StaVl Zosimov Premudroslovskij - ĈE LA TAGO. Humura vero

Kuris el la korto, kamarado, manovrante en zigzago, komencis venki ĝardenplantejojn, dishakante forcejojn kaj kamenojn, kaj la mamuto porko, Borusya, klopodis mordi lin sur la kalkano, nur la tenilo de dekoka-mini-glavo elmetita el nikelo enmiksiĝis. kongrua kroĉo. La distanco estis mallonga kaj la kamarado jam kriegis pri helpo kaj nur akraj turnoj, helpis lin eskapi kaj eskapi, kiuj estis indikitaj de amaso da aziaj ciganoj kaj popolaj spektantoj-najbaroj, kiuj rigardis ekster la barilo. Taĝikaj kaj ciganaj patrinoj tiris la infanojn de la barilo, sed ili ne deteriĝis, dezirante spekti vivan thriller nomatan: “venĝo kaj ekzekuto de la mamuto porko Borusi super batalanto de la rusa armeo.” Kaj estus tragike, se ĝi ne estus por la restaŭra amaso de sterko ĉe la fino de la ĝardeno, sed en ĝi estas salvoj kungluitaj tonaltoj kun kiuj la loĝantoj de rusaj vilaĝoj kaŝas fojnon en stakoj. Ili ekkaptis ilin, malkaŝe, kunulo-batalanto, kaj senprokraste ĉio okazis malsame aŭ inverse: la mamuto porko Batalado forkuris, kaj kunula batalanto pugnigis ŝiajn grasajn flankojn, laŭ la tigo, kaj do profesie rapide kaj takte, kvazaŭ li estus en taktika ekzameno, tenas ne forkojn, sed Kalashnikov-sturmpafilon, kun bajoneto-tranĉilo. Kaj eĉ la spektantaro subtenis la batalanton per aplaŭdo, laŭdante kaj aplaŭdante la venontan venkon de homo sapiens, ordinaraj rusaj trupoj – super la naturo, racio super la menso kaj rezulte la porko ne povis elteni la atakon kaj kolapsis senvive, ĝuste antaŭ la pordo al la domo, sur la sojlo de kiu estis vilulo. tenante koltukon en unu mano kaj ĵetante sekundon malantaŭ ŝian malsupran dorson, la larman avinon de Yad-Vig. La kamarado faris la lastan tipon en la kadavron de porko kaj manplato, trapikante la senvivan korpon de la besto, balanciĝante kiel ŝnuro de kontrabaso, sonorilanta.

– Nu, avino, kamarado Spartak komencis heroe. – finita, verŝu kaj aranĝu la tablon!!!

Avinjo tiris ruliĝintan pinglon de malantaŭ ŝi, kiu ruliĝis paston por buloj kaj pico, kaj kun mato batis lin trans la kranion. Aŭdiĝis sonora sonado, kaj ni ambaŭ apenaŭ forkuris de ŝi. Ŝi ankaŭ ŝtonpecojn, dek ĝis kvin kilogramojn, ĵetis al ni. Kaj ĉiuj rigardantoj aliris al ŝia flanko kaj komencis kapti nin, sed ne kaptis, sed la dorso de la ŝtonoj doloris. Avinjo Yad-Vig, kaj tiam skribis plendon al la estro de la regimento, pro kiu ili donis al mi dek tagojn, kaj Kamarado – ili batis disciplinan batalionon dum du jaroj, kie li sonis de sonorilo al sonorilo, purigis la friponon en la loka porko, permane…

Ĝi estis tiel: malantaŭ la metrostacio de la granda komandanto, Saint kaj ĝuste Sasha, en la centono de malutila alimonio, estis bio-necesejo de tri budoj konektitaj de unu ĉeno, limigita de unu celo, du el ili funkciis kiel funkcia necesejo, kie loĝis la loĝantoj de St. Peterburgo, kaj la tria estis la oficejo de la telefonisto kaj la kasisto, en unu homo, kiu kolektis monon por la servo por havigi kolekton de merdo.

Homoj staris en linio, elkuris en antaŭĝojo de ĉiuj komencaj lokoj. Kaj inter la vizitantoj, mi frotis monon kaj vendis por ŝia mono grasan onklinon, kiu okupas la postenon de telefonisto kaj kasisto de ĉi tiuj necesejoj, Claudia Filippovna Undershram, la hereda Leningrado en la kvina generacio. Ŝi ne tuj pereis pro mia grave krima ĵuanta persvado, mi volas konstati, ke mi tiam ne esprimis min, kaj mi parolis al li. Sed la rezulto estis sur la vizaĝo. La vizaĝo duobliĝis. Estis, afable, vespero. Kaj jam la homoj malpliiĝis laŭ kvanto. Mi, ne pensante pri la stamino de la korpo de mia onklino, decidis iomete. Cetere, mi havis senpagan uzon imunecon. Kaj dum mi eniris senpagan biosorton, mi sentis min same kiel Onklino. Manĝata manĝaĵo metis min sur la necesejon. Post tio mi kapturniĝis, poste konversacioj kun eksterteranoj sekvis, kaj plu, la erupcio de la restaĵoj de la gastra vojo sur la muroj, tra mia buŝo kaj dormo, dolĉa sonĝo sen sonĝoj. Ĉi-foje Claudia Filippovna Undershram vekiĝis el alkohola malpuraĵo, esprimita en seka buŝo kaj gorĝa sento, tio estas soifa, trinkis likvan ion kaj, maltrankvile kaj timante krepuskon, kiel kialon por esti malfrue hejme. Ŝi abrupte leviĝis kaj fermiĝis, sur padronoj, ĉiuj sekaj ŝrankoj kaj mi, dormante interne, inkluzive forkurinte…

Poste estis nokto plena de gruntoj de akridoj kaj sinjoroj de diversaj vivmanieroj, kiuj ne atingis la subpasejon, dormante sur benkoj. Observante gardadon, tri policistoj en uniformo, sur kompanio aŭto, de la marko Zhiguli kun bluaj numeroj kaj surskribo ĉe la flankoj de MILITION, la polico ankoraŭ ne estis elpensita en Rusujo, ili veturis ĝis inspekti la malhelan flankon. Post certigi, ke ĉio konformas al la leĝo kaj neniu povas forpreni monon, ili starigas siajn veturilojn paralele unu al la alia, ĉirkaŭ nemoveblaĵoj, kiuj inkluzivas biosortojn… Du kun mitraloj, bastonoj, benzinaj kanonoj, botoj kaj ĉapoj eliris kaj estris. direkte al la staĝoj de aziaj komercistoj de “shawarma”, regataj de civitanoj de la Rusa Federacio, kun nacieco de marokanoj, kiuj eĉ ne komprenis plejparte rusojn, sed estis civitanoj, kaj estis al la kiosko kun la surskribo “GAY SHAURMA FOR PUTIN AND TRUMP”. Kial tia nomo probable estis la tradukistoj kun humuro. La ŝoforo kun pafilo, restis en la aŭto ĉe la helmo kaj subite?!

Mi, leĝrompanto ne civitano de la Rusa Federacio, estas ruso laŭ nacieco. Alvenita de Sovetunio, la Respubliko de Kazastanio, kie ili batis min dum mia tuta infanaĝo ĉar mi estis nur ruso. Tamen kiam mi kreskis, mi jam batis ilin. Sed ĉi tio estas malsama historio, kaj nun revenanta al la intrigo: mi, leĝrompanto ne civitano de la Rusa Federacio, laŭ nacieco – ruso, honorita kaptito, maĵora FSB, pensionisto, handikapulo kaj ĉio ĉi kombina, precipe ĉar mi sciis ĉion ĉi en absentia, nek kie li ne estis, li subite vekiĝis de plorĝema ronkado de najbara budo kaj, pli precize, mi povis senti la fermitan, noktan, kvadratan ĉambron ĉirkaŭ mi, kaj la plafonon supre. Mi sentis ĉion kaj ne memoris aŭ ne komprenis, kie mi estas?! La muroj premis min tiel. Mi decidis suriri la “mini-scenejon”, kie mi sidis antaŭe, kaj mia kruro falis en la truon, kaj ĉio estas kiel en golfeto. Mi kriis kaj vekiĝis, kun ritma ronkado, sonĝante filinon de generalo, kamarado-serĝento kaj partatempa ŝoforo. Li ektimis kaj eĉ ektremis kiel ciganino, disbatante la bruston, sed li tuj estimis la situacion, sed li ne kredis je la fantomo. Mi, ne ĝis la lerteco, malbenis helpon, penante elpremi almenaŭ iun truon en la ĉirkaŭaĵo de la muroj, sed miaj penoj estis senutilaj, kaj la ronkado ne ĉesis.

Tiutempe, ĉe la alia flanko de la necesejo, kolega ŝoforo, la suboficiro jam alvokis plifortikigojn, kaj du, ne atendante araban manĝon de pasto kaj kokido, katoj kaj hundoj aĉetitaj por nenio, jam fuĝis helpe de kolego kaj kunulo.

Mi aŭdis voĉojn ĉe la alia flanko de la budo, sed tio ne helpis malpliigi la kapdoloron de ŝvebado.

– Kiu estas ĉi tie? – unu el ili demandis.

– Jen mi, kaj kiu vi estas? Mi demandis.

– Mi? nun vi scias…

– Rompu la kastelon!! – Mi demandis la alian kaj ne malfacile estis fari tion per la barelo de sturma fusilo. La pordo malfermiĝis. Antaŭ mi staris tri mirigitaj neplenaĝuloj, unu apud la krucaj okuloj, en uniformo simila al la policisto. Tiam ili kondukis min al la plej proksima policejo, kaj la neceseja ronkado neniam ĉesis.

La gardisto pensis dum longa tempo kiel konstati la kialon de la detenado deĵora en la raporto. Kaj deklarite jene:

“… Detenita, provante rabi la enhavon de la bioŝranko el la interno, kaŝante sin de justeco per pendseruro, de ekstere.”

Ĉiuj amuziĝis, precipe pro tio, ke la antaŭa arestito, kiu estis devigita purigi iun oficejon, provis eskapi kaj fiksiĝis sur la plafono inter la plafonaj branĉoj de la fenestro kaj la protrudaj ripoj de la forglita teksa jarcento. Fajrobrigadistoj estis nomitaj, pli precize, batalantoj per fajro, kaj fajrobrigadistoj estas tiuj, kiuj ekbruligis ĝin. Bedaŭrinde, la Ministerio pri Krizoj ankoraŭ ne estis inventita. Tiuj demandis lin: