Аляксей Карпюк - Сучасны канфлікт [Аповесць, франтавы дзённік, не зусім гродзенскія гісторыі]

Манастырскія прыслужнікі з зайздрасцю палюбаваліся на турнір адчайных землякоў, пацешыліся над бруднымі крыжаносцамі, сунулі ім па сухарыку ды паранай рэпе і з вялікай неахвотай папляліся ў змрочныя муры.

Іпадзіякан тут да іх і падлізаўся:

— А ў вас, браткі, тады здорава атрымалася з хорам!.. Ану, ну, пакажыце шчэ раз сваё ўменне!.. Трахніце зноў, каб муры задрыжалі!.. Смялей, нікога няма!..

Паслушнікі і манахі, бы незаслужана пакрыўджаныя дзеці, раптам захацелі давесці сваё. Божую песню хор узяў з пад'ёмам на розныя галасы, стварыўшы адразу нечуваную ў такім месцы гаму гукаў.

Майстры былі прафесійныя. Сімфонія прагучала прыкладна так.

Густыя нізкія басы раптам узламалі прынёманскую цішыню. Да іх далучыліся галасы другія. Літая сіла розных па танальнасці гукаў панесла іх з нефаў і хору адны адным насустрач. Яны сутыкнуліся, зліліся ў акорды, ірванулі ў вышыню ды завіравалі пад купалам.

Сярод харыстаў знайшоўся чалавек з тонкім адчуваннем гармоніі — Косця Кныр, што ў сябе на вёсцы над Шчарай не прапусціў ніводнай дзеўкі, а на новым месцы — ты бачыш яго? — праслыў галоўным вальнадумцам і завадатарам! Трапяткое серабро яго дысканта адцяніла гарманічныя гукі, звязала іх ды панесла новы выбух і напал хваль, сатканых з дваццаці мужчынскіх галасоў, з'яднаных адным эмацыянальным парывам, змоцненых галаснікамі.

Цяпер гарманічны навал магутных гукаў вынесла на цвінтар і дзядзінец гудам званоў.

Хор чалавеку дае незямную асалоду, робіць яго спакойным і ўзнёслым, чулым і дужым, будзіць фантазію і сэрца яго перапаўняе жыццядайным і эмацыянальным зарадам. Як шчаслівым харыстам усяго свету, так і хлопцам з манастыра над Нёманам ужо здалося, што імі захапляюцца нават рыбакі ў чоўнах, палонныя крыжаносцы, рыцары, бортнік, бабы-язычніцы і — цэлы свет. У іх ад гонару і здаволенасці сабой распірала грудзі.

5.

Колькі працягвалася ў манастыры вольніца, не ведаю.

Вярнуўся службіст-настаяцель. Даведаўшыся пра ўсё, архімандрыт зноў узняў крык. Але крычаў цяпер мякчэй. Бо, выяўляецца, і на полацкім саборы гаварылася пра дзіўную з'яву: паслушнікі ды манахі — бытта згаварыліся, нібы пасяліўся ў іх д'ябал — усюды стараюцца цяпер спяваць на розныя галасы. I самыя мудрыя айцы цэрквы параілі не дражніць манахаў ды крамольнае спяванне сяды-тады дазваляць.

Аднак яшчэ поўна жыло заскарузлых кансерватараў, абсалютна ўпэўненых, што толькі ім вядома, як трэба спяваць, каб трапіць цераз слова да бога ў сэрца. Многія архірэі і архімандрыты не пераставалі сцвярджаць, што акорды — з'ява грахаводная і «богу па душы аднагалоссе народа хрысціянскага».

Нават у XIV стагоддзі, калі нотная форма цалкам, здаецца, перамагла ўжо, частка духавенства ўсё яшчэ ваявала з трохгалосым песнапеннем па той прычыне, што, маўляў, пры такім спяванні не разабраць багаслоўнага тэксту.

Права на шматгалоссе ў храмах паслушнікі ды манахі адваёўвалі на працягу трох-чатырох стагоддзяў.

У эпоху таго цемрашальства столькі ж часу, між іншым, бедных жанчын тэрарызавалі і барацьбой з вядзьмаркамі.

Міналі годы, стагоддзі.

I вось ужо прышчэпкі супраць воспы, тыфусу прабілі сабе дарогу гадоў праз сто.

Цяпер лютыя абаронцы старых канонаў паддаюцца яшчэ хутчэй. Тое ці іншае наватарства, глядзіш, прабіваецца на працягу і аднаго пакалення.

Эх, знайсці б такі спосаб, каб ён змог назаўсёды паздымаць людзям з вачэй шоры!

Рэпартаж з вяселля

1.

У высокага азызлага Здзіслава і ў яго худзёрную Вэру бытта пярун смальнуў.

Іхні адзіны сын прыехаў з Поўначы не сам. Маці вышукала яму ў горадзе жонку, суседчыну Ліду — з дыпломам, машынай, дачай, а Станіслаў, такі ж, як яго бацька, рослы і, здавалася б, не дурны ўрач, нават ужо з трохгадовым стажам, выбраў недзе на краі свету ды прывалок дробненькую і палахлівую якуюсьці чукчу з сінявата-чорнымі валасамі ды белым, бы ў цяплічнай калы, тварыкам.

Як бацькам такое сцярпець?

Яшчэ за «польскім часам» Здзіслаў Рачынскі трапіў з вёскі Гібулічы ў горад вучыцца на краўца, затым стаў шыць самастойна. У часы нямецкага нашэсця на Польшчу (19З9) шалёная куля пашкодзіла яму нагу, і Здзіслава ніхто не браў да войска. Шыў ён усю вайну. Шыў і пасля...

На працягу дваццаці пяці гадоў фінагенты інваліда не надта прыціскалі. Кліентаў абслугоўваць дапамагала жонка. Рачынскія мелі выдатныя даходы, з чаго і пабудавалі на ўскраіне вялізную даміну. Калі ж мужчын кранула рэвалюцыя ў вопратцы, і тыя перайшлі на фабрычнае адзенне, Рачынскія адгарадзіліся глухім плотам ды наладзілі сабе новую крыніцу прыбытку. Былы кравец з жонкай, закінуўшы іголку, выседжвалі на рынку з плёнамі. У выніку дом іх напоўніўся каляровым тэлевізарам, дыванамі, халадзільнікамі і сервантамі з крышталём...