Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

Твайму.

Надавала шалёную цэннасць.
А спаўна заплаціць не магла.

Не ўмела.

Так імкліва
Пяшчотная ластаўка наша падворышча абляцела,
Каб даверліва нам перадаць абавязак свой —
На падвор'е наклікаць зіму.

* * *

На асамотненай кручы
Лёс не дае халадзець:
Радасна і балюча
У вочы твае глядзець.

Казкаю пакарана,
І ведама нам абаім:
Сонца не за гарамі —
Яно за болем маім.

СЯБРАМ

Куды ні траплю — скрозь магу разлічваць
Калі не на свяцільнік — на лучынку,
Як не на белы хлеб — хоць на скарынку,
Як не на малако — хоць на ваду:
Людскога клопату хаця б расінку
Паўсюль знайду.

I не падлічваюць пры гэтым людзі,
А што за гэту ласку ім прыбудзе.

Я ж не ару, не сею і не жну я,
I не праду, не тку і не будую —
Выводжу толькі думкі на папас,
Над словам праўды зболенай шчырую.

Ці дарасту, ахвярнікі, да вас?

1987

* * *

Не хацела нічога ад вас,
А дары не прыняць не змагла.
Падзякуйце вашым ганцам:
Ветру з гор,
Што настойліва браў за плячо
І прымушаў азірнуцца,
Каб спаткаліся нашы пагляды;
Неспадзеўнаму ліўню, які
Вестуном жыццярадасным
Шчодрасці вашай з'яўляўся;
Ціхай хвалі марской —
Пра патрэбу пяшчоты
Са мной гаварыла яна;
І раскутай,
узбуранай хвалі падзякуйце
За дакладнасць высновы:
Немагчыма —
без бунту.
Не хацела нічога ад вас.
...I вамі — жывая.

ТРЫПУТНІК

Згубіліся ў натоўпе.
Час, гэты
Пастух усюдыісны,
Па неўгаданай прыхамаці звёў нас
На міг,
Каб вочы ў вочы, —
І з гэткаю ж бесцырымоннасцю напомніў
Пра нашы накірункі і дарогі,
Несупадальныя, як нашых пальцаў
Адбіткі.

Павечна кожны з нас у загародцы
Уласных абавязкаў і правоў.

Прыкладваем да сінякоў, да ран
Гаючы
Трыпутнік той сустрэчы.

* * *

«Да сустрэчы!» — у канцы ліста,
На паштоўцы рэдкай — «Да сустрэчы!»,
Ды чамусьці вечна трэба ўстаць
Паміж намі нейкай недарэчнасці.

Я маўчу, я не пытаю ў вас,
Што так доўга свята не адзначым.
Толькі ледзь не кожны дзень, што згас
Зноў без вас —
на палавіну страчаны.

Я маўчу, як зерне ў баразне.
Прыйдзе ж час — адзіны ў свеце голас
Хваляй сонца ахіне мяне —
I схілюся ў шчасці цяжкім коласам.

1970

ВЫ ЁСЦЬ

Вы ёсць. Як пад нагамі ёсць зямля.
Як гэта неба ёсць над галавою.
Вы — нібы гарызонт, які здаля
Са мной жартуе блізкасцю сваёю.

А я прымаю жарты за сур'ёз.
То не самападман. То проста веры
У маю сутнасць. I пакуль Вы ёсць,
Мой шлях адзін, мой шлях — наперад.

1970

Я ВАС ЛЮБЛЮ

На Ваша «ты» сказаць Вам «ты» не смею,
I калі позірк позіркам злаўлю,
Як птушанё, спалохана нямею.
Я не кахаю Вас. Я Вас люблю.

Святла, што падарылі, не растрачу.
I шчырых слоў ніколі не згублю.
...Нашто журба у цёплых зрэнках Вашых?..
Я не кахаю Вас. Я Вас люблю.

1970

* * *

Не трэба, дружа, не свяці
Ты мне любоўю:
Баюся сэрцам прырасці,
Баюся болю.

Не залучай, не прыручай
Святой пяшчотай.
Аддарам будзе нам адчай
За шчасце ўпотай.

Прадвызначана напярод:
Любоў — крамола
Там, дзе на долю недарод,
На радасць голад.

Пасей на мары лебяду.
Ужо даволі
Шнароў на сэрцы.
Пашкадуй:
Не выдай болю...

1987

СТУДЗЕНЬСКІ ЛІСТ

Такая намаразь на шыбах,
Што праз яе амаль не дападае
Святло суседзяў з дому насупроць.

(Прашу цябе, самота:
Хоць на міг
Ад роднага мне чалавека
Адступі!)

На вуліцы вядзьмарыць завіруха:
След кожны ўвачавідкі зарастае
Ссівелым мохам — зеллем прамінання.

(Прашу цябе, трывога:
Хоць на міг
Ад роднага мне чалавека
Адступі!)