Леанід Дранько-Майсюк - Пра тое, як я... [13 несур'ёзных апавяданняў]

I хвіліны дохлай не мінула, як нейкі аўтамабіліст пазваніў,— прасіў падфарнікі дастаць на мадэль дзевятую.

— Коля! — адказаў Лепшы кампазітар беларускі. — Падфарнікі будуць!

У кампазітара юнага дыханне яшчэ не выраўнялася, як увайшоў флейтыст Міша Акрабаткін.

У Мішы Акрабаткіна свае праблемы: ягоны далечгук электронны быў безнадзейна састыкаваны з далечгукам суседкі злое. Расстыкаваць трэба. Лепшы кампазітар беларускі імгненна далечгукі гэтыя несумяшчальныя расстыкаваў...

Пасля чыста паголенага Мішы, увапхнуўся нехта доўгі, худы і нямыты. З пашпартам у руцэ.

Як вы самі здагадаліся, з'явіўся адзін з рыцараў багемы.

— Ба-аць-ка! — багемшчык слязіну каўтануў.— Пазыч пяцёрку, а я пашпарт пакіну...

Лепшы кампазітар беларускі пазычыў багемшчыку нямытаму дваццацьпятку і папрасіў толькі пашпарт не пакідаць.

Усе просьбы гэтыя ды візіты цярпеліся намі даволі спакойна, але з'явішча наступнае да сініх плям напалохала, у тры вузлы калашыны звязала.

Спачатку здалёку, а пасля пад самымі дзвярыма начулася працяглае, жудаснае: ааааа! Ажно пяць «а»!

Невыноснае, драматычнае сапрана!

Кампазітар юны, гэты матылёк бляклы, пачуўшы яго, не проста ачуняў, а ў коршака ператварыўся і ўчапіўся нам гузікі абдзіраць.

Мы з паэтам рускамоўным пачалі мужна бараніцца.

Пакуль бараніліся, не ўбачылі, як уляцеў у кабінет віхор цалінны.

Кабінет здрыгануўся ўвесь, юзам пайшоў.

А далей...

А далей струны раяля малінавага перапляліся, папера нотная закружылася, і батальён прусакоў аглушаных дружна выбег з Палаца Музыкі калоннага на пляц Саборны.

Ратуючыся, мы з паэтам рускамоўным упалі на падлогу, прыціснулі сабою кампазітара юнага. Ён жа і пад намі не супакойваўся, гузікі нашыя лупіў, не шкадуючы.

Лепшы кампазітар беларускі апынуўся на раялі.

А сапрана драматычнае не змаўкала — завывала, скавытала, енчыла.

Калі ж папера нотная супакоілася і на нас уся чыста пападала, калі струны раяля малінавага расплятацца пачалі і па адным з пляца Саборнага прусакі сталі вяртацца, калі «ааааа» дзікае ў «ыыыыы» невыразнае перайшло, толькі тады мы галовы пападымалі, толькі тады мы кабетку маладую ў калготках доўгіх над сабой убачылі.

— Ыыыыы,— гаварыла яна і паказвала некуды на дзверы.

Ясна было, што не ў калідор пальчык яе накіраваны, а некуды значна далей.

Кабетка, кабетачка! Маладзічка такая няшчасная. З яе касметыка сыпалася тынкоўкаю мініяцюрнаю, ну проста элегантна адвальвалася касметыка на патыліцы нашыя набраклыя.

— Пусціце мяне! — зароў пад намі кампазітар юны.— Гэта жонка мая!

Жонка?! Мы пусцілі.

— Анжэлачка, ты даведалася! Анжэлачка, ты ўжо знаеш усё! — радасна крычаў кампазітар юны.— Але ж навошта гэтак радавацца?

— Чаму радавацца, пень?! — Анжэлачка схапіла свайго моцарта ашалелага за нос.— У мяне ў ЦУМе сумку пырнулі, усё ляпнулася... Ыыыыы...

— Што ляпнулася, Анжэлачка? — кампазітар юны забыўся вызваліць нос, таму пытанне ягонае глуха, як пад сурдзіну, праскрыпала.

— Усё, што ў сумцы было, казёл! — удакладніла Анжэлачка.— З талонамі на гарэлку ў прыдачу.

Яна адштурхнула ад сябе кампазітара юнага і села зняможна на клавіятуру далікатную раяля малінавага.

— Ратуйце! — кампазітар юны цупнуўся на калені.— Талоны прапалі!..

А цяпер зраблю я адхіленне маленькае ў Еўропу шчаслівую. Адхіленне маленькае, але са зваротам здзеклівым. Звярнуцца хачу да кампазітараў ангельскіх ды кампазітараў гішпанскіх.

Хлопцы, ці можаце вы так? Га? Ну, як Лепшы кампазітар беларускі? Ну, талоны ці можаце знайсці, украдзеныя ў гішпанак вашых калготканогіх ды ангелек сухіх? Што? Не можаце? Такая й музыка вашая!

А Лепшы кампазітар беларускі можа!

Вось ён з раяля малінавага саскокнуў, па лістах нотных да стала венскага рашуча падышоў, далечгук накруціў, з некім пагаварыў ласкава,— і праз дзесяць хвілінаў няпоўных талоны ўкрадзеныя знайшліся і ўсё астатняе, што ў сумцы было.

Жонка кампазітара юнага салютна ўзрадавалася, а сам ён, матылёк белы, крылцамі кволымі ўдвая залапатаў.

Сышлі яны, дзякаваць богу, і мы адразу да творчасці кінуліся.

Паэт рускамоўны верш свой на паперы паказаў і магнітафон уключыў.

Лепшы кампазітар беларускі прамовіў: «Пераклад песні гэтае быць павінен...»

Не дагаварыў ён, да канца не растлумачыў мне, якім пераклад песні гэтае быць павінен,— бо тэлеграму прынеслі.

— Вам тэлеграма крамлёўская! — урачыста абвясціла сакратарка тонкаабцасая.