Ніл Гілевіч - Талісман

Што нам трэба яшчэ? Вера ў свае магчымасці, у свае творчыя сілы. Асабіста я глыбока перакананы, што ў нас гэтых сіл дастаткова. Ёсць вялікая армія таленавітых і проста здольных навукоўцаў, як паважнага, так і маладога ўзросту, што асабліва радуе, людзей вельмі дасведчаных, высокакваліфікаваных, агалоўнае — шчыразаклапочаных справай нацыянальнага адраджэння. Значыць, ёсць каму працаваць, ёсць ад каго чакаць жаданага плёну.

Што нам можа шкодзіць у гэтай працы? Нязгода між сабою там, дзе яе не павінна быць, дзе павінна быць згода. Няздольнасць ці няўменне аб'яднаць свае сілы тады, калі гэта абвязкова — перад велічнасцю мэты і перад тварам небяспекі — трэба зрабіць. Навучы і памажы, Божа, каб мы не распылялі сваіх сіл і не кідаліся ў ганебнае самаедства, з-за чаго ўжо столькі страціла за сваю доўгую гісторыю наша Маці-Беларусь!..

Даклад на Прэзідыуме Вярхоўнаеа Савета Рэспублікі Беларусь 18 траўня 1994 года (у скарочаным варыянце)

26 студзеня б.г. споўнілася 4 гады, як быў створаны Закон "Аб мовах у Рэспубліцы Беларусь". Паводле гэтага Закона беларуская мова прызнана адзінай дзяржаўнай мовай краіны. Законам вызначаны і статус моў іншых нацыянальных супольнасцей на Беларусі. Тады ж былі ўнесены адпаведныя змяненні ў Канстытуцыю (Асноўны Закон) рэспублікі. 15 сакавіка б.г. на ХІП сесіі Вярхоўнага Савета прынята новая Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь, артыкул 17-ы якой цвердзіць: "Дзяржаўнай мовай рэспублікі Беларусь з'яўляецца беларуская мова. Рэспубліка Беларусь забяспечвае правы свабоднага карыстання рускай мовай як мовай міжнацыянальных зносін".

Значэнне і рол ю дзяржаўнай мовы ў су верэннай дзяржаве, асабліва на этапе яе станаўлення, тлумачыць, здавалася б, няма патрэбы. Каб нацыянальна-этнічны арганізм краіны развіваўся натуральна і нармальна — яму, гэтак жа як жывой істоце дыхаць, трэбакарыстаццасваёй уласнай мовай. Без гэтага — натуральнага свабоднага развіцця арганізму не будзе, бо яго дыханне будзе здушанае, а яго аблічча будзе фармавацца звыродлівае, пачварнае, што мы і бачылі на працягу многіх дзесяцігоддзяў, што мы бачым яшчэ і сёння.

Здавалася б, паўтараю, гэта павінна быць само сабой зразумелым — ва ўсякім разе для мужоў дзяржаўных, у першую чаргу адказных за лёс свайго народа і сваёй краіны. Мяркуючы па тым, што Закон аб мовах быў усё-такі Вярхоўным Саветам прыняты і што дзяржаўны статус беларускай мовы зараз замацаваны новай Канстытуцыяй, — такіх мужоў у рэспубліцы дастаткова. Тады чаму ж такою востраю застаецца ў нас моўная праблема? А таму, што Закон мала прыняць, абвясціць народу, закон толькі тады закон. калі ён выконваецца.

Закон аб мовах згодна Пастановы Вярхоўнага Савета ўступіў у дзеянне 1 верасня 1990 г. У Пастанове вызначаны тэрміны выканання Закона ў поўным аб'ёме ў розных сферах і галінах дзяржаўна-палітычнай, сацыяльна-эканамічнай і культурна-духоўнай жыццядзейнасці грамадства. Тэрміны гэтыя ўкладзены ў рамкі ад 3-х да 10-і гадоў — з улікам рэальных магчымасцей пераходу на дзяржаўную мову.

На аснове гэтай Пастановы Вярхоўнага Савета Савет Міністраў Рэспублікі Беларусь распрацаваў і 20 верасня 1990г. прыняўпастанову "Аб Дзяржаўнай праграме развіцця беларускай мовы і іншых нацыянальных моў у Рэспубліцы Беларусь" —рабочы дакумент, які мог бы стаць дакументам надзвычайнай важнасці, калі б выконваўся ў тэрмін, па ўсіх параграфах і ў поўным аб'ёме. На жаль, як сведчыць Дакладная запіска ад 6 мая 1993 г. Старшыні Савета Міністраў В. Ф. Кебічу (падпісана М. І. Дземчуком), у рэспубліцы робяцца толькі "пэўныя крокі па выкананню Дзяржаўнай праграмы". Дададзім, што ў большасці выпадкаў — крокі вельмі і вельмі нясмелыя.

Пазначаныя ў Пастанове Вярхоўнага Савета тэрміны ўвядзення ў дзеянне артыкулаў Закона аб мовах, на нашу думку, больш чым дастатковыя, каб у іх — паступова, непаспешліва — укласціся, каб Закон няўхільна выконваўся. Пры жаданні мы ўжо маглі б мець на сёння досыць відочныя і адчувальныя вынікі яго выканання — усё-такі мінула чатыры гады, мог бы ўжо, шчыра кажучы, адбыцца рашучы пералом у справе пашырэння дзяржаўнай мовы ў афіцыйным ужытку, што непазбежна і адразу ж сказалася б і на бытавым узроўні. На вялікі жаль, жаданага пералому яшчэ не адбылося. Па агульнай грамадскай атмасферы яшчэ не адчуваецца, што ў Беларусі запанавала Беларусь, як, скажам, у Польшчы пануе Польшча, ці ў Балгарыі — Балгарыя, ці ў Славеніі — Славенія, ці ў Эстоніі — Эстонія і г.д. I гэта асабліва кідаецца ў вочы людзям збоку — замежнікам. Вось сведчанне аднаго з іх — культурнага аташэ французскага пасольства ў Вільні Фрэдэрыка Жужо: ''У Літве 80% жыхарства гаворыць па-літоўску, нават болей... У Беларусі гавораць па-руску, а па-беларуску гавораць вельмі мала. I вось гэты фактар еднасці і сцвярджэння сваёй культурнай тоеснасці ўскладняе выдзяленне сябе як культурнай нацыі ў дачыненні да сваіх суседзяў" ("Наша ніва", № 2 за 1994 г.). Іншыя на нашым месцы ўжо даўно схамянуліся б і пачалі ўсур'ёз клапаціцца пра сябе як пра культурную нацыю са сваім уласным абліччам. Ужо даўно б зразумелі, што мова — асноўны камень у падмурку нацыянальнага быту, і калі яго вывернуць з фундаменту — будыніна быту перакосіцца і разваліцца. У адрозненне ад іншых, мы адчуць сябе сярод суседзяў асобнай самабытнай нацыяй не спяшаемся.