Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

А свет гэткі гожы і вабны наўкола,
Да шчэму жаданы для кожнай істоты!..
Калі не руку, падавай мне хоць голас —
З-за рэчкі, з-за гаю, з-за нашай маркоты...

1988

ЗБЫЛІСЯ

Дзеля стрэчы з табой
Вераснёваю хваляй дваццатай
Плынь жыцця мяне вынесла
На дакладна дабраны мне бераг,
Цёплакрылай жураўкаю
Калыханка кружыла над хатай,
Дзе выпекваўся хлеб
На дубовым лісці ды аеры.
Дзеля стрэчы з табой
Смерць маю перастрэлі мурашкі,
Стаўшы лекамі мне
На маёй птушанячай зары.
Бог палескай зямлі
Гатаваў і напоі, і брашна,
Сёстры ўборы свае аддавалі мне,
Брат — любоў,
Разуменне — сябры.
Дзеля стрэчы з табой
Шлях мой торыўся і наўпрост, і віляста,
А твой рух мне настрэчу
Праступаў праз імгу ўсё ярчэй,
Аж пакуль не знасілі абое мы
Ўсе нашы маскі,
Аж пакуль не пападалі
Ўсе пялёны з нашых вачэй.
Кажуць, кропля вады,
Нават кропля вады памяць мае
Літаральна пра ўсё,
Што краналася плыні калісьці.
Мы сустрэліся.
Мы прамовілі гэтае вечнае слова: «Кахаю!»
I ні час, ні прастора
Цяпер ужо нас не разлучаць.
Мы ёсць.
Мы збыліся.

1990

ПЯТЫ СЕЗОН

На камянях, што жывяць нашы сцежкі,
Зазелянее шчырая трава.
Чым болып пакут, тым болей сіл трываць.
Настаў сезон аддаленай усмешкі.

Па злівах, бурах з перунамі, з ветрам
Мой дзіўны сад так повен злагады!
І ледзь гарчаць дзівосныя плады
Гаркотаю суцішанай і светлай...

* * *

Час-
Рахманы, бясстрасны,
натурысты дзед —
Канаваў гаспадарна
(Прыняць бы з пакорай):
За агульным сталом нам
Не поруч сядзець,
Каб увагу сваю аддаваць тым,
Хто поруч.

Нам змірыцца б...
І мірымся, —
Да пары, да красы,
Што бязлітасна тлум і самоту авесшць! —
І сальюць нашы смуткі свае галасы,
І хіснецца зямля ад суладнейшай пеоні!..

І забыта, знябыта, знепрытомнена дзесь
Тое рэха, што заўтра непазбежна паўторыць:
«За агульным сталом нам
Не поруч сядзець».

А й яны хочуць душ нашых,
Тыя,
Хто поруч...

ОДА ДЗІВОСНА ПРЫГОЖАМУ ЧАЛАВЕКУ

Існуе ж хараство!.. Як на ікону,
Так і глядзела б на цябе да скону,
Не заўважаючы ваколля, часу -
Ва ўладзе неўгаданейшага шчасця
Наяве анынуцца раптам сведкай
Гармоніі невераемнай гэткай
Духоўнага і вонкавага, –
мусіць,
Такі адзіны ты на Беларусі!
Бо цуд, каб часты быў, не зваўся б цудам.
Відаць, ніколі з памяці не збуду
Прадоннай, засяроджанае плыні
З вачэй тваіх, нібы валошкі, сініх,
Такіх сінюткіх - аж безабаронных
Пры смолі валасоў рассераброных!
Нібы крынічку, не стамлюся слухаць
Бянтэжлівасць усмешкі, годнасць рухаў,
Усё тваё прыўкраснае аблічча,
Сагрэтае, ажыўленае знічам
Душ волелюбных нашага народу,
Якім –
ты – знак таго –
не будзе зводу!

1985

* * *

Вам сёння скажуць шмат харошых слоў,
Для гэтага ёсць не адна прычына.
Прыйду і я — цераз маіх паслоў:
Світальны вецер, зорку, аблачыну.
Калі натоміць Вас бяздарны дзень,
Бясконцым здасца доўгі шэры вечар —
Да золкай шыбы лёгка прыпадзе
І Вас аклікне мой світальны вецер.
І вы тады расчыніце акно,
І мова ветру будзе зразумета:
Утканы ў долі Вашай палатно
Усе калёры залатога лета.
Павольна пройдзе ў Вас над галавой
У час той аблачына, ціха скажа:
Мінецца морак, як мінуцца ёй,
І зноў пагодна будзе ў небе Вашым.
Там вечна зорцы лучнасці цвісці,
Той лучнасці з зямлёй, з сябрынай, з песняй,
Што памагае па жыцці ісці,
Што не дае душы прагоркнуць плесняй.
...Вам сёння скажуць шмат харошых сдоў.
А свята — нібы пяцьдзесят аерын...
Я аддаю Вам трох маіх паслоў —
На шчасце, і на сілу, і на веру!

1981

* * *

Я з Вамі развіталася. Даўно.
Хай ні мяне, ні Вас не ашукае
Спазм хвалявання, што яшчэ сціскае
Мне горла пры сустрэчы:
Вы са мной –
Як зорка дальняя, якой не маю,
Але чыё святло ўсё дападае...
Я з Вамі развіталася. Даўно