylgjast með, að sjálfsögðu, aðal kvöldverð helvítis, gefin með tonsure. Auðvitað, þeir leyndu frá öðrum á nóttunni, stungu fingrunum í rassgatið á hvoru öðru og að því er virðist, þurftu þeir ekki að hætta við þennan kvöldmat, vegna þess að ekki var staðið í nokkrum standandi líkamshlutum, á nára svæðinu. Eftir að hafa sloppið frá klaustrið í Alexander Nevsky Lavra, borgina í Pétursborg, gleymdu þeir vísvitandi öllum lögunum og hlýddu veraldlegri lögleysu: Þeir reyktu, dundu við, sóru og að lokum, eftir að hafa farið að sofa, iðruðust þeir Drottinn. Auðvitað mátti skilja þau, af því að Seraphim faðir hafði þegar verið munkur í tuttugu ár, frá örófi alda yfir Sovétríkjunum og sat jafnvel á svæðinu, fyrir glæpamenn, vegna trúarskoðana. Og faðir Fion, starfaði á hinum heilaga reit í skemur en tólf ár, en fékk aðeins nýlega þessa þunga frá þessum eyðslusama munka Seraphim, frá Pechersk Lavra í Kiev, þaðan sem hann var gróðursettur aftur í ráðinu, og hann byrjaði að ráfa um klaustur og kirkjur. Eins og Seraphim hefur ítrekað sagt að sál hans hafi verið lengi á himni, en kjötið getur samt ekki róast og deyja. Og hann beið þessarar klukkustundar á hverju kvöldi og baðst fyrir að sofa. Guð þeirra skildi greinilega líka að þær væru ekki járn, vegna þess að þær dýrkuðu aðal kvöldverð helvítis, hófu það ekki og gáfu almennt ekki eftir konum hvað varðar nánd. Og peningum þeirra var varið án vinnuafls og hurfu alveg eins og þeir komu.

Í Nochlezhka eignuðust þeir strax marga falsvini, drykkju félaga og munkarnir urðu í fangelsi eins konar húsbóndi fyrir suma sníkjudýra sníkjudýra sem þjáðu fötluðu og gamla fólkið á gólfinu sínu, svo og hjálparvana fátæka félaga sem voru jafnaðir við þá, mútum þeirra daglega. En munkarnir gleymdu smám saman þessari hraðskák af þeirra hálfu og ákváðu að breyta um hring tengiliða og stað þess að gista, grípa til þess að hafa samband við mig og gista nótt í kjallara heimavistarinnar í málstofunni í Alexander Nevsky Lavra, þar sem Aleksashka Nevzorov lærði eitt sinn. Ég var ekki enn búinn að missa hæfileikana og reynsluna af götubardaga og naut sérstaks valds meðal þjófanna. Þeir hringdu í mig án turns og þorðu stundum ekki að rífast. Í stuttu máli var ekki haft samband við mig og ég, eftir að hafa hlustað á Seraphim og Fiona, sem vissu af valdi mínu raunverulega, og ekki af sögusögnum, um samskipti og tekjur, var sammála varfærni. The aðalæð lína var að ég var eins konar öryggis veski. Þeir, klæddir í kassaklæðningu, fóru í hvaða verslun sem var og bauðst til að biðja fyrir heilsu ættingja sinna, daginn áður, að því er talið var, að fara til Pskov-hellar. Eitt nafn var aftur virði að fjárhæð tuttugu rúblur. Féð var flutt til mín og kvittanir sem teknar voru í Kazan-dómkirkjunni voru brenndar undir bænaguðsþjónustu þeirra. Ég, ólíkt þeim, var klæddur borgaralegum fötum, en með skegg. Þetta var gert ef löggan greip til okkar, þá er ég eins og sú vinstri og þau hafa ekki eyri í návist sinni. Og allt gekk fullkomlega. Daginn sem við «hakkuðum», það er að við fengum alveg svona, ekki eitt þúsund rúblur hver og eftir vinnu ráfuðum við um taverns, þar sem við hellum hundrað grömmum og drukknuðum eins og svíns. Og þeir ráfaði að frumum sínum, farfuglaheimilinu, við Alexander Nevsky Lavra, vel gefinn og drukkinn, glaður og þreyttur, frá deginum sem leið, en vegurinn heim var bæði hættulegur og erfiður. Vaknaði á mismunandi vegu, það gerðist í afeitrunarstöðinni. Og hérna erum við nú þegar farin að vera ansi drukkin á lögreglustöðina. Fiona er alveg dofin. Hann var grannur, mjög góður, vel lesinn og barnalegur. Tjáningin á andliti hans, sérstaklega drukkinn, var eins og andlit hispurslausra hrúta með hallandi augu. Serafinn, þvert á móti, var hallandi og feitur, eins og svín, gráðugur og sviksemi. Hann þurfti stöðugt að leita, alveg upp í endaþarmsop, þar sem heróín, kókaín og illgresi eru venjulega falin. Satt að segja, faðir Fiona klifraði upp í endaþarmsop, hann var líka frumkvöðull að leit allra eftir því að sjálfsögðu, nema fyrir mig, af því að ég átti peningana, og ég gat skorið það á hæðinni eða á lifur, til að treysta og trúa á mín orð, þess vegna trúði alltaf á sérstöðu mína. Og eftir uppgötvun seðla iðraðist faðir Seraphim og bað um fyrirgefningu, hné á kné og undraðist undrandi hvernig þeir rúlluðu þar inn, muldraði: