Генрых Далідовіч - На новы парог

Антаніна была ў магазіне адна. Сядзела за прылаўкам і чытала кнігу — яе прывёз з горада Жэня Сцепановіч. Яна так і прасіла: прывязі, Жэнечка, «добрых кніжак пра каханне».

Чытала, але яе думкі збіваліся. Яна падымала галаву, пазірала ў кут і думала пра сваё.

«Не ведаю, што са мною... Жыву я ці не жыву? Усё як сон. З Жэнем. Як з ім, дык нічога не помню, не ведаю, не думаю, толькі б быць і быць з ім, цешыцца яго красою і яго маладосцю... І пасля, калі адна, не ведаю: што са мною? Нейкая тады як звычайная... Кляну сябе. Надта тады, калі прыбяжыць сюды з Бабчынага Скону маці і пачне хлістаць чым папала і куды папала, пагражаць, што з-за мяне без пары пойдзе на той свет, плакаць, што я далася ім дык далася ў знакі. Тады і бярэ одум: і праўда ж, нашто я ўсё гэта раблю? Вось хоць бы гэтыя пісьмы. Скажы каму, дык ніхто і не паверыць: я пішу лісты Жэню, а ён піша мне. Кладзем іх употай пад Блінаву лаўку, употай бяром і чытаем. Здавалася б, нашто пісьмы? Мы ж і так кожны дзень бачымся, гаворым. Але не. У вочы ўсяго не скажаш. Бо сорамна ўсё гаварыць. А ў пісьмах можна быць вельмі і вельмі ласкавай, пяшчотнай, хочацца пісаць самыя высокія словы пра сваё каханне. Пішучы ліст, ты адзін. Са сваёю душою. Дык і шчыры, смелы, далікатны... Але не зразумець сябе. Пакляну сябе — і ўсё роўна ўночы ўстаю і іду на двор. І ён як чуе, выходзіць... І тады мы абое як павар'яцелыя... Але няўжо гэта распуста, як кажа маці? Якая распуста? Не, гэта нешта іншае...»

Пачула: нехта ідзе ў магазін.

Падняла галаву на дзверы і знерухомела: заходзіць Жэнева маці, Аляксандра Фядотаўна. Тутэйшая настаўніца. У сіняй сукенцы, з ярка нафарбаванымі вуснамі. Поўная, але зграбная. І сімпатычная. Жэня якраз у яе.

— Добры дзень,— павіталася госця. Запыніла крок пасля парога, як не ведаючы, ці падыходзіць да яе блізка, ці не.

«Свякруха!» — горка ўсміхнулася сама сабе Антаніна.

Як убачыла крэсла, што стаяла каля сцяны і прылаўка, падышла, аднесла крэсла ўбок і села. Паклала на калені белую сумку, адчыніла і дастала люстэрка. Але зірнула на сябе толькі на міг. І тут жа ўсё схавала.

— Добры дзень,— адказала Антаніна і паднялася. Як вучаніца. Можа, і па звычцы. Калі яна вучылася ў Прудах, у васьмігодцы, дык там вучыла тады і Аляксандра Фядотаўна.

— Добра, што мы адны...— ціха прамовіла госця. І вельмі спакойна.— Нам трэба, Антаніна Іосіфаўна, з вамі вельмі сур'ёзна пагаварыць...

Антаніна лыпала позіркам па прылаўку, па кнізе, але не тое што літар, а нават і радкоў не бачыла. Яна не падрыхтавалася да такой гамонкі. Ні да прыходу Аляксандры Фядотаўны, ні да яе такога спакойнага тону.

— Мы з Іванавічам толькі што бурна пагаварылі з Жэнем...— сама вельмі хвалюючыся, сказала госця, гэтаксама адводзячы позірк.— І рашылі: мне трэба пагаварыць з вамі як жанчыне з жанчынаю. Мы павінны адна адну зразумець...

Антаніна маўчала.

— Я чытала вашы лісты, што вы пісалі Жэню,— гэтак жа ціха прамовіла Аляксандра Фядотаўна, але ўсё роўна нібы хліснула яе крапівою.— Я ўсё ведаю пра вашы адносіны. Хоць, праўда, не ўсе лісты чытала...

Заціхла, нібы чакала: а што скажа яна, Антаніна?

— Я не маладая ўжо, разумею Жэню, яго захапленне вамі...— зноў загаварыла Аляксандра Фядотаўна.— Ён, канечне, шчыра захапіўся. Вы вельмі прыгожая. У самым росквіце сваіх сіл. А Жэня наш малады зусім, усё вучыўся, як вы ведаеце, толькі сёлета скончыў інстытут. Вучыўся добра, не зважаў на дзяўчат. Але ўсяму свой час. Цяпер прыйшла пара кахання. І ён захапіўся вамі...

— Дык што вы ад мяне хочаце? — нарэшце азвалася Антаніна.

— Каб вы, Антаніна Іосіфаўна, перапынілі ўсякую сувязь з нашым сынам. Не збівалі яго з тропу...

— Я люблю яго...

— Я вам веру,— надзіва спакойна згадзілася госця.— Жэня наш таксама прыгожы. Выхаваны, адукаваны. Але ж... Прабачце, але ж вы не дзяўчына. Вы замужняя. Маці дваіх дзяцей...

— Вось не змагла так думаць...

Цяпер і Аляксандра Фядотаўна змаўчала. Апусціла галаву. Потым зноў дрыготкімі рукамі адчыніла сумачку, пакорпалася, дастала флакончык, выцягнула з яго ватку і на далонь выкінула велікаватую белую таблетку. Узяла яе ў рот. Здаецца, пад язык.

— А што вы свайму мужу скажыце?— запытала з бездапаможнасцю.

— Нічога...

— І што вы думаеце далей рабіць?

— Не ведаю.

— Дык паслухайце мяне, старэйшую. Каханне, канечне, сляпое. Першае. Але... У вас гэта не першае каханне. Дык і не такое ўжо сляпое. Але, думаю, вы і не строілі далёкія разлікі? Не збіраліся кінуць свайго мужа і з дваіма дзецьмі выйсці замуж за нашага Жэню?