Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

«Каханы мой!»
А мне ты: «Не кляніся!»
«Адзіны мой!»
А ты: «Не прысягай!»
О як ты, непаўторны мой, баішся,
Што раптам страціш спознены свой май!..

Табе ўсё роўна ўжо, што скажуць людзі —
Адно самому б толькі не здрабнець, —
Бо людзі перш апошляць ды асудзяць,
Пакуль сумеюць нешта ўразумець.

Каханы мой, о не, я не клянуся,
Адзіны мой, не прысягаю я:
Да вусцішнасці ж і сама баюся,
Што згіне, быццам здань, вясна мая.

Цалую распрамененыя вочы,
Гарнуся ўсёй істотай пад крыло
Ўзаемнасці, якую не сурочыць
Прызнаннямі — ўсім ростаням назло!

Ёсць толькі жыццяў нашых берагі...
Саколік мой,
Жаданы,
Дарагі...

1984

СУГУЧЧА

Не моўкне сонечнае рэха,
Сугучча наша доўжыць, доўжыць, —
Бы ты нікуды не паехаў,
Бы ты ўсё побач,
І ўсё той жа —
Пяшчотны, ўсмешлівы, шчаслівы,
Увесь у песеннай уладзе —
Як жаўранак над яснай нівай,
Як шпак у развяснелым садзе!..

Ты ўсё, усё мне,
Усё на свеце:
І кліч жыцця.
І прага смерці...

1983

* * *

Мой муж, мой вечны падарожнік,
Мой найраднейшы чалавеча!
Жывём — як на чужым парозе:
То зоркі сыплюцца на плечы,
То гром настрашвае, то замець
Рагоча, што — не маем кута...

Усё абвалачэ няпамяць —
I мілаванне, і пакуты.

Але ж і ў радасці, і ў скрусе
Наяве зліты мы і ў мроі.
Два целы возьме смерць, а мусіць
Здаволіцца душой адною.

1988

РАННЕ

Ноч. Ні зыку. Ад стала дападае
Ясначолых кацярынак дыханне.
Над зямлёю ледзьве-ледзь світае,
А ўва мне і апоўначы — ранне.

Скуль узяўся ты ў мяне гэткі,
Што ва ўсенькай старане наскай.
Кветкі толькі ад цябе — кветкі,
Ласка толькі ад цябе — ласка?..

1989

I ГЭТЫ ВЕЧАР

I гэты вечар, мабыць, не забудзецца:
Няма святла ў двары, няма на вуліцах —
Раптоўна згасла ў гарадку святло.
Абсады цень да ценю дома туліцца,
I ўсё глыбокай цішай спавіло.

Шукаюць вусны вуснаў — не натоляцца...
Здаецца, толькі мы ва ўсёй ваколіцы,
Неварушкой, нібы рачное дно,
Адзіна мы, ды зорачка-свавольніца,
Што ўсё ж не-не — дый зазірне ў акно.

Дый зноў, нібы збянтэжана, схаваецца...
Ты хто нам, зорка? Наша ахавальніца?
Ці свет, куды мы ў часе адляцім?
Таго адлёту на зямлі лякаюцца,
Таму што бачаць толькі смерць за ім.

О, калі б кожны памятаў, што вечны ён!
Што расцвіце прастораю сардэчнаю!
Што побыт наш зямны — ўсяго луска,
Такая ўжо і тут вось недарэчная,
Дзе ў змроку свеціцца ў руцэ рука...

1990

ЦІ ТРЭБА БЫЛО?

Не ты мяне любіш —
Жыццё мяне любіць,
Тваёю істотай вітае-галубіць, а.
Тваімі вачамі ўзіраецца ў вочы,
Тваімі рукамі абняць мяне хоча,
Тваёй палымянаю думкай вартуе,
На самым на ўскраечку прорвы ратуе,
Бо змеркламу сонцу ўсё ззянне вяртае,
Калі да грудзей я тваіх прыпадаю.

Ці трэба было, каб жыццё праляцела,
Пакуль гэту праўдачку я ўразумела?..

1989

СТРОМА

Я ўжо ў цябе ўрасла.
Мы ўжо зрасліся.
Гады спатрэбіліся,
Доўгія гады,
Каб зразумець, што дзвюм істотам
З адзіным сэрцам і кровазваротам
Жахліва быць у паасобку,
Немажліва.

Сыходзяць леты.

Усё вышэе строма шчасця нашага,
Якая ўзносіць нас.
I пахавае.

1987

* * *

...А што радок, ён выжыве — ці не.
А ты жывы. Табе са мною светла.
I я ўжо знаю, як сюды імкне
Душа тваёй сцяжыны — з будніх нетраў.

I тут ён, будзень, толькі — на дваіх.
Таму і ўмее ён рабіцца святам.
I я ўжо знаю, што з хвілін маіх
Той рэдкі міг мой — самы найкрылаты.

О, не радкі, а ты мне — канавое,
Калі й радок вось зноў жывы табою...

1985