Юры Станкевіч - П'яўка

Шматлікія будаўнічыя брыгады “працаробаў”, кожная з некалькіх чалавек, штодня пад невы-носнай спёкай заканчвалі фарбаваць сцены афіцыйных устаноў і тых баракаў, якія былі раз-мешчаны непасрэдна ля цэнтра паселішча і плошчы. Частка счакаць, пакуль Ёхан Цынк выйдзе са свайго дома, каб скіраваць у Эдэм.

А пакуль тое, і да прыходу Мойры у мяне заставалася крыху часу, я чамусьці пайшоў да будучага Храма, альбо Месца для агучвання Ісціны.

У ангары я спадзяваўся заспець мастака Юліуса Гармату. Як я адчуваў душой, ён быў, бадай, чымсьці мне блізкі, і я проста лішні раз жадаў з ім пагаварыць, вядома, калі той не заняты працай, ад якой я, па зразумелых прычынах, не мог і не павінен яго адцягваць.

Але “свяшчэннага скарабея” на месцы не аказалася. У ангары было пуста, сцены і столь, па-ранейшаму зацягнутыя брызентам і старымі, зношанымі прасцірадламі. Затое, калі я ўжо павярнуў назад, то раптам заўважыў пастара Себасцьяна, які самотна сядзеў на пустой скрыні ў ценю ад напаўзасохлай таполі. Ён ўбачыў мяне і прывітальна падняў руку, а калі я падышоў, патлумачыў, што таксама хацеў сустрэць Юліуса Гармату, каб абмеркаваць з ім парадак дэманстрацыі роспісу і асобныя моманты сваёй маючай адбыцца казані, але не заспеў таго на месцы.

“Калі вы мяркуеце агучыць вашу казань?”, — пацікавіўся я.

“Ужо хутка. Але я не зусім задаволены тым, што намераны сказаць. Мне здаецца, быццам казань занадта пафасная і, верагодна, мне трэба спрасціць яе”, — патлумачыў ён.

На гэта я адказаў, што яму самому лепш бачна, але, на маю думку, няхай яна будзе ў сваім першапачатковым выглядзе, бо ўсё роўна кожны з прысутных зразумее яе па-свойму і будзе мець рацыю, а тыя, хто не зразумеюць, дык і не вартыя таго.

“Вы так лічыце?” — пастар Себасцьян задумаўся. Твар яго, загарэлы на сонцы да чырвані, быў вільготны ад угрэтасці.

“Таму і пытаюся пра тэрмін адкрыцця Храма, што праз суткідругія нам будзе трэба праводзіць паўторную эксгумацыю, — сказаў я. — Інакш мы можам спазніцца, бо намі ўсур’ёз зацікавяцца”.

І я коратка паведаміў яму пра сваё часовае затрыманне і пагрозы ў свой адрас.

“Чым сённяшняя ноч горшая за іншыя? — згадзіўся пастар Себасцьян. — Я думаю што на гэты раз мы высветлім усё. Я гатовы”.

“З намі будзе і доктар Арвід”, — сказаў я. — Магчыма, гэта спрасціць нашу задачу, а як медык, дык ён нават неабходны. Только вось у наступную ноч мне брацца за справу не выпадае. Але, мяркую, праз суткі мы пачнём усё спачатку”.

“Думаеце, упыр будзе прыходзіць і далей?” — спытаў пастар Себасцьян.

“Упэўнены. Ён, у сілу сваіх, невядомых для людзей, якасцей ужо не можа не прыходзіць”.

“А вам яны вядомыя?” “Хіба што здагадкі. Каб жыць у сваім псеўдажыцці, ён павінен скачваць на свой “софт” інфармацыю ежы іншых, жывых людзей, і такім чынам наталяць голад. Яго жыццё — мяркую, самы моцны доказ, што мы знаходзімся у віртуальным свеце, дзе ўсё — толькі інфармацыя”.

“Вы хочаце сказаць, што няма ні зорак, ні іншых светаў, ні галактык? Толькі інфармацыя пра гэта? Значыць, наш Сусвет —

грандыёзны падман? А як жа тады палёты на Месяц, шпацыры апаратаў-разведчыкаў па іншых планетах? Яны ж існуюць, тыя планеты?” “Верагодна. У межах сонечнай сістэмы, як інфармацыйная

Праграма. Далей — дэкарацыя”.

“Шчыра скажу: я не даю веры што гэта так”.

“Разумею, бо я — таксама не даю”.

“Пастойце, пастойце, — захваляваўся пастар Себасцьян, —

тады выходзіць, што — Бог існуе? Не стварылі ж мы ўсё гэта самі?

Альбо, Прырода? А яе, хто стварыў?” “Выходзіць, што так”, — сказаў я.

“А калі — не так?” — вырвалася ў яго.

“Значыць, не так”.

Запанавала паўза. Мой надалоннік засігналіў: Мойра спытала, дзе я і, пачуўшы адказ, паведаміла, што ўжо дома і чакае мяне.

Я развітаўся з пастарам Себасцьянам.

“Адно скажу вам напаследак, — заўважыў ён мне, калі я ўжо павярнуўся ісці. — Творца проста не мог даць нам такое кароткае жыццё — гэта ж смехатворна, нават ганебна для яго. Затое Прырода — магла”.

“А бессмяротнасць? — спытаў я. — Можа, мы насамрэч не дарэмна шукаем яе?” “А вы самі верыце ў гэта?” “Не”, — шчыра адказаў я.

empty* * *empty

Мной пачалі ужо цікавіцца суседзі Мойры па бараку. Наяўнасць аўтамабіля рабіла мяне ў іх вачах асобай, хоць і не заможнай, але ў нейкай ступені значнай. Адзін з іх, прыкладна пяцідзесяцігадовы, са старэчым тварыкам хітрага лайдака і аматара выпіць, якого тут звалі Жан, рабіў спробы падрадзіцца выконваць для мяне якія дробныя справы ці даручэнні, ці збольшага хоць бы пільнаваць, каб ніхто не спакусіўся на мой пазадарожнік.