StaVl Zosimov Premudroslovskij - ĈE LA TAGO. Humura vero

© StaVl Zosimov Premudroslovskij, 2019

ISBN 978-5-0050-9843-6

Created with Ridero smart publishing system

Post kiam mi skribis al mia patrino: “Venu karulo, salutu panjo!”, Mi marŝis en la direkto de mia malsata studa gastejo kaj pensis:

– Kio estas la diferenco inter rusoj kaj usonanoj kaj eŭropanoj?

– Kaj per tio, ke ili vivas kaj pensas logike, ni estas abstraktaj. – Mi respondis al mi mem kaj pluiris. Mi volis trinki – timiga kaj mordi. Mi iros, do mi iras tra la strateto ĝis la malproksimo de la konkreta kahelita barilo de iu industria entrepreno. Mi vidas, ke mallumiĝas. Mi aŭdas, ke ĉe la alia flanko de la barilo iu kvietiĝas, sed penetrante, ne povante fajfi. Mi respondis same. Mi vidas, ke terpoma sako flugas de io ĉe la alia flanko de la barilo, plenigita kun io sur mi ankaŭ. Mi resaltis, kaj la sako tuŝis la foriron de hundo de nekonata raso, lasita ne multe antaŭ mi. Mi iris al li, ekzamenis lin scivole kaj, ne suspektante aŭ pensante pri io ajn, malligis lin, kaj tie …, tie?! Tie li estis plenplena, eĉ premita per fumita kolbaso. Sen pensi pri io ajn, mi eltiris unu, kaptis la sakon per la pomo de Adam kaj ĵetante ĝin sur miajn ŝultrojn, mi akcelis laŭ la rapideco de la Ferrari direkte al mia gastejo, formanĝante tiun neforgeseblan kolbasan bastonon laŭ la vojo.

Mi tuj volis studi kaj vivi.

Kio okazis tiam?! Kuzya. Lee: li estas fajfilo, li estas ĵetanto de terpomoj, li estas ankaŭ denaskulo de Syktyvkar, li venis al sia amiko kaj komplico: denaskulo de gorgejo Aldyrbaguy, la bieno “Donu min manĝi”, kies rolon mi ludis en kaptiteco kaj ne parolas la rusan.

– Kie estas la sako? Kuzya demandis.

– Kaj vi jxetis sxin? – Hebrea kamarado respondis la demandon.

– Kaj vi fajfis?

– Kaj vi..??

Poste venas muta batalo. Sed honeste, la kolbaso estis amara-maldika kaj bongusta…

P.S.: Ni vendis la plankon de la sako al la familio kaj estis inunditaj de maro da ŝvebado kaj malsaĝeco… La kunsido estis prezentita kun buŝo…

La alian tagon, por ne kapitulacigi la kunsidon, ili min kaptis en la vicojn de la armitaj fortoj de Sovetunio, tio estas en la armeo. Tie, post unu monato, mi forgesis ĉion, kion mi studis en tagzorgaj centroj, infanĝardeno, mezlernejo kaj en du profesiaj lernejoj sub la nombro: sepcent ok mil naŭcent kvardek tri punktoj dudek kvar cent, kio estis maldekstre de la avenuo de la barbo ĝis la kalva loko, kie metroo.

Ni staras, do ni preskaŭ funkcias ĉe la enirejo de la milita unuo kaj fumas cigaredojn ĉe la enirejo. Tiam okazis krizo en nia senmova lando. La tempo estis malfacila, cigaredoj tri pakaĵoj monate. Kaj nia parto situas apud la kolektiva bieno “Toro-utero” kaj tio veras. Do ni staras kaj fumas, kaj Baba Yaga ekvidas de malantaŭ arbo. Vera, ŝia nomo estis Jadwiga. Nu – ni pensas, – maljuna kokido kaj malgraŭ tio ni sonĝas pri arbustoj kun muregoj. Kaj ŝi kriegas, interrompante niajn pensojn. Ŝi estas surda kaj blinda.

– Ho soldatoj, respondu, awww?!

– B, stultulo, kion vi krias, maljuna? Ni estas okcent du centimetrojn for de vi?! Malantaŭ la barilo!!

– Kiel?

– Bes! – respondis la oficisto denove. – Kion vi bezonas, diru, aŭ iru karotomanĝaĵon?

– Mi, diras la tre maljuna avino. – vi bezonas vendi, – kaj ridetis, – porko, Boryusenka. Mi metos lunlumon sur la tablon, eĉ donos ĝin al mi.

– Kio estas kun vi nun? Mi demandis, viro, kiu vidis porkojn nur ĉe la zoo, sed ial ili nomiĝas hipopotencoj.

– Kiel?

– Dras!! Kio alportis kun vi?? Mi ripetis per voĉo.

– Mi donos al vi iom da porkaĵo … – sen aŭdi aŭ ne kompreni mian demandon, la maljuna respondis.

– Ŝi, laŭ la vojo, flugas agarka gluton.. – Mi sugestis, antaŭ miaj kamaradoj.

– Kaj kie vi logxas? – demandis amiko

– Kaj vi venas al la vilagxo kaj demandas al Yadu, niaj stratoj estas mutaj.

– Kio? Arseniko, aŭ kio? Mi kriis en ŝian orelon, kiel en mikrofonon.

– Ne, kara! Hehe.. Demandu Yad Vigu!!

– Kaj kiam veni? – demandis la kamarado.

– Kaj semajnfine, tagmeze! Mi simple ne nutros lin. – respondis la avino kaj iris kolekti spikajn verdajn arbustojn.

Fininte, mi demandis al kolego.

– Kamarado, ĉu vi buĉis porkojn?

– Kompreneble. Mi loĝis en kolektiva kamparana urbo.

Dimanĉe alvenis. Ni eskapis en AWOL tra la malproksima angulo de la barilo. Ni atingis la vilaĝon sen problemoj kaj ne estis malfacile por ni trovi ŝian kabanon, precipe ĉar estis nur kvin domoj en la vilaĝo, kaj gastejo kun migrantaj laboristoj, segiloj. Venu signifas por ŝi. Kaj ŝi kaj panpecetoj, kaj salo, kaj eĉ la goofer trovita. Ni manĝis naturan manĝon kaj trinkis pli.

– Nu, maljunulino? – ekiris kamarado. – kie estas la porko?

– Jes, li estas porko, amato en la grenejo. ŝi respondis kaj iris en la ĉambron. Li elprenas duon-metran pakaĵon. Ĝi disfaldas kaj tiras glavon de la kvina jarcento a.K, verŝajne de la aĝo de. Rusta, rusta kaj tenilo envolvita en elektra bendo.

– Jen, filoj, jen mia forpasinta Jozefo, en la mondmilito Grant. Kiam ĉe viandfabriko, li okupis kaj tranĉis ĉiujn: eĉ bovinojn kaj kokidojn.

Mi sentis malkomforton rigardante ŝian Stakhanovsky-travideblan aspekton. Amiko prenis la tranĉilon el la manoj de la mastrino…

– Venu, diru al mi. – Kie ĝi gregis, A?

Ŝi turnas nin en la grenejon.

– Tie, – diras, – Mia amata Borusenka.

Sincere, mi rigardas ĉi tiun Borusenka kaj miaj okuloj estas malantaŭ miaj oreloj.

Lia korto estis mortpafita de tabuloj per fendoj du post tri. Kaj el la fendeto fendas la faldoj kaj la vergo pendas elaste. Ŝajne ĉi tio estas la porketo de Boryushishche duono de la vivo kaj ne mensogas.

– Ho, miaj karuloj, mi iros al la kabano. – sobriĝis avino, kovrante sian dentan buŝon per la anguloj de koltuko. – Kaj vi pli zorgas pri la beruso. Mi estas la sola el miaj parencoj. Estas neniu alia, mi flegas lin ekde naskiĝo. Adiaŭ, mia jakta brutaro. Yyyyyyy!! – la maljunulino ekkriis kaj tuj ĉesis plori en unu falinta plonĝo, ŝanĝante sian voĉon de aĉa al baso. – Kaj ne forgesu, gefratoj, mi havas ĝin por vendo…

– Ĉio estos krianta, avino!!! – Kamarado kuraĝigis kaj turnis sin al mi. – Kaj vi, amiko, helpu min, malfermu la pordegon.

Mi forte alproksimiĝis kaj turnis la rulŝildon, la pordego grumblis, kaj la porko eĉ ne movis sian orelon. Piedbatas bastardon. Nu, mia amiko ne konfuziĝis tuj kaj kun sia tuta forto, kiel li tranĉis porkon en nikelo, ponardis duonvoje kaj grimpis. Nikelo, la grandeco de telero. Post kelkaj sekundoj, la porko malfermis sian dekstran okulon, kaj poste la maldekstran. Poste kriego sekvis, kaj “mamuto” nomata Fighting saltis sur siajn hufojn elstarante el lia stomako, liaj kruroj ne estis observitaj.

Starante per ambaŭ okuloj al la ponardo, rektigante la bluajn blondajn pupilojn alimaniere, la porko turnis sian rigardon al la kamarado. Post kiam ŝi denove okulumis la okulojn sur la tenilon de la ponardo, movis ŝin kun nikelo: supren, malsupren; supren, malsupren, vicigis rigardon sur kamaradon kaj forŝiris, tiel ke la tuta korto ĵus enamiĝis en amason da blatoj. Freŝa furaĵo aspergis el sub liaj piedoj kaj kovris kelkajn kokinajn muŝojn, batante ilin korvo, kiu scivole rigardis tion, kio okazis. La kamarado jam rapidis direkte al la ĝardeno, tra la korto de la ekonomia babino. Mi kunbatas la mamuton, rapide kaptis la krimulon, kaj disĵetas ĉiujn vivajn aĵojn, kiuj havis loĝejan permeson en ĉi tiu korto. Avo fiksrigardis al la fenestro, ebenigante sian kapuĉan nazon. Mi kaŝiris la flankon, simple petolitan.