Сяргей Грахоўскі - Дзве аповесці

За ноч ён заваліў глыбокія каляіны, прыцерушыў груды замёрзлай гразі, на калы i шулы надзеў снежныя стаўбуны. Усё здавалася празрыстым, прыцішаным i светлым. «Які ранні! A ў нас яшчэ восень, імжаць дожджыкі, пахне прэлым лісцем, на пясчаных узлессях збіраюць зялёнкі і маслякі»,— уепомнілася далёкае. Але зайшліся ногі, зябка ўздрыгвалі плечы, яна шмыгнула пад цёплую коўдру, скурчылася, каб сагрэцца. Усё ж добра другая змена. Можна хоць выспацца, адлежацца ў цяпле.

Ад снежнага святла пакой здаўся прастарнейшым i халаднейшым. Некалі першы снег прыносіў радасць першых снежак, свісту палазоў саначак, звонкай свежасці ранніх замаразкаў. А цяпер — адны клопаты: трэба добра паліць у хаце, неяк расстарацца гэтыя — ну, як ix там? — пімы, бо без ix, кажуць, паадлятаюць ногі. I яшчэ прыйдзецца пакруціцца з гэтым драмгуртком, што даручылі на апошнім педсавеце. З чаго пачынаць? Што рабіць? Нічога ж няма, дзеці зроду не бачылі тэатра. Трэба ж нейкія дэкарацыі, касцюмы, грым. А пра ix i сама толькі чула. Вера зусім упала ў роспач, што ўсё праваліць i пачнуць яе «скланяць» на педсавеце.

Але колькі ні думай, адразу нічога не прыдумаеш; колькі ні ляжы, a ўсё ж трэба ўставаць, пісаць планы, правяраць сшыткі.

Пакой, здавалася, яшчэ больш настыў. У злінялым паркалёвыім халаціку Вера выскачыла ў сенцы. Замест умывальника на ланцужку вісеў гліняны чайнік з доўгім вышчарбленым рыльцам. На рукі пабег струменьчык колкай вады i забарабаніў па зашэрхлым дне невялічкай балёі. У шчыліны i ў маленькае акенца пратачыліся i застылі змейкі снегу. Ад сцюдзёнае вады расчырванеліся шчокі i вушы, колкая свежасць казытала ў горле i праганяла сонную млявасць. Пасля сянец хата здалася цяплейшаю. Вера прычасалася, адчыніла дзверцы ляжанкі i ўбачыла сухенькія бярозавыя паленцы з падаткнутаю берасцінкаю. Трахімаўна, відаць, паклапацілася яшчэ звечара.

Вера адсунула юшку, чыркнула запалку. Скруцілася, затрашчала берасцінка, загуло ў печы. Бокам паклала табурэтку, села на вузкую ножку i растапырыла пальцы перад адчыненымі дзверцамі. Цёплы струмень ахінуў рукі i калені. Зрабілася ўтульна i добра. Яна доўга глядзела, як скачуць аранжавыя, сінія i залаціста-барвовыя язычкі агшо, а на паленні праразаюцца малінавыя клавішы вугольчыкаў.

На агонь можна глядзець бясконца, марыць i ўспамінаць толькі прыемнае i светлае. Напэўна, гэтая цяга да агню засталася чалавеку ад старажытных продкаў. Відаць, каля вогнішчаў нараджаліся першыя песні i казкі, надзеі i летуценні.

Вера паклала на калені стосік сшыткаў. Заўважыла, што амаль увесь клас напісаў «лошедь» i «Томара». Трэба ўсё папраўляць.

Разгарнула пацёрты неахайны сшытак i здзівілася — зверху i ўсярэдзіне вокладкі былі малюнкі, малюнкі, малюнкі: палалі падбітыя нямецкія танкі, з-пад касак глядзелі суровыя вочы байцоў. На апошняй вокладцы было некалькі дзявочых галовак, i сярод ix Вера пазнала свой профіль. Вельмі падобны. Хто ж гэта так малюе? Адгарнула першую старонку... Віктар Тартынскі. Вось які ён, гэты колкі, як вожык, свавольнік! Яго затузалі папрокамі, выклікамі ў настаўніцкую, скаргамі дырэктару дзіцячага дома. A ў хлопчыка жывая душа, а магчыма, i талент. Вось хто можа спатрэбіцца ў драматычным гуртку.

Вера задумалася, з чаго пачынаць. Галоўнае — захапіць дзяцей, каб яны самі прыдумлялі, шукалі, стараліся, жылі сваім захапленнем. Трэба паставіць цікавую казку, яскравую, з незвычайным сюжэтам, прыгожымі касцюмамі i дэкарацыямі. Але дзе гэта ўсё ўзяць, калі нідзе не дастанеш i метра паркалю ці марлі? А фарбы? Нават карабка акварэлі ў школе няма. У вайиу не да паркалю i фарбаў было. A марлі не ставала на бінты. Колькі яе пайшло за чатыры ваенныя гады, колькі i цяпер ідзе на раны знявечаных калек! Відаць, яшчэ не да спектакляў. Але рабіць нешта трэба. Можа, дзеці падкажуць. Яны вынаходлівыя. Яна механічна выпраўляла памылкі, ставіла адзнакі i старанна пісала парады: «Пішы разборліва», «Вывучы § 37», «Перапішы практыкаванне», «Выпішы ўсе словы правільна»,— а сама думала пра сваё, успамінала, з якім хваляваннем некалі разгортвала свае сшыткі з практыкаваннямі i дыктантамі.

Клубочак успамінаў каціўся далей i далей, у маленства, сагрэтае гарачым летам, ахутанае водарам яблыневых садоў, бесклапотнай лёгкасцю першых радасцей i хваляванняў. Як гэта ўсё было даўно! Як усё далека цяпер ад яе! Вайна, відаць, спапяліла ўсё дараroe яе сэрцу: i ўтульны жоўты дом каля завода, i школу, i сад на ўзбярэжжы ракі. Можа, няма на свеце яе школьных сябровак, што не паспелі выехаць у тыл. Там жа тры гады дзень i ноч бамбілі, стралялі i палілі. Колькі яна выплакала, чытаючы пра жахі ў Гомелі, Касцюкоўцы, Навабеліцы i Добрушы. Хоць бы пабываць калі там, хоць бы што-небудзь знайсці з дарагога маленства.