Юры Станкевіч - П'яўка

Я дзейнічаў аўтаматычна: вайна калісьці многаму мяне навучыла. “Затаньчыў”, змяняючы месца — іх кулі прайшлі міма, толькі ў маім пазадарожніку абсыпалася разбітае бакавое шкло, зрабіў кульбіт праз галаву, апынуўшыся ў адхоне, і адтуль, нібы з траншэі, выпусціў доўгую чаргу па постаці з аўтаматам, бо разумеў, што за тым з нас, хто выйдзе жывым з гэтай дуэлі, магчыма, і будзе перамога. Мне зноў пашанцавала — бандыт раптам слаба ўскрыкнуў і асунуўся долу. Цяпер супраць нас з Мойрай засталіся двое, але ў мяне ў руках быў аўтамат і паўражка патронаў.

Далей падзеі імкліва распадаліся на некалькі асобных фрагментаў, якія я, калі і запомніў, то вельмі цьмяна.

Мойра, якая, выскачыўшы з машыны, страляе наўзлёт з калена, трымаючы “берэту” абедзвюма рукамі.

Бандыт адступае да свайго БМВ, але па дарозе нечакана падхоплівае аўтамат забітага падзельніка.

Другі бандыт, які, адкінуўшы пісталет з расстралянай абоймай, занырвае ў машыну і заводзіць рухавік.

БМВ зрываецца з месца, але напаследак у наш бок грукоча аўтаматная чарга.

Я выпускаю па ўцякаючых нападніках увесь “ражок” і бачу, як кулі пакідаюць увагнутасці і дзіркі на багажніку.

Іх машына знікае.

empty* * *empty “Берташ!”

Голас Мойры, якая няўпэўнена клікала мяне, раптам дайшоў да майго слыху. Нешта не так, ад-разу падумаў я, імкліва падбег да яе ўсутыч і — разгубіўся. Яна сядзела, хутчэй напаўляжала, абапершыся спінай да кабіны “джыпа”. Сукенка на жываце ніжэй правай грудзі была залітая чырвоным (у мяне нават мільганула недарэчная думка, што гэта кетчуп), і яна прыціскала гэта месца далонню.

“Мяне зачапіла, Берташ”.

Кроў працякала скрозь яе пальцы і струменчыкам спаўзала ўніз.

Толькі не гэта, — падумаў я, і на міг у вачах у мяне пацямнела, а дыханне перахапіла. — Не, толькі не гэта.

Я кінуўся да сумкі ў салоне і выхапіў з яе санітарны пакет. Рана была кепская, і зразумець гэта было нескладана, хоць я і валодаў хіба што толькі прымітыўнымі і неабходнымі медыцынскімі навыкамі, набытымі на мінулай вайне.

Я агаліў ёй жывот. Нават першы, павярхоўны позірк на рану, а куля прайшла ў поласць ніжэй правага саска, гаварыў пра тое, што час пайшоў на хвіліны і ёй патрэбны тэрміновая бальніца і хірург. Я ліхаманкава прыклаў да раны тампон і перацягнуў бінтом, якога, дарэчы, не хапіла; давялося адрываць паласу ад кашулі.

“Не хвалюйся так, Берташ. Скажы лепш: мы іх кончылі?” — нешта падобнае на ўсмешку прамільгнула на яе пабялелым твары.

Я падхапіў яе з зямлі і перанёс на пярэдняе сядзенне. “Берэту” яна не кінула, а забрала з сабой, паклаўшы на калені. Я завёў рухавік, і тут праз лабавое шкло ўбачыў, як адзін з нападаючых, які ляжаў на дарозе, падае прыкметы жыцця: імкнецца падняцца на карачкі. Я пераключыў перадачу і, набраўшы максімальную хуткасць, збіў яго бамперам і пераехаў коламі. Я вельмі спяшаўся, бо выйсце, на мой погляд, у мяне было адно: як мага хутчэй дабрацца да якога пасёлка ці райцэнтра, каб адразу знайсці медыцынскую дапамогу.

Мойра нешта сказала мне, але голас яе так саслаб, што з-за шуму рухавіка я не распазнаў слоў.

“Не пакідай сваёй мары, Берташ”, — пачуў я, калі нахіліўся да яе шчакі.

“Як скажаш, Мойра”, — вымавіў я ў адказ, выціскаючы з матора ўсё, што было магчыма.

Яна зноў пачала гаварыць, я нахіліўся і разабраў: “У мяне ў жываце быццам жалезны прэнт. Затое, я не стану для цябе “п’яўкай”, праўда? — І да-лей раптам у яе вырвалася: “Я-не-ха-чу-па-мі-раць”.

Праз некалькі хвілін яна ўжо не дыхала і цела яе пачало спаўзаць долу. Я спыніўся, з’ехаўшы на абочыну, і калі памацаў ёй пульс, то ўпэўніўся, што яна памёрла.

У багажніку свайго пазадарожніка я знайшоў рыдлёўку і к вечару пахаваў жанчыну ў падыход-зячым месцы, памеціўшы яго на мапе. Магілу я заваліў на ўсялякі выпадак невялікімі валунамі.

empty* * *empty

Праз Сеціва я з выгодай пазбавіўся ад доказу і неблага на гэтым зарабіў, хоць грошы ўжо зусім не цікавілі мяне. Як і калісьці марыў, я пасяліўся на беразе невялікага натуральнага возера, у якое ўпадала і адкуль выцякала адна і тая ж, парадкам забруджаная, рэчка. Нейкі час я жыў адзін, але праз тыдні два да мяне прыбілася маладая адзінокая негрыцянка, якая пачала прыглядаць за невялічкім, кволым дамком, які я купіў, і ўвогуле весці гаспадарку: урэшце, я не пярэчыў. Зрэдку я бачыў над возерам птушак, а ля берага, у глыбіні іншым разам і рыбін. Некалькіх я нават злавіў, толькі ўсе яны аказаліся піраньямі.

Неяк сужыцелька, якая прыводзіла ў парадак маю вопратку, знайшла ў кішэні забытую пакаме-чаную паперку. Я асцярожна разгарнуў яе, пазнаў налепку, якую ў апошні дзень перад уцёкамі адарваў са сцяны ў Паселішчы, і прачытаў: “ПРА ЗАЎТРА”