StaVl Zosimov Premudroslovskij - ĈE LA TAGO. Humura vero

Nevsky Prospect estas la koro de Sankt-Peterburgo. De Aleksandro Nevsky-Placo ĝis la Decembrists-Leviĝo-Placo; de la Faroj ĝis la Ermito. Kiom ajn vi vidas: ĵonglistoj, akrobatoj, kaj pikdratoj, almozuloj, kaj suĉistoj kaj estafistoj. Ĉiuj laboras tie. Kaj la vizaĝoj estas krime bone nutritaj. Kompreneble, turistoj fakte estas ŝafto. Rigardu, la rigardata viro de McDonald kun ŝovelilo ŝvebas, tio estas kun monujo. Kaj mi vidas, kiel ulo al li brilas tre sarkasma aspekto.

– He, frato, … bonega! – li salutis la suĉiston.

– Jes, sana, dankon al Dio!

– Nu, cxu la vivo estas normala? Al dio? Dio ne donacas vin pri vi. Mallonge, – venis en streĉa ulo al suĉisto, veturigu ŝovelilon, alie mi mortigos lin kiel hundon. Akiru la fakturojn, fermu la ŝovelilon kaj enmetu ĝin en vian poŝon… Kaj nun iru. Ne glitu; via Dio ordonis dividi.

– Kiel vi raportos al Dio?

– Kaj mi konfesas antaŭ la morto kaj mi ankoraŭ timigos vin en paradizo. Hahaha

Kaj tiam mi alvenas kaj sen averto frapas la homon en la nebulo. Li gaje sopiras kaj, provante kontraŭstari, alkroĉiĝas al mi instinkte per unu mano, kaj kroĉas la hepaton per la alia. Trinkaĵoj, tio estas malforta hepato.

– Prenu vian monon, kamarado. – Mi diras suĉilon kaj batas la tranĉilon for de la ulo.

– Dankon!!! – li dankas min, kaj la ulo en mortaj konvulsioj perdas konscion kaj mortas. Kaj li povus labori ie kaj profiti la ŝtaton kaj homojn, sed la demokratia chaaoso en la lando igis lin dormi … – Jen, prenu rekompencon. – pokas al mi fakturon kaj rapide forkuras, saltante en lian Lexuson kaj diseriĝante. Taso da teo kaj du kolbasoj en la pasto, dankon pro ŝpari dekojn da miloj kaj blindulo. Sed moneroj devas esti ŝparitaj. Jes, estas multaj homoj ĉi tie kaj ĉiuj marŝas. Kaj la prezo furoras kaj daŭre kreskas. Ju pli malriĉa estas la homoj en la lando, des pli multekostas la prezo.

Kio estas ĉi tie?! Mi staras kaj rigardas alian ulon pester pasantojn. Mi vidas homojn batantajn kaj ne bolantajn, biero suĉas, kaj senhejmulon al ĝi. Li petas ion, kaj ŝvebas al li tuj.

– Karaj!!! Helpu panon, donu trifluon da mono?! – diras mistera almozulo.

– Eliru, kamarado Huy!! – interparolis la ulo en konversacio. – Iru ŝteli, fripono!! – li rompis la buŝon. – Ĉu vi estas laca de senhejmuloj?! – la ulo ridetis. Loch atentis lin, ekzamenis lin kaj prenis sian komencan pozicion, prenante la ulon por sia nivelo de civitano. Li daŭrigis. – Nur aĉetis bieron kaj vi ne vere trinkos.

– Jes. li tiris. – Mi ĵus aĉetis bieron, unu eliras: “Donu al mi du rublojn?”, Prenis suĉon, la alia: “Helpu min forlasi la metroon, ili nur lasis min foriri de la poloj.” Ĉu nia kuraĝa polico forprenas personan monon? Iu absurdeco, en la televido ili diras la malon.

– Hmm jes! – subtenis leviĝantan suĉilon. Kaj li daŭrigis:

– Li prenis alian gluton: “Helpu min, fraŭlino, kondamnita tramp …", vi jam prenas gluton de la sepa … – li emfazis.

– La Dekdua. – Mi venkis super la ulo uzante Neŭtralingvajn programajn teknikojn kaj la konsilojn de Carnegie.

– Kio? – Ne komprenu Loch.

– Kaj vi estas la dekdua…

– Kial?

– Kaj ĉar ni mem estas lacaj de ĉi tiu vivo, vintro, konfuzo en la lando. Jam doloras sur la animo. Do ili decidis organizi Sendependan Publikan Organizon por la Senhejmaj, mallonge: NOBL! Ni jam luas oficejon kaj multe helpis pri loĝado, laboro, vojaĝo hejmen, ĉar por ni dokumentoj estas sensignifaj. Ĉi tio estas la laboro de pasportaj skribotabloj kaj FMS. Honesteco estas en la koro, ne sur papero. Kian mezuron vi prenas, Dio repagos vin…

Kaj la kapro malfermis la ŝovelilon, kaj malantaŭ lia dorso la policistoj jam bruligis la ulon kaj atendas la Magarychs. Kutime ĝi estas biero kaj shawarma. Sed mi ne kuŝas, mi ne volas timigi for la sakon, mi ofte ne trovas ĉi tion, sed malgranda gazetaro de poŝtelefonoj elverŝis kaj deziris prosperon, kaj la ulo dankis lin kaj rapide malaperis…

Fu, li forlasis la policon, sed ne sian. Kiam vi renkontas, tio estas via, kaj do vi iras kaj elspezas. Do mi rezultis esti mia kaj iris al paro.

– Kun grasulo, eble, amiko Zyoma, bela, vidis, kiel vi kaptas lin Laz… Kaj mi prenis la policojn sur min mem, vidis ilin, ili allogis min?

– Kiu vi estas? – timigita demandis la ulo.

– Mi estas tia, kiel vi, pinĉas… nu, dividu aŭ fripono?

– Ni donos malbenon pri la bazaro, kiu, kiu, kiu … – li subtenis la ulon kaj proponis iri al Bistro. Ni eniris kaj sidis dum duona tago. Ili veturis al la nudisma strando en Sestroretsk. La suno, zumas, dormis kaj prenis nudistojn sur la lagon por fuĝi, ĉar sur la strando estas malpermesite? Sed ĉi tio estas speciala historio.

Matene, mono necesas denove, kaj mi iras, rigardante la arkitekturon. Mi trinkas bieron, pikas miajn dentojn, kraĉas ŝelojn kaj faras longan puŝon da cigaredo, dum kvardek tri rubloj, duoble pli multekosta ol botelo da vodko. La kondensita fumo leviĝas kaj ŝvelas kun sinsekvo…

Kaj mi iris kun koramikino, aktiva modokreanto sen certa loĝloko laŭ mia pasporto, kiu estas la tuta okcidenta mondo, al la taiga vilaĝo en Buturlinovka… En!.. Dormanta regno, kie ĉiuj ne vidas monon kaj duone dormas sonĝante pri pasinta vivo.

Matene mi ellitiĝis, rampis en la korton kaj mankis al vi. La mastrino traktis la mash vespere. Baska doloras kaj verŝis berojn en la korton. Unu sola kokido manĝis ilin kaj senvive falis. La gastigantino, stultulo, prenis kaj komencis elpreni plumojn sur kapkusenon de danko, pensis, ke estas tro malfrue por tranĉi, ŝi mem mortis kaj sen haki la kapon, la viando estis rigida.

Dume, la kokido vekiĝis kaj flugis, plumarĝantaj plumoj ĉie, kien ajn, la birdo diris de ŝvebado kaj kuris kalve unuflanken.

– Ni iru promeni tra la vilagxo. – sugestis, en raŭka pasinteco, mezzo-soprano, amiko, kiu elrampis post mi.

– Aŭ eble ni rampos? – leviĝante rampante de la sekva paŝo de la portiko, mi respondis kun sushkim. Miaj kalkanoj staris preter la sojlo en la kabano kaj sango fluis al la kapo, kio intensigis la doloron. Amiko ekstaris, apogita sur la nuko kaj ŝovis mian nazon, multekostaj ŝuoj, pluiris al la elirejo de la korto. Mi rampis la paŝojn ĝis miaj piedoj kaj ekiris post ŝia ludado de dorsoj al la butiko por vodko.

– Kaj nitra? Mi demandis prenante serpenton de aĉetita botelo da alkoholo.

– Kaj li havas avinon Nyurka, lia patrino piklojn kaj salon, tiom ke sufiĉas mordi la kompanion.

Fininte, ni direktis nin al la loka aŭtoritato, parenco, kiu lastatempe estis liberigita de lokoj pri senrajta manĝa libereco kaj movado. Lia kabano estis, kiel multaj, rara. Kliniĝinte en la malplenan dorson, ni eniris la verandon kaj, sen fleksiĝi, eniris la kabanon. Ĉe la tablo sidis talio, senvestigita, ĉio en tatuoj, magra viro alnomata Kharya. El la muskoloj sur lia korpo, nur ostoj estis videblaj.

– Granda Kharya. – salutis mia mastro sen malpariĝi. La plafono estis ŝajne konstruita por hobitoj kaj nanoj.

– Bonega, se vi ne ŝercas. – la iama kondamnito respondis nazale kun sensenta dentego. Mi ne malpacis same kiel mia amiko, staris ĉe la pordo kaj atendis inviton. – Sidiĝu, nur venu.

– Cxu vi estos Vodyaru? – demandis mia.

– Kaj kio estas tie? demandis Kharya.

– Kompreneble, kia merkato, jen. – La mia ĝoje respondis kaj metis sur la tablon litran botelon da vodko.

– Nu, ni verŝu ĝin. – la kaptito prenis bobelon kaj presis ĝin kaj enverŝis ĝin. – envenu, sidiĝu, karaj gastoj, faru vin hejme. – Li sugestis kaj kliniĝis de la gorĝo, kaj tiam malleviĝis de la muŝo. – Haaa!!! li elspiris kaj larĝigis la okulojn. – Nur mi, kiel patrino, estis entombigita el aperitivo, kun ruliĝanta pilko, ne malbenita afero. Nur nigra kaviaro. Ŝi jam en mia gorĝo palpas. Vi volas, grimpi en la kelon.