Варлен Бечык - Радкі і жыццё

20. V.

Няўжо ўсё жыццё пройдзе з надламанай памяццю і бясконца будзе мучыцца болем, бяссонніцамі і туманам стомленая галава?! А жылося...

Напісаў Калесніку. Паслаў кніжку. Паслаў кніжку Ігара Салыку. Заўтра едзем з В-м да Ігаравай маці.

26. V.

Ідзе пісьменніцкі з’езд. Я ўчора быў «букашкай», якая пакінула ў выглядзе косак свой след на старонках газеты.

Варта было б запісваць гаворкі з разумнымі людзьмі. Не пра што, а што гаварылі.

Паэт, які па штампаванай і зручнай для рэтраградаў звычцы не значыцца ў першай абойме, стаіць па-за ме­ркам! гэтых абоймшчыкаў і непараўнальна вышэй. Не ўключаць «Рэквіем» і мацярынскі цыкл у школьныя праграмы — грэх.

29. V.

Раніцаю прыехаў у «ЛіМ». Прыйшоў Сіпакоў, за ім — Быкаў. Быкава слухаў упершыню. Сапраўдны мас­так. Чалавек сярод людзей. Без аніякай позы, без дыстанцыі, без фальшывінкі.

31. V.

Гаварыў па тэлефоне з Рытай і Светаю. Цяжка, нялёгка, вінавата. Света — адзіная на ўсім свеце, хто за нешта мяне прызнае. Ва ўсякім разе — за большае, чым я ёсць. Тое, што яна не ведае аб’ектаў . для параўнання прапорцый і маштабаў — не апраўданне.

4. VI.

Абпалены гарачынёю і няшчасны ад ляноты, ледзьве прымусіў сябе сесці за стол. Я пайшоў на рэчку, згуляў за «пенсіянераў» у футбол (прайгралі 2: 1), дзе я вызначыўся толькі тым, што не заслужана зарабіў пенальці. Звычайныя перажартачкі з Хмылём і Жаўрлдам. Добры дзённы сон. Прыпякае абсмаленая скура. Пішу.

Кафка — праблемы адчужэння людзей, адзіноты, фатальныя, неадольныя законы, у якіх блытаюццаі людзі, не разумеючы, чаму яны ўсё жыццё нясуць дакаранне за нязробленыя злачынствы.

Дзяцінства добрае тым, што пасля найцяжэйшага «гора» прасынаешся бесклапотна шчаслівым.

Добрае лета. Ціхі чэрвеньскі вечар, калі — пасля спёкі — лёгка гуляць у валейбол і ва ўсе тонкасці юначых і дзіцячых адносін тым, хто пасля вячэры — з піянерлагера. Паднялося ў памяці сваё. Лагернікам — зайздрошчу. Свой мікрасвет, свая грамадскасць, свае інтарэсы.

Мая паэзія: А. Вярцінскі.

СКАЖЫ МНЕ, МАМА

Памяці /.Хадановіча

Ён нарадзіўся вельмі рана.

Ен нарадзіўся на зары.

А на зары — яшчэ туманна

I яшчэ золка на двары.

Ён нарадзіўся вельмі рана,

Калі яшчэ зашмат туману —

Туману фальшы і падману,

Зашмат імглы і слепаты

Зашмат усякай свалаты.

Ён нарадзіўся вельмі рана.

3 душою — чуйнай, як мембрана,

Ён успрымаў удары зла,

Як рана — вастрыё ляза.

Так, ён прыйшоў да нас заўчасна.

Таму пытаўся ён так часта:

— Чаму яшчэ жывуць няшчасна?..

Чаму? Чаму? Чаму? Чаму?

Чаму ашукваюць, не вераць?

Глядзяць на праўду, як на ерась?

Чаму жыццё так дробна мераць?

Чаму?!

Што скажаш ты яму.

Так, ён з яго жывым сумленнем

3 яго высокім уяўленнем

На многае глядзеў з здзіўленнем,

Ён ,як дзіця, пытаўся ў нас:

— Навошта гэта — асцярожнасць, няшчырасць,жорсткасць, і варожасць?

Навошта? Дайце мне адказ!

Навошта! Ну, скажыце прама.

Навошта? Ну, скажы мне, мама,

Мне, мама, многае няўцям.

Навошта? Ну, скажы мне, Рыта...

Скажыце шчыра і адкрыта, —

Навошта гэта ўсё людзям?!

Навошта столькі ім туману —

туману фальшы і падману?

Халоднай чэрствасці імгла?

Ці, можа, я радзіўся рана

і ўжо зашмат хачу святла?..

...Яго ударылі з туману, з імглы ударылі, з імжы...

«Навошта, мама, адкажы?»

17. VI.

I без абы-чаго ёсць сёння такое, што вартае запісу. Устаў сёння рана — да шасці. Хадзіў у лес. Думаў, што дарэмна не запісаў, калі апошні раз чуў зязюлю. Ажно раптам яна падала голас.

Рваў суніцы. Мокнуў у расе. Радаваўся лесу і раніцы, хаця адчуваў сябе вяла. Набрыў на званочкі (коло­кольчики) і прынёс дахаты букет. Хадзіў босы — падзея.

Муштраваў Віньку. Мылі і прыбіралі ў хаце (сёння субота), потым пакорпаўся на агародзе.

Напісаў Вярцінскаму ў Ялту, Ігаравай маці.

Хорошо, когда для счастья есть причина...

Но нет ничего счастливей Беспричинного счастья.

Непачаловіч:

Птушыная, кажуць, трывога—

Прадвесніца новых трывог.

I сёння замест эпілога

Мне хочацца бачыць пралог

20.6.

Хачу жыцця поўнага, чыстага, святога, а сяджу ў драбязе, лухце, мітусні. У жыцці кіравацца толькі лепшымі пачуццямі.

С. Наровчатов:

Пожалуй, в дорогу с собой возьму,

Все остальное брошу,

Свой зачем, отчего, почему —

Единственно ценную нощу.

Матфея, VН:

«Входите тесными вратами: ибо широки врата и про­странен путь, ведущие в погибель; и многие идут ими: ибо тесны врата и узок путь, ведущие в жизнь, и немно­гие находят их».