Генрых Далідовіч - На новы парог

Гэльцы гэта не спадабалася. І не тое што не спадабалася, а як рэзнула нажом па сэрцы. Ды што яны ўсе — Блін ды Блін! Бліна гэтага, можа, многія ці вартыя!

«На сябе б лепш паглядзела...» — зазлавала ў думках Гэлька, кідаючы позірк на Антанініны грудзі.

— Цукар маеш? — запытала ўголас.— Дай кіль са дзве. На суніцы,— і падала беленькую торбачку, сціскаючы ў далоні грошы.

Антаніна ўзяла торбачку, зірнула ў скрынку. Іх, нахіленых сюды, было некалькі. Стаялі злева. У іх вабілі вока пернікі, усякія цукеркі. Але вось крайняя скрынка, дзе меўся быць цукар, мусіць, была пустая. Антаніна нагнулася, узяла шуфлік, зачэрпнула раз-другі, зашаргацеўшы па дне. Усыпала цукар у мяшочак.

Над гэтымі скрынкамі былі паліцы. На іх ляжалі слупкамі цыгарэты, мыла, стаялі бутэлечкі з адэкалонам, а наверсе — пляшкі з віном і гарэлкаю. Пад кожнаю — цэтлік. На ім былі напісаны назва пітва, цана.

Антаніна выпрасталася, дастала з кішэнькі халата ключы, зірнула на Жэню.

— Схадзі, Жэнька, на склад, прынясі мяшок цукру,— прамовіла і кінула яму ключы.

Ён злавіў і паслухмяна падаўся.

Гэлька аж вырачыла вочы: ты верыш чужому чалавеку, пускаеш яго аднаго на склад?

— Ён чэсны малец,— як адгадаўшы яе думкі, усміхнулася Антаніна.

Гэлька толькі кіўнула ад здзіўлення галавою.

— Я яму веру,— прамовіла Антаніна, потым прыплюшчыла вочы, прашаптала: — Скажы, красівы?

Гэлька ўсміхнулася, паціснула плячыма.

«Што з таго, красівы ці не красівы?! — падумала.— Ты ж замужняя, а ён... Ён жа хлопец».

— Красівы,— сама за яе адказала Антаніна...— І разумны, далікатны, многа кніжак чытаў... Яму тут ва ўсёй нашай акрузе раўні няма... Можа, толькі ў Янковічах, у лесніка, гэтакі большы сын быў. Той, што цяпер у Мінску, у газеты піша. Але той далёка, а ў гэтага не грэх і ўлюбіцца...— і не ўсміхнулася з жартам, а задумліва прыплюшчыла вочы і зірнула некуды ў кут магазіна.— Не грэх...

«Вар'ятка яна...— падумала Гэлька.— Век нейкая вот гэтакая ненармальная... Жыве з нейкімі выдумкамі. І не сталее, розуму не набіраецца... Раней такіх у нас не было!»

— Ты б пусціла яго да сябе ў пасцель?

Гэлька аж адхінулася ад прылаўка: што ты вярзеш?

— Ну, не прыкідвайся святошай,— шэпчучы, наступала Антаніна.— Я ж усё ведаю. Не толькі ж з мужыком сваім спала. І з чужымі ж мужыкамі спала...

— Вот не пляці абы-чаго,— зачырванеўшыся, адказала Гэлька.— Калі жыў Сцянан, дык я ні на кога нават і не зірнула. І каб жыў, дык і век не зірнула б.

— Глупасці! — абарвала яе Антаніна.— Адно я табе скажу: старамодная ты, як Стэфусішын куфар! Зірнула, не зірнула б! А што рабіць, калі сэрца млее, кроў стыне, калі ўбачыш красівага? Калі сніш яго, аж млееш, каб ён прыйшоў і хоць пастаяў бы тут... Ён жа не такі, як мой... Сама ведаеш: Уладак жа чурбак, няголены век, керасінам прапах... А гэта...

Але замаўчала, нагнулася. Задзынкала шклом аб шкло, а потым пад прылаўкам нешта, нібы вада, забулькала.

Паднялася, трымаючы ў руцэ шклянку. У ёй з палову было нібы рудога чаю.

— Выпі,— Антаніна ўсміхнулася.— Колькі той жызні!

І цяпер Гэлька ўбачыла: Антаніна падпітая. І ў вачах млявы бляск, і шчокі ад таго чырванеюць.

«А божа! Што яна робіць?! І людзей не баіцца, сярод белага дня, ды на такой рабоце вось...»

— Не бойся, гэта каньяк... Вазьмі, ты, можа, ніколі яшчэ і не піла такога... Як кажуць мужчыны: выпі каньяк, а потым будзеш піць, як...

— Не, не,— замахала рукою Гэлька.— Як жа я?.. Дзіцяці ж трэба грудзі даваць...

Ляснулі дзверы склада — Антаніна хуценька паставіла шклянку пад прылавак.

Праз хвіліну расчырванелы ад натугі Жэня ўнёс сюды перад сабою мяшок з цукрам.

Гаптар прынёс сыну і нявестцы поўную сумку харчоў. Сыр, яйкі, слоікі з малаком і смятанаю. Уладак яшчэ не стаў на работу ў Налібаках і цяпер з'язджае на тыдзень, а то і на два, а Антаніна зрабілася такою паняю, што сама і лянуецца падбегчы ці да іх, ці да сваіх бацькоў і што-небудзь узяць. Прынясеш сам, дык надта і не падзякуе. Яшчэ пабурчыць, што не тое далі.

Ідучы па цэнтральнай вуліцы, убачыў: Антаніна — у белым кароткім халаце і ў белай касынцы — замкнула магазін і накіравалася дадому, да новых цагляных будынкаў. Не запыняў. Няхай ідзе. Пацягнуўся за ёю. Зойдзе на іхнюю кватэру, зірне на ўнучку. Як яна там з нянькаю?

А Антаніна хоць бы азірнулася. Лічы, подбегам шпарыць. Пэўне, спяшаецца да дзіцяці.

Нa другім паверсе запыніўся каля дзвярэй і доўга выціраў свае сандалі. Тады, не стукаючы, папіхнуў дзверы, зайшоў у калідор. Нідзе нікога. Паставіў сумку і зазірнуў у залу: відаць, там і нявестка, і кабета, якая глядзіць дзіця, загаманіліся, дык вось яго і не чуюць.