Аляксей Карпюк - Партрэт

Запіску паслаць, ці што?

Ужо я палез у кішэню па блакнот ды спахапіўся — мы ж тут усяго госці!

Пасля афіцыйнай часткі аб'явілі перапынак, і ўсе накіраваліся да выхаду. Прапускаем, вядома, начальства. Раптам адна з маіх суседак даганяе свайго рэктара, нагінаецца і спрытна апускае яму калашыну. З гаспадароў і выгляду ніхто не падаў, бытта нічога не адбылося.

Зялёная палянка. Сонечны летні дзень. Басаногая ўнучка, што прыехала з горада, з прыемнасцю бегае па траве, ловіць матылька.

— О, бабуля, ён зноў уцёк!

— Прыляціць шчэ, унучачка.

— Праўда, прыляціць?

— Напэўна! А ты сабе бегай, гуляй, каб стаць велькай. Кім будзеш, як вырасцеш? Настаўніцай, бы мамка?

— Не-а! Доктарам! Настаўніцай трэба ўсе літары ведаць!.. О, мураш!.. Баба, а я ўжо ведаю, як робяцца чэрві: з цюбіка іх выціскаюць.

— З цю-убіка?

— Ага!.. Ой, бабуля, а гэта хто прыйшоў да нас?

— Козлік.

— А ў козліка барада таму, бо ён стары, праўда?

Старая хавае ўсмешку:

— Не, унучачка. Гэта — модна цяпер.

— Гы, а тата наш — не модны?

— Міленькая мая, я мела на ўвазе толькі козліка

— Толькі козліка? — узрадавалася яна.

Праз хвіліну скрывіла губкі:

— А мамка, калі злуецца на татку, кажа яму: «У-у, казёл упарты!» Ага, цяпер я ведаю, што ёй сказаць!..

У вёсцы Пляцяніца маладая настаўніца выйшла замуж за трактарыста. Прайшоў месяц-другі, і бацькі сталі дачку падбух-торваць, што гэта — не зяць і трактарыст ёй зусім не падыходзіць: вечна брудны, зашмальцаваны, рукі — у адных струпах ды драпінах, вопратка блішчыць, сам прапах саляркай, а калі дождж на дварэ, то на яго ботах — па пуду гліны.

Бацька мне расказвае пра апошнюю размову былога мужа з былой жонкай.

— Калі Анюта яго пакінула, то прыйшоў да яе прасіць. А як жа, прыйшоў!.. Стаў от тут, сярод хаты, і ўсё ёй трэліць, і ўсё сваё кажа, а яна — пі-іша, пі-іша і пі-іша. Гаворыць ён, што дзяцей мецімуць, дом пабудуюць, матацыклу з каляскай купяць, каляровы цілівізар, а яна ўсё пі-іша. Здыме смяцінку з пяра, прамакаткай пальцы вытра і — зно-оў піша. Вядома, ці ж ён пара ёй, ці ж зразумее такі вучонага чалавека?!.

— Адно дзіця нам змардуе! — адзываецца з—за печы яго жонка.

— О, толькі рот разяў!

I старыя змаўкаюць у самаздаволенай азлобленасці. Прымітыўнай, закаранелай, тупой.

Са сталіцы едзе ўсім вядомы чалавек, каб развітацца з былой жонкай, што памірае ад страшнай хваробы. Гісторыю іх разводу ведае ўвесь горад, і падзею кожны талкуе паводле свайго разумення. Для мяне ж выпадак — яшчэ адна смерць блізкага чалавека.

Зашыўся ў бібліятэку, а душа перапоўнена сумам. На дварэ цёпла, праз вялізныя вокны шчодра пячэ сонца, далятае гоман птушак. Чытачоў — ні душы, бо такая зараз пара.

Ля стала сабраліся бібліятэкаркі.

Здаровыя, сардэчныя кабеты нудзяцца. Яны мелі час абга-варыць усе навіны, абмяняцца ўражаннямі. Зараз жанчыны ахвотна заняліся б нечым яшчэ: кагосьці пашкадавалі б, паабураліся, наву-чылі, далі б добрую параду, ды во — сядзі і чакай канца рабочага дня.

Раптам мяне страшэнна пацягнула ім сказаць: а ведаеце, той, хто кінуў жонку, а вы чатыры гады бэсцілі яго гэтак за бессардэч-насць, едзе-такі да яе на паклон і будзе з ёю ў апошнія гадзіны!.. Ото ж пераможна загарацца ў жанчынак вочы, загучаць галасы, узні-мецца настрой іхні!..

Стой! А хто мне даваў права гаварыць пра такое староннім бабам, што за ачмурэнне найшло на мяне?!

Тым не менш вельмі цягне ім расказаць, хоць жанчыны мне — ні сват ні брат. Невыносна карціць даць ім прычыну пахвалявацца. I ў мяне да гэтага дакладна такая прага, як бывае, калі ты кідаешся дапамагчы слабой кабеціне ўзнесці на паверх поўныя вёдры, як прапануеш бабулі сесці ў машыну і не біць дарэмна ногі.

Гм, то і плёткі родзяцца з добрых намераў?!

У магазіне — амаль пуста.

Да апошняга пакета з малаком адначасова пацягнуліся дзве рукі. Адна — набрынялая, з вузламі на суставах, а другая — выпешчаная, з ямачкамі на згібах выпеставаных пальцаў, з бліскучымі пярсцёнкамі ды яскравым манікюрам. Позіркі дзвюх жанчын скрыжаваліся. Бабуля добразычліва заахвоціла:

— Калі ласка, калі ласка, дзевушка, бярыце на здароўе вы, я не спяшаюся! Зараз пададуць яшчэ, хопіць нам усім.

Здаволеная маладзічка трымала за руку сына і ўсміхалася:

— Бабушка, мабыць, мяне не пазнала?

Старая ўзняла галаву з зачасанымі на акуратны прабор шэрымі пасмамі ды напружыла памяць.