Ніл Гілевіч - Талісман

Хто ж ён на самай справе — Францішак Казіміравіч Багушэвіч? Вялікі народны паэт — у самым дакладным значэнні гэтага слова — народны. Вялікі нацыянальны паэт, — зноў жа ў самым дакладным значэнні гэтага слова — нацыянальны. Услухаемся ў яго мову, угледзімся ў створаныя ім малюнкі і вобразы. Усё там — ад гэтай зямлі, усё ад жыцця і лёсу народа. Багушэвіч — бясстрашны заступнік і абаронца прыгнечанага працоўнага чалавека і абяздоленага народа. Багушэвіч — бясспрэчна — паэт-гуманіст і дэмакрат па самаму вялікаму рахунку. Але і гэта не ўсё: ён быў яшчэ і ўзорам паэта-інтэрнацыяналіста, які даражыў святым пачуццём братэрства. У вершы, ахвяраваным выдатнай польскай пісьменніцы Элізе Ажэшка, якая нямала твораў прысвяціла жыццю беларускага сялянства, паэт падкрэслівае, за што ён перш-наперш шануе слынную зямлячку. За тое, што яна

Якія ж запаветы пакінуў нашчадкам пясняр, чаму яго радкі нам дарагія і блізкія сёння? Болын таго — чаму яны так актуальна сёння гучаць? Найпершы,бадай, галоўны запавет — быць чалавекам на зямлі, жыць сярод людзей сціпла, са свайго мазаля, з высокай чалавечай годнасцю. Ці не найлепш сказаў Багушэвіч пра гэта ў вершы "Ахвяра", дзе ім пералічаны, на ўзор біблейскіх запаведзяў, асноўныя маральныя пастулаты грамадзяніна:

Так, быць чалавекам на зямлі — па Багушэвічу — бараніць сваю чалавечую і нацыянальную годнасць, стаяць на трывалым грунце народнай маралі. I таму зразумела, чаму ён з такой сілай гневу пратэстуе супроць маральнай разбэшчанасці грамадства, супроць распаду асобы. I чаму ў яго радках, што ідуць з душы добрай і далікатнай, паяўляецца столькі з'едлівай іроніі, столькі бязлітаснага сарказму.

Да Багушэвіча ніхто ў нашай літаратуры так не знаў беларускага мужыка, яго жыцця і лёсу, як ён. Дакладней сказаць — ніхто не быў у такой меры мужыком у нашай паэзіі, як ён, ніхто з такой праўдзівасцю, з такой непасрэднасцю, з такім спачуваннем і болем не выказваў тое, чым жыла спакутаваная душа селяніна. Дададзім — і ў такой па-мужыцку, па-народнаму мудрай паэтычнай форме.

Пра мужычка гаворыць паэт... Але — хіба не пра ўвесь забіты заняволены беларускі народ? Або:

Багушэвіч — вялікі паэт-патрыёт. Ягоны святы запавет, выказаны гранічна проста і зразумела, — даражыце сваёю хатай! Даражыце! Ведаю: "бедная мая хатка", цяжка мне жыць у ёй, пакутую ад гэтага, — і аднак жа:

Уражвае глыбіня агульналюдскай маралі: дайце мне на роднай зямлі, у сваёй хаце, жыць як я хачу! Гэта найвялікшае шчасце! Дарэчы, вучыць бы напамяць усім дзеткам зямлі нашай беларускай гэты верш, а яго на працягу дзесяцігоддзяў асуджалі за пропаведзь нацыяналізму і адчужэння. "Правінцыялізм, хутарская псіхалогія і ідэалогія", — сказалі б і некаторыя сучасныя крытыкі.

Думка пра чалавечае брацтва, сум па ім, пакутлівае адчуванне, што яго так мала на зямлі, так не хапае ў адносінах між людзьмі і народамі — у Багушэвіча гэта паўтараецца зноў і зноў, гэта яго клопат і боль непераходны. Паэт хацеў бы, каб ягонае слова-праўда працавала менавіта на гэту ідэю — на брацтва: