Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

А жаль... Ператаўчэм свой жаль...
Перавядзем усё на жарт!

1984

ЛІЛЕЯ

Абысці б цябе мне за вярсту! —
Ножанькі прымлелі...

І на Чорным возеры растуць
Белыя лілеі.

І на Чорным возеры вясна, —
Берагі абжыты, —
Працінае плынь ажно да дна
Кветам старажытным.

І цвісці яму — не адцвісці? —
Таямніцы нечап...

Дзякуй, што цябе не абысці.
Дзякуй за сустрэчу.

1979

* * *

Пытаешся, чаго маўчу.
Я не хачу
Парушыць гэтую магчымасць —
Паслухаць,
Што там, за вачыма,
За небам позірку твайго.

Загавару — і не пачую,
Што
Птушка часу нам вяшчуе.

1982

* * *

Трывалае, трывушчае ты,
Сэрца.
Цябе,
Нібы стыхія першабытная,
Смяротна перапоўніць пачуццё,
Цябе,
Як промнем лазерным,
Пратне
З бязлітаснаю асалодай
Узаемнасць,
А ты
На гэтай прывіднай мяжы
Неверагоднасці і явы —
Ты тут адно і ўсведамляеш
Сябе жывым!

1977

* * *

Душа ўзалочана і ўчэрнена,
I высям гэта не пярэчыць:
Душа, як зорачка вячэрняя,
Усходзіць радасці настрэчу.

1989

* * *

«Палюбі мяне! Палюбі мяне...» —
Прашаптаў і асек дыханне...
Хістанулася ранне
У расчыненым насцеж акне.

Скаланулася да глыбінь
На пагоду свежа і золка...
«Палюбі мяне, палюбі!..» —
Трапятнулі зраселыя зёлкі.

Голас хутка мацнеў і рос,
І ўжо там, дзе яснелі далі, —
«Палюбі!..» —
Светлякі бяроз
Неба звон загайдалі!

Ты, як промень, прыціхлы быў,
А над нашым асмяглым летам —
Страсны голас планеты:
«Далюбі!.. Палюбі!.. »

1976

ЭЦЮД З ГІТАРАЙ

У гулкай звечарэлай вулцы
Гітары нечай
Скруха б'ецца,
То ўстрапятне,
То захліпнецца.

Пад ліхтаром начніца ўецца.

І мне тваё святло —
Сіло,
І сілы —
Вырвацца —
Не маю.

Расой вячэрняю —
Гаркота.

Гітары нечае
Маркота
У вулцы гулкай не ўціхае.

Нібы начніца тая, ўецца.

І горна да мяне хінецца.
Прытулку ў полымі шукае...

* * *

Цікуеш за маімі песнямі,
Кажнюсенькую ловіш ноту,
Бо часта будні твае скрэслеыы
Рукой няшчаднай адзіноты,
Бо хочаш ты
Маёй пяшчоты.

Якія ж ісціны адкрыліся,
Што не хапае ўжо адвагі
Паўстаць супроць сваёй бяскрыласці.
Супроць уяўнай раўнавагі
Паміж натоленасцю —
Смагай?

Якою праўдаю апоена
Сама я на мяжы чужання,
Што знерухомелі абое мы
Тут, у паўкроку да світання,
Што ў золку
Бачыцца змяркашіе?

1984

ЧУЖЫ

Піла, каб хораша было табе,
Каб стаў тваім чужы дагэтуль горад,
Дзе б ты пазбыўся калатнеч і зморы,
Дзе б ты хадзіў у шчасці, не ў журбе.

А ты глядзеў у вочы і маўчаў.
А я вачэй сваіх не апускала.
А ты ўсміхаўся, незнарок ласкава.

Глыбокі вечар, як лясны ручай,
Не люстраваў ніводнай зоркі...
Віно было і светлае, і горкае.

1981

* * *

Забрыў высокі дзень пагодны
У светлы одум верасковы...
Табе я стала неабходнай.
А ці зраблюся дастатковай?..

Дзень павуцінку шчасця ловіць,
І шчасце вырвацца не смее.
Як ружы, кідаеіп мне словы.
А сам ты іх — ці разумееш?..

Навошта я... Хай потым, потым,
Пазней прыдасца гэты одум!..

Твая вясенняя пяшчота...

Мая асенняя пагода...

* * *

Я рада, што так адбылося
(Як чыста ўзрунела трава!..).
Я ўдзячна нялёгкаму лёсу:
Я рада, што мне сумаваць,
Што мне захлынацца тугою,
Нязбытнай ні ўдзень, ні ўначы
(Якое паветра тугое!..),
Гадзіны і вёрсты лічыць
І ведаць, што, позна ці рана,
Кранеш маю пасму з брыва
І ціха прамовіш: «Я рады,
Я рады, што мне сумаваць...»

1977

НЕ НАХЛУСІ

Змалку мне доля казала мая:
Трэба вучыцца без радасці жыць.
Горам карала, каб верыла я,
Быццам няма мне тут чым даражыць.