Юры Станкевіч - П'яўка

“Яны лекуюцца ў Мегаполісе, бо ў іх там так званая лечкамісія.

Праўда, іншым разам, калі гэта тэрмінова, выклікаюць мяне”.

“Перад вамі таксама ссыльны”, — сказаў я праз паўзу.

“Вось яно што. Вы, пэўна, тут нядаўна?” “Некалькі дзён, і хутка з’язджаю”.

“Нідзе не бачыў такога разгулу цёмнага выроду, як тут, — адхіляючыся ад тэмы, працягнуў размову доктар Арвід. — Часам я назіраю жудасныя з’явы”.

“Антрапафагія?”

“Горш. Днямі зайшоў да пацыенткі. Ёй за сорак. Уявіце, смярдзючы пакой, пустыя бутэлькі, ложак без прасцірадлаў, на якім рассунуўшы ногі, ляжыць хворая пасля інсульту. Паспела дагэ-туль нарадзіць сыноў, якія цяпер разам з мужам па чарзе савакупляюцца з ёю. Інцэст. Вычва-рэнцы адчуваюць сябе, як дома. Гвалцяць дзяцей. Тут няма пераследу за педафілію”.

І доктар Арвід пачаў пералічваць тое, з чым сутыкнуўся тут хоць бы за апошні месяц, як акрэсліў ён: трыццаціпяцігадовы “працароб” перыядычна гвалціў чатырохгадовага і дзевяцігадовага пляменнікаў, пакуль не нанёс меншаму цяжкая цялесная пашкоджанне, бацька сужыцельстваваў з дачкой і маці, прычым займаліся гэтым разам. Увогуле згвалтаванне бацькамі дачок прыняло характар эпідэміі, часта маці рапутнічаюць з сынамі, браты з сёстрамі.

“Так, — згадзіўся я, успомніўшы налепку, — Існуе мяркаванне, што арыстакратыя, прадстаўнікі мастацтва нібыта асабліва схільныя да распусты і вычварэнстваў, але ці праўда гэта: так званы просты чалавек дасць ім багата форы”.

“Што ж іх — адстрэльваць? — спытаў доктар Арвід. — Іх так шмат, што сумняваешся, ці ёсць цяпер нармальныя ўвогуле”.

“Лепш піліць бензапілой. — нявесела пакпіў я. — Праўда, Андруш?” “Так.” — усміхнуўся той.

“У сілавікоў, як я разумею, арыентацыя на іншадумцаў, — сказаў я. — Ім шчодра плацяць, ды толькі не за барацьбу з крыміналам”.

“Рады з вамі пазнаёміцца, — урэшце паціснуў мне руку доктар

Арвід. — Чым, да слова, дапа-магчы?”

“Мы заехалі да вас па справе, — сказаў я. — Мне трэба прысутнасць лекара пры эксгумацыі трупа. Вы згодны на такую прапанову? Скажу прама — абавязкова аддзячу вам пазней, бо зараз не ў стане — не маю сродкаў”.

“Каго вы намераны эксгуміраваць?” “Брата мужа-нябожчыка ўдавы Адметы. Яго звалі Патрык”.

“І што вы будзеце рабіць пасля таго, як выкапаеце нябожчыка?” “Нейтралізуем, калі ён у вампірычнай коме”.

“Вось што ў вас у галаве. Я ўжо чуў пра ўпыра. Дык мяркуеце, што гэта Патрык? А рэакцыя мясцовых улад? Правінцыяльныя мафіёзі не дазволяць вам праводзіць такія эксперыменты. За гэта — адразу ў лагер”.

“Затое мы выратуем людзей”.

“У вас, на маю думку, яшчэ і нейкія іншыя інтарэсы”, — сказаў доктар Арвід.

“Не хаваю, што маю іх”, — не стаў я аспрэчваць.

“Калі вы плануеце капаць?” “Ноччу, — сказаў я. — Магчыма, заўтра”.

“Што ж, урэшце, гэта нават цікава, хоць я і не даю веры ў розных там рэальных упыроў. Тым не менш, згода. Не люблю, што мяне доўга ўпрошваюць. Зойдзеце, калі збярэцеся, па мяне”.

“Цудоўна, доктар”, — падзякаваў я.

Мы адразу пайшлі. На падворку я азірнуўся: даўгая постаць доктара Арвіда застыла ў дзвярным праёме. Чамусьці я падумаў пра тое, што ён, пэўна, з тых людзей, хто не баіцца адзіноты. З

па-горку, спускаючыся ўніз, я пабачыў ахутаную дымам і смогам частку Эдэма.

empty* * *empty

Мойра паведаміла мне праз надалоннік, што затрымаецца на працы, бо якраз сёння аб’яўлены раней агульны палітдзень.

Такія палітдні, як я ведаў, праводзіліся і ў Магаполісе, але больш фармальна, бо ўлады, у прыватнасці, іх ідэалагічныя аддзелы,часта не маглі ахапіць электарат поўнасцю, а тым-сім рабілі ў гэтым палёгку, напрыклад, медыкам, зборшчыкам смецця, сантэхнікам і некаторым іншым катэгорыям, рабочых рук якіх пастаянна не хапала. У правінцыі на палітдні заганялі ўсіх тых, хто працаваў, а таксама служачых і нават сілавікоў. Вядома, дэкласаваных і крымінальных асоб на прамыўку мазгоў не запрашалі, бо іх колькасць даўно ніхто не падлічваў.

Дзеля задавальнення сваёй цікавасці я перадусім спытаў Мойру пра тэму палітдня і пачуў, што будуць абмяркоўвацца маючыя хутка адбыцца першыя спробы пераносу свядомасці на штучны камп’ютарны носьбіт і набыццё такім чынам бессмяротнасці. Даўняе, цяжкае пачуццё безвы-ходнай нянавісці раптам агарнула мяне. Гэта ж трэба, стагоддзямі так каварна марнаваць жыццё мільёнаў ідыёцкім трызненнем. І нават цяпер, калі льды Антарктыды амаль растаялі і катастрофу ўжо аніяк не завернеш назад, усе працягваюць жыць па хлусні. Увесь нікчэмны, духоўна ад-рынуты свет зрабіўся гаспадаром становішча, і цяперашні крызіс самы цяжкі і ганебны з усіх. Скончылася веліч антычнай Еўропы, пражыла сваё маруднае падзенне Еўропа хрысціянская. А сёння падышоў канец Еўропы ўвогуле. І канец гэты можна параўнаць хіба толькі з пасмешыш-чам. Калі ў чалавецтве штучна запушчаны механізм генетычнага і сацыяльнага выраджэння, то запушчаны дзеля таго, каб людзі з развітай свядомасцю маглі з ім змагацца, спыніць яго і, у рэшце-рэшт, узяць канчатковую ўладу над “людзьмі-ценямі”. Але цяпер усё праблематычна, думаў я, бо гісторыя — гэта часта непрадбачаныя наступствы мэтаскіраваных дзеянняў. Урэшце, жыццё настолькі хуткаплыннае, што мне, у прыватнасці, варта проста здзейсніць, пра што не аднойчы згадваў, сваю даўнюю мару: уладкавацца дзе-небудзь у ціхім месцы ля ракі, у якой водзяцца рыбіны, назіраць, як лётаюць птушкі, чытаць старажытныя кнігі і штодня бачыць побач любімую жанчыну. Але да гэтага яшчэ вельмі далёка, бо праз суткі з Мегаполіса ў паселішча паедзе Ёхан Цынк, былы галоўны дзяржаўны ідэолаг, якому інфантыльныя продкі, увесь той вырод, дазволілі дажыць да смешнага ўзросту беспакараным, і толькі цяпер, праз дзесяцігоддзі, свядомая жанчына рыхтуецца здзейсніць свой прысуд. Не, — думаў я, — забіваць — ні ў якім разе не жаночая справа, і мая задача цяпер — не дазволіць, каб гэта адбылося.