Генрых Далідовіч - Міланькі

Раней — зусім яшчэ нядаўна,— бывала, як толькі прыбяжыць пад вечар са школы, перакусіць І ляжа спаць. Падрэмле, адпачне, падымецца — і такая яна тады была маладая, здаровая, вясёлая і свежая, што нельга было не парадавацца за яе. Пасля прыхарошыцца і чакае Васіля, ідзе з ім некуды гуляць ці, пакуль ён прыйдзе, прысядзе і пяе, жартуе, аж зайздрасць брала, што яна такая шчаслівая...

Цяпер жа змянілася. Калі і ўсміхнецца гарэзліва, запяе, але пасля як успомніць нешта — і замаркоціцца. Па-ранейшаму яна, вярнуўшыся са школы, перакусіць і кладзецца ў ложак, але цяпер так хутка, як раней, не засынае, а то і зусім не спіць, ляжыць і пазірае ў столь ці заплюшчыць вочы і прыкідваецца, што дрэмле. І ночы апошнія яна неспакойна спіць, таму, мусіць, і зблажэла. А ўсё гэта, здаецца, ад таго, што яна паспрачалася са сваім Васілём, які каторую пару ўжо да іх не прыходзіць...

— Ну, чым ты пачастуеш? — спытала Мая Сцяпанаўна, вярнуўшыся са спальні на кухню ў халаце, які вельмі ішоў да яе кругленькага прыгожанькага твару, добра аблягаў яе поўную постаць.

— Вось чым... — усміхнулася Лілія Іосіфаўна, ставячы на стол міску з дранікамі.

— О, як смачна пахне! — крыху ўсміхнулася і тая, села і пачала есці.

Ела яна цёплыя, мяккія ад тлушчу дранікі не вельмі ахвотна і адкідвала са свайго боку відэльцам кавалачкі свежага мяса, якое раней вельмі любіла. І як яе Лілія Іосіфаўна не ўгаворвала пакаштаваць свежаніны, тая адмаўлялася, а пасля зморшчылася, замахала рукою ля рота, сказала: «Мне нешта блага...» — і хутка выбегла ў сенцы.

— Што з табою? — затрывожылася Лілія Іосіфаўна, калі сяброўка, белая ў твары, вярнулася на кухню, больш не села есці дранікі, а наліла ў кружку чаю і дрыготкаю рукою пачала размешваць у ёй лыжачкаю цукар. Уздрыгвалі і яе раней поўненькія, а цяпер як сасмяглыя вусны, і сама яна ўся была нейкая надта аслабелая.

— Відаць, кішэчнік...— прамовіла тая, але ў твар не зірнула, сербанула, нагнуўшыся, з кубка чаю і тады ўжо зірнула жывей, і да яе шчок, вуснаў і рук пачала прыліваць чырвань.

— Я бачу, што ты вельмі зблажэла... — трывожна сказала Лілія Іосіфаўна, шчыра перажываючы за сяброўчына здароўе.— Трэба тэрмінова да ўрача...

— Паеду на днях... — ціха адказала Мая Сцяпанаўна, пасля неяк самотна і даверліва зірнула на яе.— Толькі ты пра гэта нікому не кажы...

— Што ты! — супакоіла яе Лілія Іосіфаўна.— Пра гэта не можа быць і гаворкі. Трэба падумаць, якое табе скласці меню...

— Дзякую, Лілечка,— адказала тая, не дапіла чаю і падалася ў лепшую палавіну, дзе цяпер была гаспадыня.

Лілія Іосіфаўна выпіла ажно два кубкі чаю (яна ела добра, то сама здзіўлялася, чаму такая тонкая), цяпер падумала, што, можа, і яна мае нейкую хваробу, што не можа крыху паправіцца, падумала, што, можа, гэтаксама варта пад'ехаць і расказаць усё ўрачу. Вымыла пасуду і падалася ў лепшую палавіну, дзе Мая Сцяпанаўна ляжала ў халаце на пасцелі, а ля яе стаяла гаспадыня і гаварыла:

— Жывот трэба лячыць, дзіця маё... Замучыць... Абы што якое з'еў — ён і баліць... Але я табе зараз зёлак напару... — і добрая жанчына распранулася і падалася на кухню, дзе за комінам ляжала многа насушаных ёю траў і кветак.

— Не трэба мне гэтых зёлак...— шапнула Мая Сцяпанаўна.

— Народныя лякарствы вельмі памагаюць... — запярэчыла ёй Лілія Іосіфаўна,— Так што ты не адмаўляйся...

— Мне яны не памогуць,— абыякава адказала тая.— У мяне зусім другое, толькі я не хачу гаварыць... Нашто каму ведаць ці азмрочваць каго. У цябе самой мала шчасця ды радасці...

— Я не вельмі азмрочваюся,— наўмысна бадзёра сказала Лілія Іосіфаўна.— І не надта паддамся благому настрою... З сабою спраўлюся... Але вось што ў цябе, Мая, што цябе так з першага ж разу падкасіла?

— Няма ў мяне... — памаўчаўшы, сказала тая.— Вось і ёсць усе меркаванні...

— Чаго няма і што ёсць? — зусім не зразумела Лілія Іосіфаўна, прысела ля сяброўкі, пазіраючы ёй у самотныя вочы, пад якімі паявіліся сіняватыя ўпадзінкі.

— Цяжарная я, вось што...— нечакана ціха выдыхнула Мая Сцяпанаўна, закрыла твар рукамі.

Лілія Іосіфаўна разгублена зірнула на яе, пасля ўжо апамяталася, але ўсё яшчэ спалохана запытала:

— Як так?

— Вось так...

— Можа, ты памыляешся? — шапнула яна.

— Ты што — маленькая? Я ж ведаю... Няма, і во за вячэраю...

— А ён — што? — збянтэжана спытала Лілія Іосіфаўна.

— Я яму яшчэ не гаварыла, бо паспрачаліся на днях...— тая адкрыла твар і выцерла слёзы.— Напраўду паеду на днях да ўрачоў... І ўсё...

— І страшна вельмі, Маечка, і ці трэба... — прамовіла Лілія Іосіфаўна.— І, ведаеш, пасля можа ўсякае быць... Самыя розныя беды... — і яна пачала пераказваць тое, што чула не раз ад розных людзей.