Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

Я выжыла. Мне трэба жыць.
Як-небудзь звыкнуся са стратай.
Ды памяць!.. Як трымцяць напята
Таго яднання міражы!
Няма тых вуснаў, а гараць
На мне ўсе пацалункі тыя,
Няма тых рук, а трапяткія
Віры іх ласкі ўсё віраць!..

...А як жа, мілы, ты жывеш,
Як дыхаецца там, з другою?
Ты і яе найдарагою,
Каханай і яе завеш?
I з ёю гэтак, як са мнон,
Табе і ўдосвіта, і ў змроку,
I гэтак жа навідавоку
Ўсе барвы шчасця, мілы мой?

Ці ўсё ж — на самым дне маны —
Ты палкім прытварацца мусіш,
I слухаць у смяротнай скрусе,
Як звоняць па любві званы?!.
I не сканаць, і не забыць.
Ні апраўданнейка, ні рады.
Жахлівей не бывае здрады,
Як сонца ўласнае забіць!

Пракляты будзь — так званы доўг!
Будзь клятая — мараль натоўпу,
Што ад часоў патопу топіць
Слабых у багне пошлых догм!

Там кожны ведае, як жыць,
I кожны кожнага асудзіць.
I паразвучваліся людзі
Адзіна вартым даражыць —
Сваёй Любоўю...

Ах, першацвет мой кранальна чысцюткі,
Донька мая! Годы пройдуць так хутка.

Бачу той час, калі шызую чаплю
Суму твайго я прагнаць не патраплю.

Будзе кружыць над табой неадхланна,
Покуль і ты не прашэпчаш: «Каханы!»

Покуль не пойдзеш і ты па лязе
За сонцам уласным, а даль — у смузе!

О хай сабе, хай! Толькі б далеч — была:
Каханне без пространі — птах без крыла.

І як ні падтрымваць, і чым ні лячыць —
Сканае ў пакутах. Памрэ. Не ўзляціць.

Будзь ластаўкай, доля, будзь чорнай змяёй —
Дай пространь Кахання для донькі маёй!

Я дам ен нангожую ў свеце зямлю,
Якую да спазмаў у горле люблю.

Дам вежы яе, і яе курганы,
I казкі-паданні сівой даўніны.

Бярозку пры лёне, ў палёце бусла,
Усё, што і мне колісь мама дала,

Усё, чым багата сама я душой, —
Дай пространь Кахання для донькі маёй!

Я ведаю змалку, знаць будзе й дачка,
Чым слаўная ў свеце зямля Васілька.

I што мы любілі, і што мы клялі,
I як выжывалі на гэтай зямлі.

У мальвах надзей, пры тузе касачоў
Наш зранены сцяг развіну над плячом,

I дух Белай Русі ў дачцэ не прымрэ,
I мове сунічкай на вуснах гарэць.

Што трэба шчэ ў нашай старонцы жытной?! —
Дай пространь Кахання для донькі маёй!

Не дай ёй пачуць, як пачула я:
«I твой тут — ніхто, і ты — нічыя».

1986

ПАСЯРОДКУ РЭХА

Прыдалася,
Прыдалася ў маёй долі
Твая песня:
Гэта з ёй —
Такой кароткаю —
Сама сабой была я.
Сёння рэха,
Толькі рэха тое песні засталося.
І не моўкне.

Як замрэ —
Азначыць:
Навучылася я ўласнае рыданне
Браць за горла.

РАЗЛУКА

Той дотык рук... лядзяны і дрыготкі...
Той пацалунак... быццам нежывых...
З дня ў дзень,
З дня ў дзень, нібыта з году ў год я,
Нашу ў сабе. Так носяць журавы
У выраі маркоту па радзіме.
Чужое неба шчасця не дае.
У птахаў толькі смерць хіба адніме
Шлях да айчыны,
Да нябёс яе

НЕМІНАЛЬНАСЦЬ

Як кажуць,
Плачам рота не направіць.
Не ўпершыню мне часу не шкада.
Не ўпершыню раскошна марнатравіць,
Каб зноў і зноў былому волю даць.

У час мінулы не даходзіць пошта.
Ды час мінулы хоча сведкам стаць:
Не ўсё мы ўмелі ўзяць у хвілі кожнай,
Ды без вагання ўмелі аддаваць.

І тая шчырасць, спогадзь і пяшчота,
Чым пераможна багацелі мы,
Шуміць бяссмертна весняю лістотай
На стромым дрэве нашае зімы!

ГУКАННЕ Ў ПУСТЫНІ

З'явіся, збаўца мой, з'явіся!
Адзін твой рух, адзін твой крок
Адхмарыць нада мною высі,
Ацьмелы авідушчыць зрок.

Мне вусцішна, што ўжо не бачу,
Куды іду я, хто тут я,
Што, як раней, слязой гарачай
Не ўскіпвае туга мая.

З'явіся, выбаў з утрапення!
I хай хвілінай той святой
Усё, што мкнецца да здзяйснення,
Па веры спраўдзіцца маёй.

1989