Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

1989

ПАРТРЭТ

І голас твой не ўзварушыў,
І твой прыезд амаль не ўзрушыў:
Святая музыка душы
Пакінула ўжо нашы душы.

Нашто ўзіраемся ў партрэт
Кахання, намі змаляваны?
Змалеў на ім уцехі свет,
Стускнелі фарбы ўмілавання.

З ім адбываецца ўсё, як
З партрэтам Дарыяна Грэя:
Навідавоку кожны знак,
Як наша пачуццё старэе...

Разрыў яшчэ нас не працяў,
Яшчэ пытае барвы лапік:
Ці вернем музыку жыцця?
Ці ўратаваць яе патрапім?

1992

МАРНАСЦЬ

Ёсць справа,
Ёсць клопат,
А ёсць мітусня,
Ёсць тое,
Што выявіцца ў непадкупнасці дня
Лухтою.

I рэчы, якімі сябе атачыў,
I жалі, —
Бо вымерлі пеўчыя птушкі душы,
Сканалі.

Дай Бог развярэдзіцца жорсткай нудзьбе
Па промню!..
Якая жанчына кахала цябе!..
Ці ўспомніш?

1984

* * *

Вечназялёнаю галінай — спробы
Няўтоленую смагу наталіць...
А непадсудны хіба толькі робат:
Яму нішто людское не баліць.

А нам — гарэць,
і падаць,
і ўзнімацца,
І праклінаць свой лёс, і пець хвалу.
На радасці не можаш расстарацца,
Жыццё,
ну што ж — пакутамі хвалюй!

Бо не аслепіць дробязная ўдача,
Знарочыстую любасць не прыму...
Не марна
так па-веснавому
значыць
Барвяны ліст прыцьмелую траву.

Заўжды існуе недзе гай расцвілы
І светлякі ў зраселай мураве.

Хай вольна табе дыхаецца, мілы.
Твой сум кароткім ценем праплыве.

1978

ПРОСТРАНЬ КАХАННЯ

Якія мізэрныя мы
I якое жыццё наша горкае,
Калі скарб аддаём неацэнны
Сумненням.
Сінція Віцьер. кубінскі паэт

Не атрымалася, не атрымалася,
Як малявалася, як спадзявалася.

Спіш, мая донечка? Спі, люлі-люлі...
Думкі мае, хоць бы й вы дзе прыснулі!

...Ты не прыкідваўся, о не.
Ты ў самым шчырым парыванні
Ад прагі ласкі, спачування
Тады хіснуўся да мяне.

Такія блізкія тугой,
Такія родныя самотай,
Як узаемнаю пяшчотай
Уваскрасалі мы з табой!

Былі шчаслівыя ж, былі!
Ты не ашукваўся, сам бачыў
Як цудадзейна свет іначаў
Пад чыстым небам тых хвілін,

Калі і словы, і маўчанне —
Усё гучала як адказ,
Што ёсць ад бед паратаванне,
Ёсць. Любасць. Гэткая, бы ў нас.

Не атрымалася, не атрымалася,
Як уяўлялася, як абяцалася.

Спі, мая донька, расінка малая.
Толькі табою свой боль прылюляю.

Людзі, як зёлкі, чый род — палыновы.
Поўніцца горыччу тут ім не нова.

Голькі чарнобылю цёмнае сілы,
Што неаднойчы сябе ўжо касілі.

Доўбняю. Мечам. Свінцом. Радыяцыяй.
I найстрашнейшым — душы дэвальвацыяй.

Хто ж мы?.. Ляжаць на грудзях у жанчыны
Дзеці ўсёй чыста зямное айчыны.

Хто ж мы?.. Хварэем бяссоннаю вартай
I за найгоднейшых, і за нявартых.

...Я вінаватая сама,
Што так паверыла ў нязводу,
У немінанне нашай згоды,
Што нам расстання тут няма.

У непрагляднай даўніне
Расцятыя на двух багамі,
Зліліся зноў вось, і над намі
Нішто ўжо неба не сатне!..

Забыла я, што чалавек
Сам спеліць і святло, і морак,
З багамі роўны быў учора,
А сёння — мураха ў траве.

Не думала, што ўжо і мы
Далучаны да той кагорты,
Дзе шчасце блытаюць з камфортам,
Дзе ўсё рашае суд гурмы...

Спі, прамянінка мая залатая.
Толькі табою жыццё апраўдаю.

Хай мае смуткі не стануць прычынай
Для наракання на долю жанчыны.

Праўда не ў тым, што нас папіраюць.
Ісціна ў тым, што без нас — паміраюць.

Гінуць як Рыцары, Воі, Паэты.
Лепшыя з іх сэрцам помняць пра гэта.

Вось чаму лепшыя з іх без вагання
Нават галовы складуць за Каханне.

...Як лёгка пагадзіўся ты
З маёю роспаччу адчайнай,
Што больш не трэба нас страчання,
Не трэба шчасця нам з лухты.
Як быццам толькі і чакаў,
Каб выдыхнулася такое, —
Усе харугвы здаў без бою.
Шчэ побач быў, а ўжо ўцякаў...