Ніл Гілевіч - Талісман

Не думаю, што прафесар М.А. Слямнёў не разумее ўсяго гэтага. Значыць — прыкрая апіска ў яго размове з журналістам? Хацеў бы верыць, што так.

Ёсць і яшчэ падобнага характару апіска ў звяздоўскім інтэрв'ю майго шаноўнага калегі. Мы, разважае М.А.Слямнёў, павінны стварыць такую беларускую дзяржаву, у якой ' 'чалавек сябе адчуваў бы грамадзянінам дзяржавы і ганарыўся б гэтым. А калі ў яго прачынаюцца нацыянальныя пачуцці і патрэбнасці, дык дзеля іх задавальнення чалавек мае магчымасць працаваць у нацыянальных таварыствах'' (падкрэслена мною. — Н.Г.). Паколькі ніякія агаворкі не зроблены, значыць, гэта датычыць усіх насельнікаў Беларусі. I беларусаў таксама. Значыць, белару с на сваёй роднай зямлі будзе задавальняць свае нацыянал ьныя пачуцці і патрэбнасці толькі ў нацыянальных таварыствах. Значыць, па ўзору армянскага ці азербайджанскага ўтворым на Беларусі і беларускае таварыства. Ну, што ж, шчыра дзякуй і за гэта: якая-ніякая, а ўсё-такі перспектыва. Але дазвольце запытацца: дык што — па-за межамі беларускага нацыянальнага таварыства нацыянальныя пачуцці і патрэбнасці беларусаў на Беларусі павінны адключацца, бо задавальняцца не будуць? У беларускай дзяржаве ўвесь стыль жыцця ў цэлым будзе не беларускі? Спрабую ўявіць: у Францыі нацыянальныя пачуцці і патрэбнасці французаў задавальняюцца толькі ў французскіх нацыянальных таварыствах, а проста ў жыцці і на кожным кроку — не! У Балгарыі — толькі ў балгарскіх таварыствах, у Фінляндыі — толькі ў фінскіх і г.д. Не ўяўляецца! Ніякнеўяўляецца! Жыццёфранцузаўу Францыі французскае па пачуццях і патрэбнасцях усюды і скрозь, на ўсёй тэрыторыі іх дзяржавы, кожны дзень і кожную хвіліну. Што ж выходзіць? Няйначай, як таксама прыкрая апіска ў тэксце інтэрв'ю.

Шкада, што гэтыя апіскі прайшлі ў друк. Шкада, бо яны належаць чалавеку з высокай дзяржаўнай пасадай і чытачоў недасведчаных могуць дызарыентаваць у пытаннях міжнацыянальных адносін.

Добра помніць і клапаціцца пра ўсе нацыянальныя супольнасці на Беларусі, і трэба гэта рабіць, абавязкова, але не за кошт нацыянальных інтарэсаў і не цаной прыніжэння народа-гаспадара, які гэту зямлю, гэту краіну назваў сваім імем. Бо іначай мы будзем працягваць тое, што было, што тварылася ў нас на Беларусі раней — тую ж самую дэнацыяналізацыю народа, толькі — больш цывілізаванымі спосабамі. У прыватнасці, спосабам пераводу беларускага народа на іншы статус, прыраўнаннем яго да нацыянальных меншасцяў.

З даклада на Трэцім з'ездзе ТБМ імя Ф.Скарыны 26 сакавіка 1993 года

Паважаныя дэлегаты і госці Трэцяга з'езда ТБМ!

Прайшло няпоўныя два гады, як адбыўся Другі з'езд Таварыства, і вось мы сабраліся на Трэці. Сабраліся крыху раней вызначанага статутам тэрміну. Такое рашэнне прыняла Рэспубліканская Радй ТБМ, улічваючы, што і эканамічная, і грамадска-палітычная сітуацыя ў краіне літаральна з кожным днём абвастраецца, і адклад разгляду нашых тэбээмаўскіх праблем, нашых задач і клопатаў будзе не на карысць справе. Нічога, вядома, такога не здарылася, каб крычаць "Каравул!", падымаць спалохана-панічны гвалт, але сур'ёзна і самакрытычна пагаварыць аб тым, што і як мы, сябры ТБМ, робім па выкананні Закона аб мовах у рэспубліцы, крайне неабходна. Спадзяюся, што і наша размова ў гэтай зале будзе весціся без крыку, без асаблівага напружання галасавых звязак, без таго мітынгаваьня, да якогамызаапошніягадыдосыць-такі прывыклі. Думаецца, што для нас з вамі час мітынгавання адышоў: агітаваць саміх сябе за неабходнасць адраджэння Беларусі, яе мовы і культу ры няма патрэбы. Затое ёсць пі льная патрэба параіцца разам — удумна, разважліва і ўзаемапачціва — што сёння, вось цяпер, на гэтым этапе, мы павінны рабіць і зрабіць, і найперш у арганізацыйным плане, каб актывізаваць статутную дзейнасць Таварыства. Скажу адразу: у нас няма аніякіх падстаў, каб быць задаволенымі тым, як мы працуем, і ёсць больш чым дастаткова падстаў для незадаволенасці і нават для трывогі. I трэба ж разабрацца ў прычынах, прааналізаваць іх, каб зрабіць належныя высновы.

Псршага верасня споўніццатры гады, як уступіў у дзеянне Закон аб мовах. У многіх сферах грамадскага жыцця — гэта канчатковы тэрмін для поўнага пераходу на дзяржаўную, г. зн. беларускую мову. Аднак ужо сёння можна зусім пэўна гаварыць, што сыдзе тэрмін, а названага пераходу не адбудзецца. У тых жа галінах, дзе ўстаноўленыя Законам тэрміны "беларусізацыі" — пяць-сем-дзесяць гадоў, — становішча яшчэ горшае. Уражанне часам такое, што там і не думаюць і не згадваюць пра Закон аб мовах. Болын таго: рэзка ўзрасло супраціўленне ажыццяўленню Закона аб мовах, значна пачасціл іся праявы поўнага ігнаравання гэтага Закона і адкрытага сабатажу. Нашы "добразычліўцы" актыўна гуртуюць сілы і яўна пераходзяць у наступ супроць пашырэння беларускай мовы ў грамадскім ужытку, супроць адраджэння культуры і гісторыі Беларусі, а значыць, — супроць станаўлення і ўмацавання незалежнай Беларускай дзяржавы. Дазвольце не прыводзіць прыклады — іх безліч, і мы ведаем пра іх не толькі са сродкаў масавай інфармацыі, але і з уласных назіранняў.