Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

Не злуй і ўпотай не раўнуй, калі
Маёй любові гімны не гучаць.
Нам безвыходства ўжо не так баліць.
Ужо лягчэй мне... Хочацца маўчаць.

1988

ТВОЙ ЛІСТ

Моцны шум таполяў.
Шлях ва ўладзе дум.
Лёгкі смутак поля.
Твой глыбокі сум.

Ластавак нарада.
Залаты абсяг.
Журна... Але ж радасць —
Наш прасветлы сцяг!

Уяўляю, бачу:
Вырай. Поле. Ты.
Смутак твой гарачы
Радаснай хады
Па струне па сіняй
Мроі —
ўглыб святла,
Дзе амаль багіняй
Я была...

1989

НЕ КАНАВАНА

Была каханая табою
Свяціўся шчасцем кожны рух,
Святочнай сцежкаю абое
Крылялі за будзённы круг.

Была табою мілавана
Быў небадарным кожны міг
І далеч промнямі праткана
Для абаіх, для абаіх.

Праменне сьцмела за імглою.
П’ю будняў выгарклы напой.
Была каханая табою.
Не канавана быць з табой.

* * *

Што ёсць сэнс? Няўжо адзіна справа,
Што з жыццём так моцна заручыла?
Дык нашто ж уваскрасаюць травы
Там, дзе лугу быць і немагчыма?

Косіць вокам счырванелым вечар,
Як трывае наша шчасце-мука,
Дзе адна — на ўсё жыццё — сустрэча
І адна — на ўсё жыццё — разлука...

1983

НАЗАЎЖДЫ

А парывала ж!... Ды вярталася...
Нашто вярталася? Чаму?
Адно гаркоты дабаўлялася...
Бывай, мір сэрцайку твайму.

Нарэшце вырвана дарогаю.
Цяпер з яе ўжо не сыду.

...Аж дзесь за доллю промнярогаю,
Чужая ўжо ўсяму, ўпаду.
Ды на парозе вечнай чёмначы,
Пры голасе яе трубы,
Калі яшчэ хоць нешта помнячы,
Згадаю, ўдзячная: ты быў...

1983

БРАТ-СЯСТРЫЦА

Пусцема ў сэрца гэтую вясну,
Яна так скрушна стукалася ў дзверы.
Што дакідалася каму ў віну,
Паглядам брат-сястрыцы пераверым.

Вачэй яе пяшчотны аксаміт,
Дзе аплывае сонейка лілова,
Гатовы
нас вярнуць сабе самім,
Да ўдзякі лёсу за любоў
гатовых.

Багаславім сустрэчы таіну,
Багаславім і несустрэчы бераг.
Пусцема ў сэрца гэтую вясну,
Яна так скрушна стукалася ў дзверы.

ТРОХІ ДЗІЎНА

Трохі дзіўна: не счулася, паяснеў калі
Мой дрымучы лес над вадою цёмнай,
Дзе лябёдачка з лебедзем -
У іншасвеце -
Плылі.

Трохі дзіўна: больш не ведаю стомы
Рухаў пустых,
Неўмалотных думак атрута
Страціла сілу.

...Дзесь плывуць сабе
тыя лебедзь з лябёдачкай...
Дзякуй, сэрца, што іх
У невараць
Адпусціла.

Ззянне крылаў тых птахаў шчаслівых
Яшчэ
Стукам тваім гарачым
Мяне дагоніць,
Іначай
Так несмутліва
Не світала б сягоння.

У ВЕРАСНЁВЫМ ПОЛІ

Нам добра тут, у гэтым голым полі,
Дзе на рудой пакошы незнарок
Яшчэ ўбярог сваё рудое полымца
Неспадзяваны васілёк.

Нам добра тут, хоць рэзкі ходзіць вецер —
Ды ў неба шчэ багата глыбіні,
I сонца шчэ з-за хмар імклівых свеціць нам
I не шкадуе цеплыні.

З такой лагодай, гойна і няўтомна
Прасцяг да сэрца нас хіне свайго.
I так выразна бачыцца нам, хто мы ёсць
Адзін для аднаго...

1987

УЖО НЕ РАССТАЦЦА

Нам ужо не расстацца.

І табе без мяне па жыцці не ісці,
Як і мне без цябе —
Ні наплакацца, ні наспявацца.

Нам, не злучаным,
Вечнай прысутнасцю нашай трымацца.

Так рука адарваная ные, смыліць.

І захочам забыць,
А не зможам без болю астацца.

Нам ужо не расстацца.

З-ЗА РЭЧКІ, З-ЗА ГАЮ

За лугам зялёным, за сонечным гаем,
За рэчкай задумнай, за борам панурым
I наша захопленасць, і прысяганні,
I рэўнасці роспачнай злыя віхуры.

А ўсё — ці далёка? А ўсё — ці не ў сэрцы,
Што тахкае, тахкае струджана ў грудзях?
Яшчэ раз... яшчэ раз...
Як блізка ля смерці,
Гуляючы ў жмуркі, паходжваюць людзі...