Ніл Гілевіч - Талісман

Ці вывучаецца ў пас гэта пытанне? Ці праводзіцца якая метадычная работа з выканаўцамі, з кіраўнікамі самадзейных калектываў? 11і нс пераносім мы на наіпу глебу — на нашу сцэну — нялспшае чужое, з неўласцівай нам манерай выканання? I І,і абавязкова, напрыклад, гнаць усе беларускія прыпеўкі ў стылі аля Мардасава? Ці трэба так насаджаць чарговы прымітыў тыпу " А я ўсё дывлюся, дэ моя Маруся", які і на сваёй радзіме ёсць прымітывам? Сціраецца ж сваё аблічча! А самае горшае, што культывуецца нейкая вульгарызацыя фальклору, спрашчэнне і прымітыў.

У сувязі з гэтым — пра адносіны да тэксту фальклорнай песні, а дакладней — пра нявечанне і апашленне гэтага тэксту. У нас гэта становіцца дрэннай модай — безгустоўнае ўмяшанне ў тэкст народнай песні, у выніку чаго адбываецца скажэнне і перакручванне яе маральнай і эстэтычнай сутнасці, часам такое скажэнне, калі гэтая су тнасць проста забіваецца. Можна было б ня бачыць у гэтым асаблівай небяспекі, калі б гэтыя з'явы, як у добрыя старыя часы, заставаліся адзінкавымі і не выходзілі за межы пэўнага фальклорнага калектыву, пэўнай лакалізаванай мясцовасці, — той, дзе ўзніклі. Але ж сёння, дзякуючы радыёэфіру, тэлеэкрану, кіно, відэакасетам, яны тыражвруюцца незлічонымі тыражамі і штодзённа. Тым больш, калі песня ідзе ў таленавітым прафесійным выкананні. Каб не быць галаслоўным, прывяду два-тры прыклады. Бадай ці не самым папулярным фальклорным шлягерам стала ў нас песня "У саду гуляла б цвяты збірала" — паходжаннем з у краінска-беларускага памежжа, кал і не ўкраінская наогул. У арыгінале, ці ў аўтэнтыку, які ёсць і ў маім архіне, усё на сваім месцы, усё лагічна і апраўдана, а менавіта: хлопец крыўдуенадзяўчыну, што янадаягоневыйшла, і клятвенна заяўляе: "Хадзіці буду, любіці буду, скажу па праўдзе: сватаці буду!" Падкрэсліваю: сватаці буду, вазьму цябе замуж. Што ж у выкананні нашага знакамітага квартэта ''Купалінка'' і дзесяткаў іншых самадзейных калектываў? Зусім процілеглае: "Хадзіці буду, любіці буду, скажу па праўдзе: браці не буду". Вось табе і на! Хадзіць да цябе буду, гэта значыць валачыцца буду, а замуж не вазьму! ''Браці не буду''. Нічога ж сабе мараль у малайца! Выбачайце, але гэта — напрасліна, якая ўзводзіцца на народную песню.

Ёсць у тэксце гэтай песні і другое скажэнне, якое разбурае паэтычны вобраз. У аўтэнтыку, "а я з сястрою ўсю ноч прастою — не тыя словы, што і з табою''. А з экрану і з эфіру гучыць: "А я з сястрою ўсю жызнь пастрою". Ніякай логікі! I чаму раптам рускае ''жызнь пастрою''? Адкуль узялося? А проста ад няведання палескага дыялекту. Там было — "всю ніч простою"; на слых гэта было ўспрынята як "всю жызнь построю". А трэба спяваць: "усю ноч прастою".

Яшчэ адзін прыклад — таксама досыць папулярная беларуская народная песня "А ў цёмным лесе сава кугіча, а ў чыстым полі муж жонку кліча". Пра што песня? У ёй дасціпна высмейваецца беспадстаўная рэўнасць мужа. Жонка гаворыць: ''А мой міленькі, калі неверыш, — павесь званочак на падалочак: як хто затроніць — званок зазвоніць, а ты пачуеш — мяне ўратуеш". Так у аўтэнтыку. Дасціпна, хораша, чыста. Так спявалася, можа, на адно стагоддзе. Камусьці, аднак, захацелася ўжо ў нашы дні спахабіць і апошліць добрую песню. Дадалі яшчэ адзін куплет: "Званочак звоніць у садзе ля хаты — мужык не чуе, ён глухаваты". Усё, як бачьше, перавернута дагары нагамі, на карысць пошласці. Бо выходзіць, што жонка ўсё-такі гуляшчая, ашуквае мужа, прычым — тут жа, ля сваёй хаты.

І слухачы смяюцца, вітаюць, ухваляюць. На ўзроўні сучаснай маралі, ці што? Без пошласці ўжо не можам? Хто ж ажыццяўляе гэтыя інтэрвенцыі ў песенны тэкст? Выканаўца? Мастацкі кіраўнік?

Вось так мы абыходзімся з фальклорам. Я ўжо не кажу пра адносіны да слова ў народнай песні. Часам — яны самыя непаважлівыя. Пануе абсалютная глухата і няўвага. Між тым, фальклор — культурна-гістарычная спадчына, і ён абараняецца Законам аб культуры як усякія іншыя помнікі культуры. Прыняты закон цалкам адносіцца і да фал ьклору, але, здаецца, нідзе ён так не парушаецца, як у гэтай галіне нацыянальнай культуры.

Я ўжо гаварыў, што мы часам некрытычна пераносім нялепшае чужое ў сваю мастацкую гаспадарку. Яшчэ горш, калі чужое выдаем за сваё, прысвойваем. Відаць, добрую сотню разоў слухаў я ў выкананні В. Пархоменкі і А. Казака песню "Серая лашадачка" (гэта значыць, "Сівы конік", або "Сівая кабылка") — і кожны раз горка думалася: ну навошта мы выдаем яе за беларускую? У ёй няма ніводнага беларускага радка! Падкрэсліваю: ніводнага! Прайдзіцеся ад пачатку да канцапа тэксту — пераканаецеся. Думаю, што гэта самая што ні ёсць руская народная песня. Дык чаму так і не аб'яўляць? Хай гучыць, хай выконваецца, песня выдатная, папулярнай стала ў нас, — але навошта яе прысвойваць? Яе трэба выконваць як рускую песню — і значыць па-руску, у рускім вымаўленні. Мы спяваем сотні рускіх песень, ведаючы, што яны рускія і не аб'яўляючы іх беларускімі. Што тут ёсць — у такім прысваенні — небяспечнага? Што тут нядобра і чаму нядобра? Тое, што недасведчаны чалавек слухае падобную "Серую лашадачку" і робіць выснову: ага, песня беларуская, а мова — ні адным радком, ні адным словам не адрозніваецца ад рускай. Усё тое ж самае! Ніякай розніцы! Вось гэта і дрэнна, вельмі дрэнна. Рускі тэкст таварышы вымаўляюць на беларускі лад і думаюць, што пяюць па-беларуску. Гэта — элементарная непісьменнасць, якая, канешне ж, не дапамагае нам у сцвярджэнні сваёй нацыянальнай асабістасці. Значыць, і на такія з'явы трэба абавязкова звяртаць увагу.