Ніл Гілевіч - Талісман

Гераізацыя Вялікай Айчыннай вайны. У літаратуры, мастацтве, ідэалогіі наогул. Гэта добра ці дрэнна, на Ваш погляд?

Вайну, як і жыццё наогул, трэба адлюстроўваць у літаратуры і мастацтве праўдзіва. Тады ў гэтым адлюстраванні будзе ўсё — і гераічнае, і трагічнае, і камічнае. Хоць нават і ў самым камічным на вайне я неадменна бачу трагічнае — трагедыю чалавека. Для чалавека, для сям'і, для народа — вайна — гэта перш за ўсё трагедыя. Гэта — боль і пакуты, пажары і зруйнаванні, холад і голад, кроў і смерць. Усякая ідэалізацыя вайны — гэта тое, што, на маё разуменне, разыходзіцца з мараллю. Калі б вайна была нечым іншым, а не бядой-горам, не трагедыяй, — чаго б мы пад акупацыяй так марылі пра дзень Вызвалення, і чаго б усе народы Еўропы так чакалі яе заканчэння і ўсталявання міру?

Перамога над фашызмам — адна з гуманістычных вяршынь у гісторыі чалавецтва — была жорстка ідэалагізавана, пасля яе пачалося суровае размежаванне людзей на "чыстых" і "нячыстых". Сёння ў гэтым вінавацяць той час. Але ж занадта ўжо крывавай была тая вайна, таму, магчыма, усё, што здарылася пасля вызвалення, мела аб'ектыўны характар?

У вайне выпрабоўваўся чалавек. Розныя людзі прайшлі яе па-рознаму і выйшлі з яе рознымі. Так, яна была для нас страшна крывавая, так, нашы страты ў вайне жахлівыя, — адсюль і крыўда, і боль, і многія іншыя яе паследкі. Адсюль і пасляваенны падзел на "чыстых" і "нячыстых". Іначай, намнога прасцей успрынялі заканчэнне вайны ў Германіі. ''Нас, немцаў, разграмілі. Мы вінаваты — усе. Мы пайшлі за ашалелым фюрэрам. Усе — атрымалі балючы ўрок. Усвядомім гэта — і заработу, засправу. Хто больш вінаваты, хто менш — такой бяды. Трэба працаваць, аднаўляць гаспадарку. Жыццё на двары. Дзеці нараджаюцца". Так было — у Германіі. У нас — іначай. Бо мы — інакшыя. I вайна для нас была інакшая. Мы — абараняліся. Якое б яно ні было — мы абаранялі сваё жыццё. Ад чужынцаў-захопнікаў. А ці ўсе абаранялі? Ці сёй-той сядзеў у запечку? Ці, больш таго, сёй-той дапамагаў немцам? Мы і да сёння на гэтаглядзім прыдзірлівым вокам. Не супакоіліся. Да такой ступені набалела нам. I так ужо, відаць, мы, беларусы, ад Бога створаны. Не церпім несправядлівасці. Нейчага жыцця не па заслугах. Напрыклад, "нячыстых" перад імем Радзімы.

На працягу ўсяго XX стагоддзя адным з галоўных, а хутчэй найгалоўнейшым пытаннем на Беларусі была праблема станаўлення яе дзяржаўнасці. Самым непасрэдным чынам яна ўплялася і ў канву падзей другой сусветнай вайны: беларускія калабаранты тлумачылі сваё супрацоўніцтва з немцамі менавіта высакароднай мэтай далейшага стварэння незалежнай Беларусі. Але шмат у каго на гэты конт узнікалі і ўзнікаюць сумненні. Дакументы таго часу сведчаць: на справе не так ужо і рэдка беларускія ўлады часоў вайны выглядалі не столькі абаронцамі сваіх людзей, колькі банальнымі нямецкімі памагатымі. Як Вы ставіцеся да таго, што людзей, якія ў вайну супрацоўнічалі з немцамі, сёння часам уводзяць у ранг ці не нацыянальных герояў?

Пытанне вельмі складанае. Я ўжо сказаў: людзі ў вайне былі самыя розныя. I па самых розных прычынах многія трапілі ў лік калабарантаў і пасля апынуліся ў эміграцыі. З рознаю доляй віны перад сваім народам, або зусім не вінаватыя. Як, напрыклад, настаўнікі, якія вучылі дзяцей грамаце. Страх-боязь невінаватых зноў трапіць у сталінскі гулаг не зразумець нельга. Як і іх крыўду на зламаны лёс. Але ці вынікала з гэтага — абавязкова ісці да акупантаў на службу? Не вынікала, вядома. Можна было шукаць іншага выйсця. У гады Другой сусветнай увесь дэмакратычны свет змагаўся супроць фашызму, і той, хто ў гэты час падтрымліваў Гітлера, дапамагаў Гітлеру, — той у вачах сучаснікаў накладаў на сябе кляймо ганьбы. I тут ужо нічога не зробіш — у кожнай краіне свету, уцягнутай у гэту вайну, было так. Лаурэату Нобелеўскай прэміі калабаранту Кнуту Гамсуну абражаныя нарвежцы прыносілі і кідалі яго геніяльныя кнігі яму на падворак — ты зганьбіў сваё імя! Пра які ж тут ранг нацыянальнага героя можна гаварыць? Перад чалавецтвам стаяла задача — знішчыць чуму фашызму. Гэта было галоўнае.

Трагедыя беларускіх калабарантаў (маю на ўвазе ідэйных, а не банальных, як вы кажаце) — гэта частка трагедыі ўсяго нашага народа. Як ім, свядомым беларусам, цягам дзесяцігоддзяў балела за лёс Бацькаўшчыны — кроенай-перакроенай, бяспраўнай, зняважанай, асіміляванай, — гаварыць няма патрэбы. I яны нават ва ўмовах сусветнай бойні, хаосу і разладу наважылі хоць нешта зрабіць для адраджэння нацыянальнай самасвядомасці беларусаў, для пашырэння ідэі аб дзяржаўнай незалежнасці Беларусі, якую раней ці пазней, а трэба здабыць. Не думаю, што ўсе яны былі звышнаіўныя і верылі ў адраджэнне незалежнай Беларусі пад немцамі (ужо ж выпадак з тэлеграмай Вільгельму навучыў не верыць). Але яны хацелі скарыстаць магчымасць, каб зноў на ўвесь свет заявіць аб праве Беларусі на незалежнасць. Яны ведалі, якою дарагой цаной ім давядзецца запл аціць за гэта — калі не жыццём, дык ганьбай і пагардай суайчыннікаў. I заплацілі. Прычым, многія з іх загінулі ад рук саміх гітлераўцаў.