StaVl Zosimov Premudroslovskij - ĈE LA TAGO. Humura vero

Ĝis la mateno, ili pridemandis la kaŭzon de la ŝtelo per siaj pugnoj kaj portis ilin al antaŭtestia aresto en la mateno, kaj Madame Tumor estis forpuŝita de kuracistoj. Nun li ĉirkaŭiras la metroan regionon de Ĉernŝevskij, fajfas, parolas kun la dioj kaj multe trinkas. La tenaculo rezultis esti amiko de la plej severaj servistinoj. Kaj en alia candeyka ĝenerale pro la malprudenta seksperfortado de hejma patrino virino, ŝiaj filoj punis la teksilojn per marteloj kaj tranĉiloj, tiel ke ili elrigardis unu el la okuloj kaj fiksis la alian sur plumoj, la resto eskapis per batoj de la martelo sur la kapo. Kaj ĉi tio okazis en Novjara vespero, sed ĉi tio estas alia kanto de Sodom kaj Gomora…

En ĉi tiu mizera bombardista domo, por la senhejmuloj, sur Sinopskaya borde 26, sub la nomo RBOO “Nochlezhka”, loĝis ne nur krimuloj, tokenoj, Chukchi kaj tri ukrainoj, tio estas loĝantoj de la regiono Donetsk. La ceteraj ukrainoj estas Bandera-faŝistoj, sed loĝis ankaŭ du monaksoj de la Ortodoksa Eklezio, kiuj jam laciĝis kredi je Dio, kaj ili decidis preni la someran ripozon de sia tagmanĝo de obeemo kaj malpermeso de iuj sekularaj tentoj, observante, kompreneble, la ĉefan vespermanĝon de celibato, donita kun tonsuro. Kompreneble ili, sekrete de aliaj vespere, pikis siajn fingrojn en la stulton de unu la alian, kaj, verŝajne, ili ne bezonis nuligi ĉi tiun vespermanĝon, pro la ne starado de iuj starantaj partoj de la korpo, en la groka areo. Forfuĝinte el la mona theejo de Aleksandro Nevskij Lavra, la urbo Sankt-Peterburgo, ili konscie forgesis ĉiujn laŭleĝajn leĝojn kaj obeis la mondan leĝecon: ili fumis, tordis, ĵuris kaj fine, post enlitiĝo, pentis al sia Sinjoro. Kompreneble ili povus esti kompreneblaj, ĉar Patro Serafim jam estis dudek jaroj mona, o, de nememoreblaj sovetiaj tempoj kaj eĉ sidis en la zono, por krimuloj, por religiaj kredoj. Kaj la patro de Fion deĵoris sur la sankta kampo dum malpli ol dek du jaroj, sed nur lastatempe ricevis ĉi tiun tonon de ĉi tiu ekstravaganca monako Seraphim, de la Kieva Pechersk-Lavra, de kie li estis plantita reen en la konsilio, kaj li komencis vagadi ĉirkaŭ mona monejoj kaj preĝejoj. Kiel Seraphim plurfoje diris, ke lia animo jam delonge estas en la ĉielo, sed la karno ankoraŭ ne povas trankviliĝi kaj morti. Kaj ĉi tiun horon li atendis ĉiun vesperon, preĝante antaŭ ol enlitiĝi. Ilia Dio ŝajne ankaŭ komprenis, ke ili ne estis feraj, ĉar ili adoris la ĉefan vespermanĝon de celibato, ne ekigis ĝin, kaj ĝenerale ne atentis virinojn rilate al intimeco. Kaj ilia mono estis elspezita sen laboro kaj malaperis ĝuste kiam ili venis.

En Nochlezhka ili tuj faris multajn falsajn amikojn, trinkantaj kunuloj, kaj la mona monoj, pere de kaptiteco, fariĝis speco de pano por iuj parazitoj, kiuj sklavigis la handikapulojn kaj maljunulojn de sia planko, same kiel senhelpajn malriĉajn samideanojn estantajn egaligitaj kun ili, ilia ĉiutaga subaĉeto. Sed la mona monoj iom post iom preterrigardis ĉi tiun libertempon siaflanke kaj decidis ŝanĝi la rondon de kontaktoj kaj la lokon por pasigi la nokton, alvokante al kontakto al mi kaj pasigante la nokton en la kelo de la dormoĉambro de la Seminario de Aleksandro Nevskij Lavra, kie Aleksashka Nevzorov iam studis. Mi ankoraŭ ne perdis la lertojn kaj spertojn pri stratbatalado kaj ĝuis specialan aŭtoritaton inter la ŝtelistoj. Ili vokis min sen turo kaj kelkfoje ne kuraĝis argumenti. Mallonge, mi ne estis kontaktita, kaj mi post aŭskultado al Serafim kaj Fiona, kiuj sciis pri mia aŭtoritato vere, kaj ne per famoj, pri komunikado kaj enspezoj, prudente konsentis. La funda linio estis, ke mi estas speco de sekureca monujo. Ili, vestitaj kun kakao, eniris en iun ajn butikon kaj proponis preĝi por la sano de siaj parencoj, la antaŭan tagon, supozeble, forirante al iuj Pskov-kavernoj. Unu nomo valoris denove en la kvanto de dudek rubloj. La mono estis transdonita al mi, kaj la kvitancoj prenitaj en la Kazana Katedralo estis forbruligitaj sub ilia preĝservo. Mi, male al ili, estis vestita per civilaj vestoj, sed kun barbo. Ĉi tio okazis se la poloj kaptis nin, tiam mi estas la maldekstra, kaj ili ne havas centonon en sia ĉeesto. Kaj ĉio iris perfekte. En la tago, kiam ni “hakis”, tio estas, ke ni ricevis tiel, ne mil rublojn ĉiun kaj post la laboro ni vagis ĉirkaŭ la tavernoj, kie ni verŝis cent gramojn, ebriigante la aspekton de porko. Kaj ili vagis al siaj ĉeloj, la seminaria gastejo, ĉe la Aleksandro Nevsky Lavra, bone nutrita kaj ebria, feliĉa kaj laca, de la tago pasinta, sed la vojo hejmen estis kaj danĝera kaj malfacila. Vekiĝis alimaniere, tio okazis en la sentoksiĝo. Kaj jen ni denove estas sufiĉe ebriaj al la policejo. Fiona estas tute nebula. Li estis maldika, tre afabla, bone legita kaj naiva. La esprimo sur lia vizaĝo, precipe la ebria, estis kiel la vizaĝo de senbrida virŝafo kun mallaŭtaj okuloj. La serafo, kontraŭe, estis svelta kaj dika, kiel porko, avida kaj ruza. Li senĉese devis esti traserĉita, ĝuste ĝis la anuso, kie kutime estas kaŝitaj heroino, kokaino kaj herboj. Vere, la patro de Fiona grimpis en la anuson, li ankaŭ estis la iniciatinto de la serĉado de ĉiuj laŭvice, kompreneble krom mi, ĉar mi havis la monon, kaj mi povis tranĉi ĝin sur la deklivo aŭ sur la hepato, pro konfido kaj fido al miaj vortoj, do ili ĉiam kredis je mia specifeco. Kaj post la malkovro de banknotoj, Patro Serafim pentis kaj petis pardonon, ekgenuis, surprizante, kiel ili ruliĝas tien, murmurante:

– Sed kiel ili alvenis tien?

Kondukinte nin al la sekva policejo, la oficiro deĵore ordonis, ke ni fermu nian bandon en la simio-domo, kie du turmenoj kaj maldolĉa, senhejma skemulo, vestitaj vintre, estis jam vestitaj, kvankam la varmego superis tridek, kaj li ankaŭ portis vintran ĉapelon. Kaj li diras sen postulo, ke estas malvarme matene de fiŝkaptado, kaj li tondas aŭ la ŝultrojn, poste la nukon, poste la kolon, poste la akselon, aŭ la plandon, sen demeti siajn ŝuojn, poste la groŝon kaj aliajn lokojn. Kaj estas vero.

Ni enirigis Fiona en la akselon en kaĝo kaj metis lin sur atendan benkon. Li retiriĝis al sia dorso kaj ronkis, malfermante la buŝon plej multe, kion mi ne volas, el kiu salivo malrapide elfluis kaj konfuziĝis, ŝvelita de la haroj de barbo kaj lipharoj. Kaŝiĝante sur la muko, la muŝoj estis gluecaj, kiel venena muŝfolio el moskitoj. Seraphim sonoregis dum la sidado. Kaj mi provis kaŝi la restaĵojn de mono en la plando, kie mi enkonstruis monujo-kaŝmemoron. Subite la krado malfermiĝis kaj la plej sana, probable de la tuta Centra Interna Direkto, eniris en la internon, androido kun pafilo sur la ŝultro. Li malrapide, manĝante la okulojn, ekzamenis la kiron, poste, dum la aglo rigardis la aziajn ĝemelojn de diversaj epokoj, ili jam fiksiĝis de la okuloj de la gardisto al la muro, malfermante mallarĝajn okulajn fendojn al kvin rublo-moneroj, vokis niajn lernantojn kaj rigardis la dormantan Fiona, kiu tiam svarmo de muŝoj ĉirkaŭkuris en lia buŝo, similante al la funelo de tornado. Seraphim malfermis sian maldekstran okulon kaj diris:

– Komandanto, finis lin! – kaj tiuj deĵore ĉe la trinkejo, ŝprucantaj ne alportis salivon en rondo, ridante. La ruĝbruna korpa kiraso trankvile, kriante kun la ostoj de la cervika vertebro, turnis sian kapon, ne burĝonante kaj falsete, tio estas per voĉo kiel knabineto, li ekblovis:

– Vi, saĝa ulo, kun aferoj por foriri.. Rapidu!!

Seraphim malrapide balancis la kapon por kapti la okulojn de la gardisto kun siaj pupiloj, malrapide leviĝis kaj forlasis la veturadon.

– Nomo. – demandis la oficisto.

– Mi?! Patro Seraphim! – la maljuna mona mono fiere respondis kaj karesis sian barbon.

– Mi diris, plena nomo!! – alvenis la deĵora oficiro. – Aŭ iru al la fotilo por tri tagoj.