Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

1977

* * *

Панянькавала за свой век нямала
Мар, і памкненняў, і жаданняў я,
А заклінаю так, як заклінала:
Хай беражэ цябе любоў мая.

Заступіць хай усе шляхі-дарогі
Любой нягодзе і любой слаце,
Каб, як хваробы, роспачнай знямогі
Ніколі не спазнаў твой доўгі дзень.

Якім ты ёсць і стаць якім гатовы, —
Хай светлай будзе лёсу каляя! —
Ад злой няўдачы, ад ліхой намовы
Хай беражэ цябе любоў мая.

За сэнс высокі, што жыццё займела,
За мой
вясёлкаю замкнёны круг,
Дажджынкай шызай ці сняжынкай белай
Я прыпаду к табе і паўтару:

Дзе б ты ні быў, якой бы ні была я
І кім бы для цябе ні стала я, —
Хай над табою ластаўкай крыляе,
Хай беражэ цябе любоў мая.

1977

ЖАВАРАНКІ ПЯШЧОТЫ

«Птушанятка маё дарагое...» —
Сказаў ты
На ранішняе павітанне
З далёкай далечы, —
I трох гэтых слоўкаў хапіла,
Каб, насуперак слоце,
Насамотнены кут мой
Дзень цэлы
Быў узіхочаны сонцам,
Каб у небе кожнай крывінкі маёй
Неўціхана спявалі
Жаваранкі пяшчоты.

Кахаю цябе.

1987

* * *

Заходзіш. Гамоніш. Прыгортваешся ўсхвалявана.
Дапытваешся, ці жаданы —
такі нечаканы?

А вочы іскрацца. А вусны смяюцца. А словы
Абвейваюць сэрца бялюсенькім цветам вішнёвым.

Мы ёсць — і няма нас. Нібы два пялёстачкі, тонем
У галавакружна расчыненых сонечных тонях.

I п'ём не нап'ёмся з той плыні крыштальнай,
вянчальнай,
I гэтая смага —
адзінае, што найрэальна...

1988

ЛАСТАЎЧЫНЫ БЕРАГ

О гэта ззянне спадзявання,
Што будзем, будзем разам мы,
Што лета нашага кахання
Навек нас выбавіць з зімы!..

Як доўга, цяжка мы блукалі
У зглухлых, ледзяных снягах,
Пакуль сябе не адшукалі
На ластаўчыных берагах.

Яшчэ між намі яр абставін,
Ды промень кладачкай пралёг,
Каб мы перамаглі расстанне,
Каб смутак знішчыць нас не змог.

Парыў і чысціня ў паглядзе —
Бяссмертны выклік небыццю.
Не здрадзім, родны мой, не здрадзім
Велікадушнаму жыццю!..

1987

* * *

Цені ў кутках, як блакітная варта...
Сёння мы ў шчасця ў гасцях.
Можа, адзіна цяпер мы і варты
Жыцця.

Сёння, калі нашы душы пад знакам
Злітнасці і паўнаты,
Зараз, калі ў іх ні следу ніякай
Лухты.

Выстыў даўно ў белых кубачках чорны
Чай на вячэрнім стале...
Спеўна і вольна, нібыта на горнай
Скале!

Лётка, як птахам уразлівым дзікім
З гордым узмахам крылаі
Цені, як варта блакітная... Лікі
Святла!

1983

* * *

Я ўсё жыццё Цябе шукала,
Гадамі йшла праз морак і праз боль,
Як быццам верыла, як быццам знала,
Што немінуча стрэнуся з Табой.

Аж дзіўна, скуль было той веры брацца
Пры ўсведамленні: рады тут няма...
Ды нешта ўсё загадвала: трымацца!
Ды нешта цвердзіла ўсё: недарма!

Я акіян тугі правеславала,
Я тысячу пустынь перабрыла
I тысячу надзей там пахавала.
I вось — знайшла... Я ўсё ж Цябе знайшла?!

О, толькі не пакінь, не адступіся!
Пазнай мяне, прызнай, не абміні!
Цяпер Ты ўсё мне: і мой дол, і высі, —
Вясёлку свету белага вярні!
Падломваюцца ад дарог калені,
Вось-вось лісточкам сэрца абляціць, —
Не адвярніся!..
Больш з такім маленнем
Ужо няма мне да каго ісці.

1985

ВЫЗВАЛЕННЕ

Зярнятка радасці маёй,
Карэньчык сонца ў золкай долі!
Яшчэ скавана мітуснёй –
І ўсё-такі я ўжо на волі.

Яшчэ цягну ярмо тугі
І неразважаных сумненняў,
Ды ўжо мне шлях твой дарагі,
Дзе ў кроў саб’юся аб каменне.

Хачу сама таго ярма!
Бяда вяшчунна пратрубіла...
Бяда старалася дарма:
З мяне рабыню не зрабіла!

Яшчэ скавана мітуснёй –
І ўсё-такі я ўжо на волі!
Зярнятка радсці маёй,
Карэньчык сонца ў золкай долі...

1981

СТРАХ