Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

* * *

Шарэе па-асенняму ваколле,
Ніжэе пацяжэлы небны дах.
I хай сабе! Я ўжо цябе нікому,
Нікому і нічому
не аддам.

Пазалягалі туманы ў лагчыне.
Хай зменлівасці ў часе не ўпыню —
Я не аддам цябе другой жанчыне,
Пакуль сама — з даверу і агню.

На самы жорсткі, незагойны верад
Ёсць недзе, ёсць зялінка на, загой!
Я не аддам цябе імгле зняверы,
Самоце шляху колкага твайго.

I хай зімою лёд — не выпадковасць, —
Не вымерзне цалюшчая вада.
Ты толькі сам мяне ўжо анікому,
Ніколі больш
нікому
не аддай.

1985

ШЧЫМЛІВАЕ

Да берага бязмоўя не дабрацца
Мне годна — без твайго пляча ў плыўбе:
Ажно гатова сэрца разарвацца
Ад любаснай пяшчоты да цябе!

Найблізкі мой, мой цуд, маё ж ты свята,
Любоў мая, ты ведаеш даўно:
З табой збару я мель і перакаты,
Не ўцягне чорны вір мяне на дно.

Мой валадар, мой скраб неверагодны!
Купае сэрца светла-светлы шчэм:
Вось плынь жыцця.
Вось любасці нязводнасць.
Бязмоўны бераг дзесь. I мы - плывем...

1988

ПРОСЬБА

Як Васіліса, у рукаў
Зноў восень сонейка хавае.
Не абвыкай, не абвыкай,
Што я твая, што я кахаю.

Усё так крохка на зямлі:
Было, няма, ёсць — ды другое,
Што свет у стане наталіць
Даскочу нас хіба тугою.

I сум, і хараство, што мы
Не здавальняемся здабытым,
Што лебядзінымі крылмі
Зазыўна далі перамыты!

Як Васіліса, з рукаўя
Пяшчота смутак выпускае:
Не абвыкай, што я твая,
Не абвыкай, што я кахаю.

1985

БОСКІ ДАР

I сад, і неба — ўсю раскошу
Пачуццяў, што мяне ўзнялі,
Усё, чым ты так ухарошыў
Мой дзіўны побыт на зямлі,
Чым вечная душа твая —
Вярнуць хацела б я ўдвая.

I, як самотны Бог, прымаеш
Свой дар ты з рук маіх — як мой,
I мовай неба далучаеш
Зноў да раскошы незямной
Убачыць лёс, як саду цвет!
Пяшчотны Бог мой, мой Сусвет...

I промніцца над колам рук:
Бяссмертны ты, і я не ўмру.

1989

МОСТ

Кажуць, ноч была цёмнаю вельмі.
Не заўважыла змроку:
Мне твой воблік свяціў цеплавокі.

Кажуць, ноч была ветранай дужа.
Не запомніла слоты:
Атуляла ад ветру пяшчота.

Кажуць, снег нават падаў уночы.
Калі гэта і праўда —
Растапіла яго наша радасць.

Я не згасну былінкай бязраднай,
Хоць і сцюжа навокал,
Покуль ты ў мяне ёсць, мой далёкі.

Не хачу ўжо нічога, нічоуа,
Ні лістоў, ні прыездаў —
Быццам мостам, звязала нас бездань...

1981

АЛЕ ТВАЯ СЛЯЗА

Выясніваўся дзень. I ноч растаць хацела.
...О, як твая сляза ў маю слязу глядзела!

Ад промняў з-пад смугі ўся далеч залацела.
...Але твая сляза ў маю слязу глядзела.

Чародка галубоў над намі ўсё гусцела.
...О, як твая сляза ў маю слязу глядзела!

Крылялі галубы як свята, як нядзеля.
...Але твая сляза ў маю слязу глядзела.

1986

АДЗІНЫ

Калі сэрца канае ад смагі
У пустынях людской мітусні,
Ты не зыч мне жаданай увагі,
А любоўю сваёй ахіні.
Не спатрэбяцца іншыя лекі,
Боль сунімецца, роспач міне,
Бо навекі, навекі, навекі
Ты адзіны, адзіны ў мяне.

Болей зло, чым дабро, тут вярстуе
Цёмны шлях чалавецтва, круты.
Свет адно хараство і ратуе,
Бо й мяне выратоўваеш — ты.
Не спатрэбяцца іншыя лекі,
Боль сунімецца, роспач міне,
Бо навекі, навекі, навекі
Ты адзіны, адзіны ў мяне.

1988

ШТО ПАКІНЕМ

Не спяшаешся адгукацца.
Замаўкаю сама.
А ў духмяных сумётах акацый
Дацвітае мая зіма.