Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

А ты не спалохаўся гэтае мовы,
Птах мой вясновы.

Ты прыляцеў —
і наледзь тугі
Змыла, нібыта яе й не было!
Змораны дзень, беспрасветна даўгі,
Ружавым цветам уміг завіло!

Ружа ніводнай калючкай не коле...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Не нахлусі гэтай радасцю, доля.

1985

* * *

...I ён прыйшоў, мой час круты, калі
Уласны цень —
і той мяне пакінуў...
Нябёсы ўсцяж прыпалі да зямлі,
Нібы яны і сапраўды такія:
Неасцярожна ўскінеш галаву —
І панявечышся аб беспрасветнасць...

Знік цень.
І зноў на ўзяблую траву
Вярнуўся — свету хараство засведчыць.

І хоць абрысы чоткія яго
Зусім не паўтараюць форму цела,
Ен мной адметны: гэтулькі ж майго
Там
руху слова, справы, летуцення!

І сталася: ты — мной, а я — табою.

Шчыруе моўчкі наша вышыня,
Каб два абліччы ў адну сутнасць здвоіць.

Каб людзі памагалі й так, па двое,
Людскім страсцям пагодай набрыняць.

ТЫ

Быў.
І не было.
Пры выпадковых,
Неназолістых спатканнях зрэдзь
Бестурботна ападалі словы
З доляю ні радаваць, ні грэць.

Быў.
І не было.
Не бачна воку,
Як карэнне дастае з зямлі
Над ільдамі, камянямі
сокі,
Каб у дрэва
песню лета ўліць.

Дзёрзка выбухнула лістота —
Твая пяшчота.

Што яна шукала ў маім лёсе?
Сцверджання?
Бунтоўнай праваты?
Што шукала — ці знайсці ўдалося?

Быў.
І не было.
І раптам — Ты!..

1976

СКАРБ

Аддаў сябе як скарб, шалёны скарб.
Разгубленай жабрачцы што рабіць з ім,
Як абыходзіцца,
Паводзіцца з ім, каб
Не злегкаважыць і не страціць
Дачасна?
Давер, як павадак,
Ашаламляе.
Глядзела
Глыбознымі трывожнымі вачыма,
Баялася даткнуцца:
Не зняверыўся б...
Дыхнуць не смела:
Не зняверыцца б...

Шукала супакою для душы.

Багатаму не спіцца.

А рана
Прыкідваецца толькі,
Што яе — няма...

1978

* * *

Не люблю тэлефонных размоў.
Але ў свет мой званок уварвецца —
І зруйнуе спакой да асноў,
I на голас твой сэрца сарвецца,
Як зрываецца птушка ў палёт,
I, як птушка, ў блакіце крыляе
У бяздонных нябёсах пяшчот,
Дзе душа да душы прамаўляе.
Любы мой, любы мой, любы мой!
I часовае — з намі навечна.
Знае доля, якою цаной
Выкуплялі ў яе мы сустрэчу.
Жаваронкавы міг светлыні,
Барані нас цяпер, барані!..

1988

* * *

Як мне прывыкнуць да самой сябе,
Цяперашняй, невызначальна новай?
Адкуль,
З якой неспасцігальнай сховы,
І рухі гэтыя мае,
І словы?

У рос пытаюся —
Яны маўчаць.
У зор пытаюся —
Яны маўчаць.

А прыйдзеш ты,
Запознены, здарожаны,
Шапне крывінка кожная:
«Харошы мой!..»

Пратрубіць безагляднасць раскавана!

Як мне прывыкнуць да сябе —
Каханай?

У рос пытаюся —
Яны маўчаць.
У зор пытаюся —
Яны маўчаць.

А ты ўсміхаешся шчасліва...

1976

АЛХІМІЯ

Маўчаць твае словы...

На раскрыллі карычневай страказы
Насцярожаны час
Неўтаймавана трапеча
І абарочваецца
Транзістарным голасам касманаўта,
Які канстатуе,

(Маўчаць твае словы...)

Што наша планета ўся ў хмарах,
Мноства хмар —
І над сушай,
І над акіянамі.

(Маўчаць твае словы...)

Мне здаецца,
Я ведаю шлях,
Па якому вяртаецца сонца!

(Маўчаць твае словы...)

З хваляваннем бяру:
Промень пагляду,
Каліва ўсмешкі,
Даверлівасць рук,
Ненатольнасць пацалунка,
Злучаю ўсё гэта ў колбе сумнення,

(Маўчаць твае словы...)
Грэю, грэю дыханнем сваім,
Аж пакуль не ўпадзе
На раскрылле карычневай страказы
Чыстае, быццам слязіна,
«Люблю».

1976

* * *

Запозненаю дзікаю ажынай
Узаемнасць наша дзёрзка расцвіла.
Мы ж бачылі,
Што лучная сцяжына
Па-за шляхамі нашымі была.