StaVl Zosimov Premudroslovskij - ĈE LA TAGO. Humura vero

Svingante la kapon, de ŝultro al ŝultro, dekstre, maldekstre:

– Ho, ho, ah, ah!! – kapjesis Madame Ivanova, ŝtonumita de medicina morfino. -Doktoro, ho kara doktoro! – Mi preĝas en Kristo, kun io? Ouch… Ouch! Ne diru al via edzo?! Li estas bonega bandito. Kio, kaj mi iris al Papuo-Nov-Gvineo sole.., Oaya, por verki mian tezon, Wow., Pri la lokaj grupoj tie., Jes!! Ho, dolaruloj, dolĉoj plorantaj!! Peza falilo ($ 1000), alie li estas vundebla, mortiganto de la sesa kaj plej alta nivelo, li povas mortigi mian maizfluon kaj vi, eble mi.

– Kaj kion mi devas fari kun gxi? – surprizis la kuracisto.

– Falu lin, tremu, kiel doni trinkon!!

– Sinjorino, silentu, vi devas savi vin, vi havas ravinojn sub la umbiliko kaj super la genuoj… Mdaaa.. Io ni konsideros sciencan. Lena! Helen! – Li nomis junan trejniston, lokan medicinan lernejon., Kun la nomo Dandelion.

Dandelion Lena, streĉante sian azenon kaj konvene babilante kun ŝi ĉirkaŭe, sin apogis kontraŭ la kuracisto.

– Jes, Putin Donald Trump. Mi estas preta…

– Kaj kial vi havas la nomon Dandelion?

– Kaj tio, hehehe. – kovris per palmo ŝian longan nazon ruĝan mopon, kiu nur elpagis la fiksitaĵojn, sed aspektis virgulino. – Ĉi tiun specon mi trovis en brasiko kaj mi ĝojas.

La kuracisto ĉirkaŭrigardis ŝin, ankoraŭ ne sulkitan, sveltan figuron kaj, etendante la okulojn, prenis profundan spiron de parfumo, tordante siajn okulharojn.

– Ve, ŝtelante, vi iros al la krizĉambro, demandu sinjoro Ivanov. Vi diros al li, kiam li respondos, ke la naskiĝo okazis en normala reĝimo, sed pro mutacio, la genoj ne konverĝis, kaj nigra infano naskiĝis. Ĉu vi ricevas ĝin?

– Jes, kamarado Putin Donald Trump. – kaj la flegistino fiere malaperis en la pordejon. Ĝi rezultas en la krizĉambro kaj diras:

– Saluton, kaj kiu estas sinjoro Vasil Ivanov?

Li leviĝas kaj laŭte respondas:

– Mi!!!!

Ŝi rigardis lin supren kaj malsupren, levante la kolon al la limo, liaj amasaj muskoloj, precipe ĉirkaŭ liaj ŝultroj kaj kolo kaj timigitaj, malfermis timon la okulojn, la buŝon kaj la nazojn. Post kiam ŝi foriris kaj revenis ruĝigita al la kuracisto.

– Mi, kamarado Putin Donald Trump, timas. Li estas tiel granda, forta kaj muta. – Kaj ekkriis kun maldolĉaj larmoj. La kuracisto prenis la hemon de sia tualetejo kaj viŝis la okulojn, larmante dikajn, ruĝecajn larmojn en ŝia vizaĝo, ĝuste kiel purigistino, kiu viŝas multjaran polvon de fenestro. Kiel konfirmo pri tio, li ankaŭ enpuŝas en ŝian penikon, forpelis la muŝojn kaj provis daŭrigi la rampilon, sed Lenoĉka, forpuŝante sin, kuris en la kuracistan ĉambron kaj, fermante de interne, fermis sin sur la sofon. Se ŝiaj porkaj ronkoj ne estus aŭditaj en la koridoro, tiam lokaj malsanaj kamaradoj rompus la pordan seruron, ili volis lavi sin.

La korpo de Ivanov elstaris akre inter la atendataj, des pli, konsiderante ke li estis nur tie, ne kalkulante la maljunan raton, kiu mordis la angulon de linoleo sub la sekva seĝo, modeste muĝante. La kuracisto, timigita de la volumo de la atendita, ektremis. Mi pensis, ke nevole li falos sub varman manon kaj piedbatante raton en la vizaĝon, elkuris el la atendoĉambro.

– Kion fari, kion fari? – Li murmuris sub la spiro kaj direktis sin al sia oficejo. -Vo!!! – Mallevis ĝin, kaj li prenis la telefonon de sur la sino, markis la numeron de la sav-telefono. – Ole, ole… Merkel?.. Ĝi estas mi, Putin Donald Trump. Aŭskultu kolego, ĉu vi havas pacienton por nun?

Theresa Merkel May, estis kunstudanto kaj laboris por loka medicina abomeno.

– Estas.. kaj kio? – demandis Theresa Merkel May,

– Sendu lin al mi por deklari naskiĝon de parenco. Poste mi pagos ĝin.

Ĉi-foje, mi dormis sur malmola lito kaj preparis por la eliro. Por esti honesta, mi malkaŝe rememoris, kiel oni min kondukis al la subpremita stacio, sed mi jam planis malkaŝadon. Dudek minutojn poste mi estis eskortita al la hospitalo, sen scii ĝin mem. Mi mem aspektis pli maldika ekde la naskiĝo, samtempe – senhejmulo (tempigita idaro de la monda vivo). Miaj okuloj bombadis kiel rano. Du grizaj verukoj kreskis sur la maldekstra mentono kaj nazo. El la dentoj mi havis nur du putrajn stumpojn kaj kvar radikojn. La pomo de Adam Adam multe abundis ĉirkaŭ lia kolo, la ceteraj aspektis simplaj: aro da miaj ostoj konvenis ledan sakon kaj ostoj senharaj kompletigis la vidindaĵojn de mia korpo.

Metinte mian bekon sur seĝon, mi provis izoligi antaŭ mi la bifurkan silueton de kuracisto.

– Saluton, Vasya. li salutis min.

– Jes. Mi respondis

– Jen ducent gramoj da pura alkoholo! – li tiris la glason al mi. – Sed ĝi devas esti prilaborita. Ĝenerale vi iros al kriz-ĉambro. Vi demandos sinjoron Ivanov. Li respondos: “Mi!”. Vi diras: “La naskiĝo iris bone, sed pro la mutacio, la genoj ne taŭgis, kaj la nigra infano naskiĝis. Ĉu vi komprenas?”.

Mi atingis glason. La kuracisto tenis lin.

– Ĉu vi akiris?

– Jes! – nervoze erupciis el mia animo, kaj mi gulped malplenigis la glason. Ili metis blankan robon sur min, ĉapon kaj ĵetis ĝin el la oficejo. Bone estas ke mi sukcesis malplenigi la glason. Kaj montrante la pordon de la krizĉambro, la malnova feĉo sentis sin.

Mi eliris kaj petis okulojn.

– Kiu estas Ivanov? Hk.

– Mi!!! – eksplodis en miaj oreloj.

– Aŭskultu, fratino, la naskado iris bone. – rigardante lin kiel akvan turon, mi daŭrigis, sed mia kapo estis laca kaj mia kolo endormiĝis kaj mi mallevis la rigardon al lia umbiliko, rektigante mian kapon. – normala, ik, pasis, ik, akuŝo. Jes!!! Sed vi batas mian mian per akvo, ĉu ne? Kaj tiam naskiĝis la malpura infano, ik, ili nomis Ĝenovon! Kaj mia nomo estas Vasya. Ĉu vi atingis ĝin?

Mi rapidas, mi volas diri en la merkato, kaj mi pensas, ke pardonpeto estas hipokriteco al Dio kaj instigo de la Malbono, ĉar se vi pardonpetas unufoje, eble ĝi ŝatas ŝteli, mortigi kaj similajn agojn. Ni devas penti nur al Dio kaj fidi Lian kompaton, ĉar nur Li rajtas pardoni, kaj homoj preĝas por pardono en preĝoj, tio estas: Pardonu al ni niajn ŝuldojn, same kiel ni pardonas niajn ŝuldantojn kaj ne kondukas nin en tenton, sed transdonas nin ni el la malbonulo. Tial estas pli facile ne fari malbonajn intencojn por ne preĝi Dion por pardono. Kaj la pardonpeto al la ofendito estas pasiva drogmanio, kiun la Anima konscio ankoraŭ petas pardonpeti, kaj tial la kialo por tio. – Mi pensis kaj komencis memori, kion mi serĉis kaj kion mi bezonas. Li haltis, ĉirkaŭrigardis – la kolektiva kamparana merkato jam fermiĝas. Multaj kolektas malrapide siajn diversajn varojn. Rulŝarĝiloj forprenas plenajn ĉarojn sur ujoj, kaj mi staras kaj memoras la kialon de mia ĉeesto ĉi tie. Multaj pensoj venas al mia menso, kaj ĝuste kiam ne ekzistas plumo. Kaj ĉi-foje, miaj pensoj estas kiel ĉevaloj akceliĝos, kaj kiu scias, ĉu mi rememoros ilin denove, ie en mia oficejo, por ripari ilin por eterneco, kaj nun mi memoras ion alian… Mi memoris kaj komencis serĉi laŭ la ritmo, kiun vi bezonas, ĉar la merkato fermiĝas kaj antaŭ ol mi ne povas viziti ĝin pro la laboro, al kiu mi estas maltrankvila kaj konscienca. Mi rigardas, la unua kartvelo staras malantaŭ la vendotablo, antaŭ li estas barelo kaj la surskribo sur ĝi: “viva fiŝo!” Mi iras al li kaj demandas. Nia urbeto estas malgranda kaj rilate al profesiaj agadoj, mi konas preskaŭ ĉiun loĝanton laŭ nomo kaj familinomo. Unuvorte mi alparolas lin laŭ nomo.

– Saluton, Genatsvale! Mi salutis lin.

– Cabaret Jeba, frato! li respondis ĝoje.

– Kio, vi vendas vivajn fisxojn?

– Jes. – kontraŭvole li respondis. Kial malvolonte? Kaj ĉar li estas mia rivalo, li konstante plendas mian edzinon. Mi rigardis la barelon kaj demandis.