Генрых Далідовіч - Міланькі

— З гэтага, цёця,— усміхнулася Ларыса.— Астатняе нажывём, абы здароўе было.

— Можа, і нажывяце,— прамовіла Анця.— Але вялікую смеласць маеце сыходзіцца: ні двара ні кала няма... Бусенькі ўсё ды бусенькі, а ў руках нічагусенькі...

Павел здзіўлена зірнуў на яе, адчуўшы, што гаспадыня не такая ўжо простая, маўклівая ды неразборлівая ад адзіноты, як ён дасюль думаў: выходзіць, яна і разважлівая.

— Можа, і халаднавата...— сказала гаспадыня, перавёўшы гутарку, бачачы, што яны нічога ёй не адказалі на яе прымаўку.— Я тут мала бываю, больш на печы сяджу. Адна жыву, то многа дроў не маю. Няма каму памагчы... Захочаце, каб цёпла было, то самі выпісвайце дровы: сельсавет усім настаўнікам дровы дае і за свет плаціць...

— Выпішам,— сказаў Павел.

— Ну, глядзеце хаты,— прамовіла гаспадыня і падалася на кухню.

Ларыса прыпынілася, зірнула на яго, уздыхнула і паківала галавою: маўляў, куды мы толькі трапілі! Канечне, і ёй, і яму, калі жылі дасюль у такой лагодзе, было непрывычна, што трапілі ў такую хацінку да такой гаспадыні...

Павел гэтаксама зірнуў на яе, усміхаўся, хацеў позіркам суцешыць: нічога, будзем жыць! Наблізіўся, і яна ўгадала яго гэтае імкненне, гэтаксама наблізілася, падставіла вусны, пацалавала, а пасля зноў клапатліва пачала тупаць ля ложка — чапляла на вешалкі свае спадніцы і сукенкі, паліто, вешала іх на білы з бакоў ложка. Білы былі нізка, і адзенне абвісала на старую, падгнілаватую падлогу.

Павел падумаў, што трэ будзе заўтра ж зрабіць вешалкі, прыбіць іх тут на сцяне: шафы няма, то прыйдзецца на іх вешаць адзенне.

Чамадан, у якім засталося яе дробнае адзенне, Ларыса засунула пад ложак. Паслала на матрац чысценькае белае прасцірадла, якое было складзенае дасюль, то на ім цяпер было відаць многа прамакутнікаў. Ларыса разгладжвала іх, выцягваючы рукі, нагіналася, крышку агаляючы стройныя высакаватыя ногі, пасля надзела на чырвоную коўдру белую, з белаю вышыўкаю пасярэдзіне нагортку, папрасіла Паўла ўзяць за рагі нагорткі і коўдры і памагчы распраміць. Як ён памог, падбіла падушкі, найперш надзеўшы на іх белыя наўлечкі, зірнула на яго, усміхнулася:

— Чаго ты пасміхаешся?

Заўважыла гэта ў пару: ён ужо забыўся пра сваё ўражанне ад сустрэчы з гаспадыняй, а пазіраў на Ларысу, на яе старанне, думаў толькі пра яе, хваляваўся, што яны разам і, нарэшце, адны.

— Як чаго? — пажартаваў ён.— Шлюбная ноч у нас сёння!

— Смейся, смейся! — жартоўна прыстрашыла яна.— Будзеш спаць вунь там,— і яна кіўнула на вузенькі, нізкі тапчанчык.

— О не! — паківаў ён галавою.— Я столькі чакаў... гэтай хвіліны!..

Ларыса, засаромеўшыся, міргнула на дзверы: маўляў, іх гэтую гутарку можа чуць гаспадыня, выслухае і разнясе заўтра па ўсёй вёсцы, а на яго — за такія словы — жартоўна паківала пальцам, зачырванелася, разгубілася.

— Кладзіся першы...— зусім саромеючыся, не вытрымліваючы яго смелага і рашучага позірку, сказала яна, адышлася, выключыла святло і прыпынілася там, ля дзвярэй, і, здаецца, не пазірала на яго, адвярнулася.

Паўлу хацелася пажартаваць, прымусіць яе першай раздзявацца, але ён і сам крышку саромеўся, то ўсё ж скінуў з сябе касцюм, кашулю і шмыгнуў пад коўдру, на хвіліну заплюшчыўшы вочы ад холаду.

— Яшчэ не лёг...— зманіў ён.

— Скарэй! — падганяла яго Ларыса.

— Зараз...

Але яна, пачуўшы, канечне, што больш не шамаціць адзенне, асмелілася азірнуцца і пры даволі відным святле месяца ўбачыла, што ён ужо ляжыць пад коўдрай.

— Ах ты, манюка! — гулліва сказала яна, падышла блізка, нахілілася, абмацала яго нос і балюча сціснула.

Ён, церпячы боль, абхапіў яе за паясніцу, прыгарнуў, адвёў руку, што сціскала нос, прыхіліў.

— Пачакай...— шапнула яна, рашуча вырвалася з рук, зайшла за біла, пад куфар, прысела і пачала раздзявацца — шаргацець сукенкай.

Раздзеўшыся, яна прыгнулася і ледзь не на коленках, каб ён не бачыў яе, пратупала ля ложка на падлозе, на якой ляжаў маленькі самаробны ходнічак, пасля імгненна паднялася, скочыла цераз яго на ложак — да сцяны — аж рыпнулі спружыны. Пакуль яна выхоплівала з-пад сябе коўдру і старалася накрыцца ёю, Павел з хваляваннем і з радасцю ўбачыў прыгожыя яе аголеныя рукі і ногі, убачыў усю яе, стройную, гібкую і моцную, жаданую.

Іван Сямёнавіч сядзеў дома на канапе і чытаў газету. Фельетон.

«Вось пішуць, што сын з нявесткаю не могуць паладзіць з бацькамі... Не паважаюць, не хочуць памагаць, а вось затое хочуць усякіх выгод... За кошт бацькоў...»