Генрых Далідовіч - На новы парог

— Ясна,— прашаптала.— Ларыса — мудрая жанчына. Яна разумна і ўмела вяртае цябе ў лона сям'і... І я на яе месцы тое ж зрабіла б... Каб кахала, лічыла мужа самым дарагім на свеце чалавекам. А Ларыса цябе кахае...

Прамаўчаў, адчуваючы да Маі Сцяпанаўны вялікую падзяку і задушэўнасць. Як да роднай сястры. Як да самага лепшага сябра. Чуў: яна плача. Ужо не тоячыся. Наўзрыд.

— Не трэба, Маечка...— папрасіў.— Устань. І не плач.

— Дазволь, мой харошы, выплакаць сваё гора. Я ж адпускаю ад сябе не толькі цябе, я трачу сваё каханне... Я перастану быць шчаслівая, любімая... Я ваявала б за цябе, каб ведала, што ты здаровы, але ты не зусім здаровы. Папраўляйся, гані прэч лішнія эмоцыі, ваганні, пакуты... Забывай мяне... Адвыкай... Толькі адно прашу: маўчы пра наша каханне, нікому пра яго не расказвай і не апаганьвай яго... Бо гэтым зганьбіш нешта святое і ў сваёй душы... Каханне зганьбіш... Абяцаеш? — падняла галаву, узяла яго рукі, прыхінула іх да свайго твару.— Абяцаеш не пасміхоўвацца з мяне такой?

— Абяцаю...— пакляўся ён, па-сяброўску прыхінаючы яе галаву да грудзіны.

Аўтобус хутка імчаўся па заснежанай, але ўкатанай цвёрдай шашы. Мінаў белыя прасторныя палі, цёмна-зялёныя сасоннікі і ельнік, белы, з цёмнымі лапамі бярэзнік. Малыя і вялікія вёскі. Аўтобус імкнуўся ў горад.

Міланьцы, вішнёўцы і іншыя, што падсаджваліся па дарозе на прыпынках, гаманілі і гаманілі, расказваючы пра тутэйшыя падзеі, а Васілец, пазіраючы ў прыпацелае акно — на памаладзелае сакавіцкае блакітнаватае неба, на яркае сонца, на далёкую, па небакраі, смугу — сядзеў моўчкі, задумлены. Нікога, здаецца, не чуў і не бачыў, нібы быў адзін на свеце. Слухаў аўтобусныя колы і ў іх шыпенні, здаецца, чуў: «Куды едзеш? Чаго едзеш? Вярніся, вярніся, вярніся!!!»

Але аўтобус вёз — і ён ехаў. Да сваёй мэты. Вагаўся: сапраўдная тая мэта ці ўяўная?

Шмат разоў ён ездзіў у горад. Па самых розных патрэбах. І атрымліваць павышэнні, парады, ушчуванні, пахвалу, і нечага дабівацца, патрабаваць ад начальства. Але з такім клопатам, які быў сёння, ехаў упершыню.

У горад прыехаў разгублены і стомлены.

Адразу на вакзале сеў на першы нумар гарадскога аўтобуса і паехаў у райана.

У калідоры райана нос у нос сутыкнуўся з Кірыковічам. Той каціўся, нібы гарбуз, з другога паверха на першы і наскочыў на яго. Падняў галаву, заўсміхаўся. Першы падаў руку.

— Маё шанаванне, Павел Мікалаевіч! — загаварыў лісліва, мякенька, аж прытуліўся.— Віншую, ад усёй душы віншую! Цяпер вам ніхто страшны не будзе! Цяпер вы на вышыні! Недасяжныя!

«Чаго гэта ён раптам паласкавеў? Няўжо хто з высокай інстанцыі мяне пахваліў недзе?»

Васілец, адчуваючы да гэтага сталага, але заўсёды без сваёй думкі чалавека даўнюю непрыязнь — а за нядаўнія прыкрыя паводзіны ў камісіі асабліва,— ткнуў яму моўчкі руку, вырваў і падаўся да прыёмнай загадчыка райана. Кірыковіч подбегам задрабязіў за ім услед.

— А за тое выбачайце, Павел Мікалаевіч! — загаварыў.— Увёў у зман паклёпнік! Я ж пра вас заўсёды меў самую лепшую думку...

— Ці не назначаюць мяне загадчыкам райана? — абярнуўшыся, усміхнуўся Васілец.— Ці не буду я вашым начальнікам?

Кірыковіч стаў, замёр. Ці не зразумеў, ці разгубіўся. Адстаў. Не пайшоў далей услед.

У прыёмнай загадчыка райана сядзела некалькі незнаёмых маладых людзей. Чарга. Апошнія гады Васілец прызвычаіўся ўжо не стаяць у чарзе, адразу заходзіць да Рыжова, але сёння павітаўся з усімі наведвальнікамі, з сакратаркаю, спытаў, хто апошні, распрануўся і сеў на вольным крэсле. Сакратарка Ванда, добра знаёмая дзяўчына, зірнула на яго са здзіўленнем. Відаць, гадала: чаму сёння не жартуе з ёю, не ідзе адразу да Рыжова? Каб не распальваць яе цікавасці, падняўся і выйшаў у калідор.

Адышоўся ў самы канец доўгага райвыканкомаўскага калідора, запыніўся каля акна. Пашкадаваў, што не купіў на вакзале свежых газет. Вось пагартаў бы зараз, уведаў навіны і заадно перабіў бы свае неадчэпныя трывожныя думкі.

— Мікалаевіч!— неўзабаве пачуўся голас Рыжова.— Га, Мікалаевіч!

Азірнуўся: Рыжоў стаяў у праёме дзвярэй. Відаць, Ванда зайшла да яго і сказала, што ён, Васілец, тут.

Рыжоў спачатку, здаецца, мерыўся махнуць яму рукою: хадзі сюды! Але не паклікаў. Закрочыў сам. Васілец падаўся насустрач.

Сышліся, парукаліся.

На рыжаватым твары Рыжова была стомленасць, хоць у глыбокіх вачах і на вуснах гуляла гарэзная ўсмешка.

— Не разумею цябе сёння, таварыш! — паціснуў плячыма Рыжоў.— Ці незвычайная сціпласць, ці, наадварот, ганарлівасць!