Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

1984

* * *

«Я прыеду, як выпадзе снег,
Я прыеду пры першай парошы».
Мой харошы!
Так жыццё і складзем з гэткіх вех...

І чым болей марнуецца дзен
У пустой, адзінокай дарозе,
У знямозе
Усё той жа працяг ёй відзён.

Набярыся трывання і сіл,
Памудрэй, маё сэрца, нарэшце,
Дай давесці
Жаль без роспачы за небасхіл...

1983

* * *

Не заходзь,
Маё сонца,
За доўгія хмары маўчання,
Не дазволь ім
Зніжаць нябёсы
Над пакутнага роздуму нетрай,
Чый морак такі ж непазбежны,
Як і ты,
Маё сонца.
Ды,
Начэючы,
Смутак хоча быць пэўным
У гаючым тваім узыходзе,
Сонца маё.

* * *

А можа, так яно і трэба,
Каб то буран, то капяжы,
Хадзіць у буднях, як у зрэб'і,
Свой несці крыж і даражыць
надзеяй, роспаччу і верай?

Так, толькі гэтак быць павінна:
Аднойчы спрагнуць трох дарог
I выбраць тую пуцявіну,
Дзе згубай грозіць кожны крок,
каб — усміхнуцца пераможна!

...З адным не прымірыцца мне:
Што я кахаю Вас, Вы — не...

1971

ПЫТАННЕ

Нават тады,
Калі вечна я,
Вечна я слухала б
Словы кахання твае, —
Няўжо сапраўды
Табе думаецца,
Што якраз гэтых слоў,
Што так цяжка даюцца,
Нам трагічна так не стае?..

* * *

Гэшны мой з імем святога!
(Шчасце заўсёды ў пару)
Я да расстання гатова...
Даруй,
Грэшны мой з імем святога...

Юудзь блаславёна, часіна
(Мерклі сняжынкі ў траве...),
За неспадзеўную сілу,
Павек
Будзі блаславёна, часіна.

Доўга мне будзе не страшна
Выслухаць грозьбы завей
І, каб набыць, нешта страчваць, -
Павер,
Доўга мне будзе не страшна.

Будзь блаславёна, дарога,
І тая, з кім стрэцца табе.
(Вечар, не я, у журбе,
Грэшны мой з імем святога...)

1976

* * *

Зноў пра цябе.
Мне — пра каго ж яшчэ?
Настойліва начэе,
I ўсё выразней чую, як цячэ
Усё глыбей праз сэрца
Ратнічэле.

Няўрымсная, парывістая плынь:
У ветравей свавольны
Пульсуе пасмай срэбнаю палын.
I ў горадзе знайшоў мяне ён, польны.

Свядома тваю руку адпушчу.
Пад золкай зоркай страты
Да скону голас Ратнічэле чуць:
«Ой кейп бега мятэй...»[ 2 2 О, як ляцяць гады!.. (літ.). ]

1981

* * *

Не сніся мне. Навошта снішся мне?
Усё між намі выяснена, вырашана,
I пра ўгавор наш помню я і ў сне.
Не сніся мне.

А стрэч не пазбягай. Не бойся стрэч.
Цябе маёй пяшчотай не абражу я.
Рук не ўскладу на шалі тваіх плеч.
Не бойся стрэч.

Насупраць сядзем. Ты ўсміхніся мне.
I я ў адказ — спакойна і нязмушана.
Пра угавор наш помню я і ў сне...
Не сніся мне.

1974

МЕСЯЧНАЯ НОЧ

Цяпер што звязвае нас?
Якія ніці?
Адчужана-роўны бляск:
Поўня ў зеніце.

Такі чалавечы пагляд
У гэтай поўні...
Улада з усіх улад:
Помню.

Хлусіў ты, хвалёны час.
Няма адхлання.
Глыбозным праваллем між нас
Прызнанне.

Дзень забыўся пра ўсход.
Спяць людзі.
Маркота з усіх маркот:
Не любіш.

БЕЗ ЦЯБЕ

А мне ўсё лепей без цябе.
Працую — не гарую.
Спакойнай сіле не слабець —
Магу звярнуць гару я.

Бясплённа дзень не праміне,
На мары не патрачу.
Смяюся, калі смешна мне,
А плачацца — не плачу.

Так, мне ўсё лепей без цябе.
Жніво наспела ў часе.
Ні тлуму, ні трывог цяпер.
...I ні хвіліны шчасця.

1977

ЖАРТ

У шчасця майго
Тваё аблічча,
Твой голас,
Твае вочы і ўсмешка.
Нават дзверы не стамляліся
Чакаць твайго стуку.
І ён раздаўся нарэшце:
«Гэта я, тваё шчасце. Адчыні!»
Але што гэта?..
Не тое аблічча,
І голас не той,
І не тыя вочы і ўсмешка.
Не паспела я
Абурыцца такім самазванствам,
Як пачула:
«Ах, якая ты смешная!
Жарту зноў не пазнала?
Гэта ж я,
Твая адзінота!»

1977

* * *

Ні слова не вяртае, ні маўчанне...
Развейце, ветры, смутак мой і жыль