Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

Як усё, праміне і гэта.
Адгарэняць плады.
О, няўжо мы пакінем свету
Толькі раннія халады?

Сэрца — быццам пчала на гронцы:
Медазбор, медазбор...
Як мы ўсё-ткі аблашчаны сонцам
Пры ўзыходжанні на касцёр!..

1984

* * *

«Піце поўную чару да дна».
Яна дня майго
не за туманам:
Я адна, я ўсё роўна адна,
Хоць і ёсць ты ў мяне, мой абраны..

1985

* * *

Не можа быць, каб ты не адазваўся,
Не можа быць, каб помніць перастаў,
Калі ў жыццё маё так уварваўся, —
Не памяццю — маёй крывёю стаў.

Ці б нашы адзіноты нас звялі,
Каб мы несумяшчальныя былі?

О, свет не аднаго так загубіў!..

Не можа быць, каб ты мяне забыў.

1985

ЯШЧЭ ПОМНІЦЦА

Скуль такая лютая натома,
Што цяжарам нават згадка: ты?..
Выпесціла сонечную строму:
Працінае холад пустаты.

Недзе сонца... Недзе ты... Скрозь нема.
Рукі не галубкі — ледзяшы.
Недзе ты... А я не прагну неба:
Дагарае свечачка ў душы.

Як жа трудна дыхаць мне, каханы.
Умываюся тугой — пячэ...
Свет не толькі з болю тут сатканы.
Мне пра гэта помніцца яшчэ.

1989

НАДМЕРНАСЦЬ

Пакрыўдзі мяне!
Як найвышшае ласкі прашу:
Пакрыўдзі бязлітасна,
Каб я не змагла дараваць.
Каб мне засталося адно толькі —
Перакрывавіць душу
І раз назаўжды ад майго існавання цябе
адарваць.

Завочная любасць твая неўгасаная —
Нібы крыніца глыбозна ў зямлі.
А мне, перасмяглай,
Сябе ратаваць столькі часу адзіна
сустрэчамі памяццю —
Сіл ужо вышай.

Мой божа, пакрыўдзі бязлітасна!..

Зернятку трэба загінуць у чорнай раллі,
Каб выжыць...

* * *

Даруй мне полымнасць маю.
Яна балюча апякае
Цябе за вечнымі замкамі.

Папеленая, не чакаю
Адхлання ў прорвы на краю...
Даруй мне полымнасць маю.

АДКАЖЫ

Сонца любові — за чорнай тугою,
Боль над усім:
Дзеля чаго я, дзеля чаго
У лёсе тваім?..

Так палымяна цягнуцца настрэчу —
Каб даказаць:
Блытаць каханне і лёс — недарэчы,
Іх не ўвязаць?..

Ты ці жартуеш на гэта як-небудзь,
Ці прамаўчыш...
Бо знаеш: адкрыта дарога на неба
Толькі праз крыж?..

Бо згодны: заманліва стаць крылатым,
Ды, што ні кажы,
Распятасць — нязмерна вялікая плата
За ззянне душы?..

1988

ПАСЛЯ

Кахаеш ты, і сам каханы,
I думкі чыстыя твае,
Але, бы ў пастку, ў быт загнаны,
I час палёгкі не дае.

Усё бліжэй, бліжэй магіла,
Усё ясней абрыс віны
За міг крылаты, а бяссілы
Рашуча стрэсці кайданы.

Дай чалавеку веры, Божа,
Што хоць пасля, пасля, пасля,
Ужо ў абліччы іншым, можа,
Ён быць папраўдзе шчасным зможа, —
Бо вопыт, горкі і варожы,
Якім сілкуе Дух зямля,
Яму стаць мудрым дапаможа
Хоць недзе, некалі, пасля...

1992

ДАЗВОЛ НА АДПАЧЫНАК

Быццам раптам кроў спусцілі з цела —
Бліск маланкі, потым — змрок густы...

Вось і маеш тое, што хацела?
Гэткага спачынку прагла ты?

Што ж, цяпер адпачывай, нябога, —
Загадалі горкія радкі, —
Шчасце — вера, а твая дарога —
Вечна тупікі ды тупікі.
Б'ешся, б'ешся, як сляпая птаха,
То аб неба, то аб камяні.
А каханне ж — радасць, а не плаха.
Я не зычыў плахі.
Адпачні...

Нават слёз няма, адно здранцвенне...
Неба...
Тупікі...
Каменне!..

1985

* * *

Слова маё не накліча бяды,
Вока маё не злое.
Шчасця твайго не сурочу й тады,
Як будзеш ты не са мною.

Толькі аднойчы, пры цёмным акне,
У задуменні мройным
Неасцярожна згадаеш мяне —
І смутак ляжа гарою
На ўтульнасць тваю,
На вясёлы твой дзень,
На памяць пра нас абоіх,
Дзе я, нібы голачка на вадзе,
Трымалася на любові.