StaVl Zosimov Premudroslovskiy - Jinni detektiv. Kulgili detektiv

© StaVl Zosimov Premudroslovskiy, 2020

ISBN 978-5-4498-0735-9

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Salom

Darhol ishlarning ushbu qismida men taklif qilgan voqealarning asosiy ishtirokchilarining tavsifiga o’ting.

Ro’yxatdagi birinchi – general-mayor Ottila Aligadjievich Klop. Atrofdagilarning barchasida u normal o’sishi emas – to’qson to’qqiz va to’qqiz santimetr.

Siz savol berasiz: «Ammo u qanday qilib tartibni saqlovchilar safiga qabul qilindi? Axir bir yarim metrdan keyin ular armiyaga olinmaydi va armiyasiz ular vasiylikka olinmaydi …". Ammo u – bu alohida holat: uning ota-onasi, aniqrog’i, otasi o’rniga unga xizmat qilgan onasi va bobosi, Rossiya Federatsiyasining oddiy fuqarolari bo’lib, asosan yahudiylik ildizlariga ega edilar. Bu shunchaki uning onasi, so’nggi ming yillikda, dunyo hanuz hamma joyda va Buyuk Sovet Ittifoqidan foydalanmayotgan paytda, ixtiyoriy ravishda baynalmilalistlar safiga qo’shilgan edi, ularning vazifasi kasallarni pana qurtini bo’shatgandan keyin tozalash edi. Va bu ba’zi bir Afrika mamlakatlarida sodir bo’ldi va Markaziy Afrika pigmiyalarining qadimgi qabilalari kasal bo’lib qoldilar, ulardan biri, aniqrog’i rahbarning o’zi Buyuk Elder bo’lib, uning taqvimining bir yuz yigirma ming yillik tarixi eski va uning tengdoshlari ancha oldin xafa bo’lgan (vafot etgan), shuning uchun uning tug’ilishini eslaganlar yo’q edi va u onasi – Quyosh, otasi – oy va boshqalar deb da’vo qila oldi. Va hokazo.. Albatta, Ottilaning bo’lg’usi onasi bu ertakga ishonmadi, lekin u xafa bo’lmadi, u shunchaki kulib qo’ydi va Er yuzidagi barcha odamlarning Buyuk Qadimgi Timeriga ishora qildi. Undan keyin, etakchi davolanishni olgach, ular juda ajoyib ekzotik vasvasaga tushishdi: sarimsoq sousidagi qovurilgan bizon ko’zlari, shokoladli losos bilan filning dudlangan tuxumlari, arafasida yangi yo’qolgan feldsher Ivan Kozimovich Pupkinning yangi qoni, uchinchisida Coca mevali sharbati. Umuman olganda, homilador ona uyg’ondi, keyin uning hayoti endi qiziqish uyg’otmadi.

Va Pygmy qabilasining qonunlariga ko’ra, askar va qo’riqchining o’rtacha balandligi kamida sakson santimetr va bir metr besh yarim santimetrdan oshmagan, albatta, shuning uchun u politsiyaga topshirildi va tajriba almashish bilan Rossiyaga yuborildi. Shunday qilib, u xizmatda qoldi: u har qanday mehmon ishchisi kabi doimiy yashash huquqiga ega edi va u bir vaqtning o’zida Rossiya Federatsiyasining fuqarosi bo’lganligi sababli uni hech kim deportatsiya qila olmaydi. Qisqasi, mamlakatimizda hamma narsa, ayniqsa pul uchun mumkin. Ammo u qabilada otasi bilan harbiy mashg’ulotlardan o’tishi va imtihonda filni to’ldirishi kerak edi. Bu haqda Ottilaning qornidan olib chiqilgan va YuNESKO tomonidan tasdiqlangan talab joyida taqdim etilgan hujjatda aytilgan. Albatta, unga yana bir hujjat ilova qilingan, garchi norasmiy bo’lsa ham, bu yuz dollarga o’xshash edi. Va bundan tashqari, asosiy hujjatda uning Nakatika Ui Buka deb nomlangan qabilaning shimoliy-janubiy bo’linmasining armiya generali unvonida xizmat qilganligi ko’rsatilgan. Albatta, bu unvon unga otasi tufayli umrbod berilgan, chunki ularning qabilasi BMT kuchlarida ro’yxatga olingan edi.

Yosh Ottila qabilada xizmat qilishda quyidagi tajribalarni to’pladi, aniqrog’i, imtihonlarni topshirishda: kamondan otish, tomaxawk otish, «tanasiga ko’tarilish» toqqa chiqishga imkon berdi, bu esa balandlikda va vertikal holda ko’tarilishni ta’minladi. U, shuningdek, ikkala oyog’ini ham o’zgalarning qulog’iga tashlab, ikkala qo’lida polda turib, kran raqsi bilan raqs tushishi, uch marta pastga, yon tomonga, oldinga, orqaga va polga tegmasdan o’ynashi mumkin edi. U mushuklarni, itlarni va tishlaydigan va yutib yuboradigan boshqa hayvonlarni, shu jumladan chivinlar, bedbuglar, bitlar va mitti ayiqlarni tutishni o’rgandi.

Ottilani o’z iltimosiga binoan va onasining kasalligi sababli uni Ichki Ishlar Vazirligiga, u hech qachon ko’rmagan Marshallning adyutanti sifatida yuborishdi, faqat uning ovozini radiodan va maxsus telefondan eshitishdi. O’ttiz ikki yoshdan so’ng, u Leningrad viloyati Sokolov Ruchey qishlog’iga va Sankt-Peterburgda, Lyuban temir yo’lida, ma’muriy apparatda ishdan chiqqanligi sababli ko’chirildi.

Unga unga sobiq kasb-hunar bilim yurti, kulba ajratishdi. Kulbaning birinchi yarmi uy-joy qurish uchun binolarni egalladi, ikkinchi qismi kuchli nuqta sifatida mo’ljallangan edi.

Va keyin Ottila Aligadjievich o’z kabinetida o’tiradi va har chorakda, so’ngra darhol yillik hisobotni yozadi. Shoshilib xatolar qiladi, tillarda so’zlarni chalkashtirib yuboradi va u ulardan o’ntasini biladi: frantsuz, mahalliy qabilalar, besh xil sovet tillari, lotin, ruscha so’zlashuv, rus adabiyoti, rus feniyasi, ruslar uysizlar, so’roqchilar tili va boshqalar.

U yozadi, yozadi va keyin o’n yoshli o’g’li uning ofisiga keladi:

– Ota? – deb kamtarona bolaligini so’radi yuz o’ttiz santimetrlik o’n yashar o’g’li Izya.

– Nima, o’g’lim? – boshini ko’tarmay, – javob qildi to’qson to’qqiz santimetrlik Ottilning otasi.

– Dada..? – Izya ikkilanib qoldi. Dadam hali yozayotgan edi.

– … yaxshi, gapiring?! – deb so’radi otadan.

– Dada, men bu erdagi qutiga qaradim, a?

– Nima bo `pti?

– Bu erda ba’zi so’zlar tushunarli emas…

Ottila o’g’liga otalik bilan qaradi, boshini tushirmasdan, oyoqlarini zinapoyalar bilan maxsus stulga oldi, o’rnidan turdi, o’girilib stolga o’tirdi. U ko’zoynak orqali o’g’liga mehr bilan boqdi, ularni burnining uchiga qo’yib qo’ydi va o’g’lining ko’zlariga qarab, boshini ko’tarmagan holda boshini og’ritgan va bo’yni og’riyapti. U barchaga pastdan yuqoriga qaradi. Bu shuningdek uning fuqarolik mavqeiga ziyon etkazdi. Va yana oddiy bola kabi o’sgan o’g’li oldida. Va endi, stolda o’tirganda, u hatto qora qoshlarini chimchilashi mumkin edi.

– Va qaysi so’zlar sizni tushunmayapti, o’g’lim?

– Xo’sh..: Prezident, ba’zi kuchlar, FSB.. bu nima? Biz hali tarixdan o’tmaganmiz. Bu shunchaki, tezroq.

– Yoki siz ushbu o’qish davrida faqat prokuratorlik maktabisiz? – otasi jilmayib qo’ydi va ko’zoynagini yechdi va ularni musht bilan qisdi, shunda stol stoliga suyandi. U o’g’lini ikkinchi qo’li bilan yelkasiga qoqib qo’ydi va odamzodga o’xshamaydigan ulkan kal boshi bilan ishqaladi.

– Xo’sh, quloq soling, – otasi xo’rsinib qo’ydi, – bizning oilamizda Prezident – men, qandaydir kuch – bu sizning onangiz. Xo’sh, u, nima qilayotganini bilasiz… Xursand bo’lishga imkon bermaydi, darslarni nazorat qiladi.

«Oziqlantirish», – Izya qo’shib qo’ydi.

– Boqmaydi, lekin ovqat tayyorlaydi. – qo’shimcha qildi otasi.

– Va keyin kim ovqatlantiradi?

Ota tor ko’zli bobosining chap ko’ziga, keyin o’g’lining buvisi olgan keng ko’zli o’ngga qaradi, ular uni xitoy, deyishadi, lekin faqat ruslashgan. Shunday qilib, uning xotini da’vo qildi. bo’yi, vazni va kengligi ikki yuzga teng. Qizil ko’zli otadan farqli o’laroq, malla sochli va ko’k ko’zli.

– Men barchangizni to’ydiraman! – mag’rur ohangda otasi javob qildi va ko’kragini qistirdi. Uning yuzi dono bo’lib qoldi.

– Va buvisi kim? – so’radi o’g’li burnini tortib.

– O’g’lim, burningni olma, bugun konchilar kuni emas, – va qo’lini o’g’lining boshidan ohista olib tashladi, -.. bizning buvimiz KGB. Qadimgi mahalliy KGB.