Ніл Гілевіч - Талісман

1 снежня 1992 года

Выступленне на пленуме праўлення Беларускага фонда культуры 29 красавіка 1992 года

Дарагія таварышы! Мы сабраліся на пленумі, натуральна, гаворым пра нашы балючыя праблемы. Відавочна, камісія "Вяртанне" будзе больш канкрэтна разглядаць праграму сваёй дзейнасці. Нас, беларусаў, рабавалі, цягнулі нашы скарбы ва ўсе бакі стагоддзямі. Дык і вяртаць свае каштоўнасці мы будзем, відаць, доўга. Гэтаработа разлічана на многія дзесяцігоддзі. I галоўнае, з чым я пагаджаюся адразу ж, — гэта трэба рабіць на дзяржаўным грунце. Гэта павінна быць дзяржаўнай палітыкай. Вядома, грамадская дзейнасць у гэтым кірунку вельмі пахвальная, яна многае зрабіла, робіць і будзе рабіць сваё. Аднак мы ў такім становішчы, што трэба, каб гэта праца ўсё больш станавілася дзяржаўнай.

Чаму цяжка весці ў нас гэтую работу? Я думаю таму, перш за ўсё, што наша вялікая нацыянальная бяда, на жаль, працягваецца. Я маю на ўвазе ўзровень нацыянальнай самасвядомасці ў рэспубліцы. Патрэбна іншая, калі не гаварыць высокая, то ўсё ж дастатковая нацыянальная самасвядомасць. У першую чаргу, наш беларускі ўрад, як ні парадаксальна гэта гучыць, павінен стаць беларускім. Я спадзяюся, вы разумееце, што гэта азначае. I справа не толькі ў мове, хаця, канешне, у першую чаргу ў мове, бо іменна мова, перш за ўсё, — паказчык беларускасці і нашага грамадства, і нашага ўрада. Але справа і ў нацыянальным самапачуванні. Пакуль што такога нацыянальна-беларускага самапачування назіраецца мала. Прычына ў агульных адносінах да культуры, асабліва — у адносінах да беларускай нацыянальнай культуры. Скрозь і ўсюды мы бачым непаважлівыя, нігілістычныя адносіны. Найноўшыфакт: на нядаўняй сесіі Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь у апошні дзень работы ўзнікла пытанне аб тым, каб зняць падаткі на нерухомасць, на зямлю і іншыя з аб 'екты творчых саюзаў і Беларускага фонду культуры. Зняць толькі на адзін бягучы. 1992 год. I сума ўсяго толькі 1,5 мільёна рублёў. Як я горача ні даказваў з трыбуны, што гэта трэба зрабіць у нашай дзяржаве, — пераканаць шаноўную аўдыторыю Вярхоўнага Савета мне не ўдалося. Пастанова не была прынята... Яшчэ больш я быў здзіўлены вечарам, калі гэта ганебная падзея, што адбылася ў Вярхоўным Савеце, у вялікім, гадзіны на дзве, тэлерэпартажы не знайшла адлюстравання. Не паказалі нават нямога кадра. I наогул не ўспомнілі, што разглядалася пытанне аб дапамозе культуры. Больш паўгадзіны паказвал і спрэчкі: быць ці не быць дэпутату імярэк членам Камісіі па заканадаўству? Больш паўгадзіны! А нават адной секунды, не кажучы пра хвіліну, на праблемы культуры на нашым тэлебачанні не знайшлося.

Тут ужо гаварылася прарашэнне Мінскага гарвыканкама наконт Верхняга Горада — яго перадачы ў распараджэнне камерсантам. Па-мойму, перад намі сведчанне страшнага і сумнага з'явішча. Гэта тое, пра што можна гаварыць як пра вельмі небяспечны заняпад духоўнасці, калі ўсё перадаецца актыўным, ці як іх назваў Васіль Шукшын, "энергічным людзям". Іх цяпер з'яўляецца вельмі многа.

Дарагія мае! Аб чым я хацеў бы васпрасіць. Пры ўсім пры тым, што становішча цяжкае, нам трэба мабілізаваць грамадскую думку на Беларусі, а таксама сярод беларускай дыяспары за межамі Бацькаўшчыны на карысць той працы, якой займаецца камісія "Вяртанне" Беларускага фонду культуры і ўсе патрыёть. Бацькаўшчыны. Трэба мабілізаваць грамадскую думку на пошукі нашых духоўных каштоўнасцяў і на прапаганду самой ідэі іх вяртання ў Беларусь. Трэба, каб і друк, і радыё, і тэлебачанне, пра якое мы ўспаміналі тут не лепшым чынам, сур'ёзна заняліся гэтай справай. Пакуль што ў гэтым сэнсе робіцца бязбожна мала. Канешне ж, нам не ўсё ўдасца вярнуць, зрабіць прыватнасцю Беларусі ўсё тое, што сёння з'яўляецца прыватнасцю іншых дзяржаў, іншых народаў. Але мне вельмі падабаецца думка, што ў такім разе хай там, дзе знаходзяцца нашы мастацкія каштоўнасці, яны працуюць на Беларусь, на нашу культуру, на нашу вядомасць і славу. Трэба, па магчымасці, адраджаць і за мяжой нашы беларускія асяродкі — накшталт Беларускага музея ў Вільні, пра што справядліва гаварыў Адам Мальдзіс. I, вядома, трэба ведаць, дзе што наша ёсць у свеце, пра што слушна казала Т.Рошчына. Таму што ў сэнсе інфармаванасці мы, выбачайце, жывём яшчэ як не вельмі цывілізаваныя людзі.

Асобна я хацеў бы спыніцца на нашых узаемаадносінах у гэтай сферы з Польшчай. Мне думаецца, тут трэба нам падыходзіць вельмі і вельмі ўважліва. Надзвычай уважліва! Гэта пытанне неймаверна складанае і цяжкае. Я думаю, вы заўважаеце аб'ёмнасць, шырыню, важнасць гэтай праблемы па тым, як зараз яна асвятляецца ў друку, па выступленнях многіх нашых публіцыстаў, навукоўцаў. Трэба думаць, што і фонд культуры, і камісія "Вяртанне", і іншыя нашы навуковыя і мастацкія асяродкі будуць да яго вяртацца не раз. Тут нам вельмі не стае гістарычных даследаванняў аб нашым мінулым. Відаць, нам трэба пачынаць у першую чаргу з гэтых навуковых даследаванняў. Трэба высветліць і сказаць усяму свету, што і дзе ёсць наша, беларускае. Каб стала ўсім зразумела: вось гэта належыць Беларусі. Я думаю, нас не павінна бянтэжыць тое, што, скажам, на нашай зямлі ў стагоддзях, асабліва ў нашых гарадах, панавала небеларуская культура, небеларуская мова.