Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах

Афіцэр паклікаў бабак.

— Кто знает камуністэн унд юдэн? — спытаўся ў іх, блытаючы нямецкія, польскія і рускія словы.— Альзо, аўфпасэн: ко-му-ніс-тэн унд ю-дэн кто ве?

Бабкі доўга маўчалі, прыкідваліся дурнымі.

— Э-э, паночку, адкуль яны ў нас могуць быць? — нарэш-це адважылася Макарыха.— Усенькія камуністы, мабыць, пахаваліса ў сваю Маскву, там іх і шукайце, а не тут! I юдаў у нас з роду не было — па гарадах яны ўсё больш круцяцца!..

Немец са шкадаваннем паківаў галавой.

— Малеко, яйкі, маслё?..— каб хоць якую выцягнуць карысць ад іх, паказаў афіцэр пустыя сумкі.

— Гэто мо-ожно!..— ажывіліся бабы.

Каб чужынец адвязаўся ад вёскі, каб злыдні сабе пайшлі хутчэй, цёткі салдатам сунулі яек, далі і масла. Нават удоваль напаілі ўсіх малаком.

Ужо афіцэр сабраўся весці ўзвод у суседняе сяло, ды сярод жанчын з'явіўся зморшчаны, бы сушаная груша, карычневы твар бабкі Піліпіхі. Яна ўзняла на немца свае шэрыя вочы, якія ўжо, як вочы птушак, абвалаквала мутная пялёнка, і бяззубым ротам раптам прапішчала:

— Па-ане, вы пыталіша пра камуніштаў!.. Але вы пашлухайце, што я вам рашкажу!.. Затое ў нас антыхрышт е!.. Дальбо, праўда!.. Чачаліст, фэрштэй?..

Людзі ў недаўменні паўзіраліся на бабку.

— I праўда! — падхапіла ўжо другая.— Той, каторы здрадзіў сваёй веры! У гэнай хаце жыве!..

— Хаваецца там ужэ цэлы мешач! — удакладніла Піліпіха.— Як выпусцілі яго шаветы, так і хаваецца ўсё!..

— А што яму рабіць застаецца, калі гэтак усенькі народ ашукаў?!

— Ды маўчыце ж вы, цётко, што гэто мелеце языком дурным, што вы ўздумалі? — цыкнула на абаіх Макарыха.— Не слухайце вы гэтых дурных баб, пане, яны нічого не фэрштэюць!.. От, жыве тут адзін сабе цмут!

Але жанчына толькі гэтым паддала старой жару. Зморшчаная і бяззубая Піліпіха, якая некалі рабіла стаўку на «Вершалінскі рай» ды гэтак ужо была блізка да вечнага збавення, цяпер разлютавала:

— Цацалішт ён!.. Хрыштапрадавец!.. Каб ён у тым пекле, каторым нас усіх палохаў, на шамым дне шмажыўшо!.. Чэрці даўно па ім шумуюць там, пане!.. Мне вы ве-ерце, я шамая штарая ж бабаў тутэйшых, ілгаць вам не штала б!

— То колькі маўчаць?! — азвалася ўжо трэцяя бабка, што гэтаксама засталася ля разбітага карыта.— Мала і я слёз выплакала, молячы ўсё, каб дачка выздаравела ад чахоткі?.. I аж тры авечкі самыя лепшыя заперла яму, бы дурная, кужалю і грошай столькі ўбухала, а для чаго?.. Каб прапілі яго апосталы на чале з тым Рогусем!

— Ох, і папілі-і яны, а людке мае, папілі-і, пабалява-алі!..

— Тыднямі, бывало, не цверазелі, з дзеўкамі пазакрываў-шыса ў тым Вершаліне, а мы папрыходзімо і валяемса пад цэрквай, як быдло тое!.. I лебедзеў сабе развялі, і карпаў, карасікаў розных, цьфу!..

— Аднімалі ад дзяцей, ад сябе, зносілі ім, звалакалі, а яны — збыткі знайшлі!.. Я апошні кужаль заперла, каб ён дачцэ старосты на імяніны мазалі мае падараваў і майстрам на анучы!..

— Дзе гэто бачыў хто, каб гэтак людзей абдурваць?! Штолькі народу падбухторыў, задурыў усім голавы, а ўсё — дарэмна! Бярыце яго, пане, ён — антыхрышт! Ішчаны бог, магу вам пабажычча, перажагнаюшо швятым крыжам — во!..

Піліпіха ўрачыста прыклала кіпцюры да лба, жывата і плячэй.

— Бальшавікі яго пашкадавалі ды нават у газету патрэт унь які намалявалі, але вы забірайце яго ў сваю гміну і ўсыпце старой халеры бізуноў па самыя годзі, няхай адрыгнецца старому д'яблу наша дабро і слёзы, хай папачухаецца хоць!

Не хаваючы сваёй гідлівасці да бабак, прадстаўнік выбранай расы доўга і паблажліва ўсміхаўся ды моршчыў лоб — усё стараўся іх зразумець.

— Во, на тым падворку жыве! — падказала Піліпіха.— Хапайце гіцля, покуль не ўцёк! — А ён можа, бо прыткі на ногі шчэ!

— Чаму ж не быць прыткім, хібо спрацаваўсо дзе, як твой мужык? Усю жызню толькі людзей ашукваў!

Немец глянуў туды, куды паказвала бабка Піліпіха, і ўбачыў на парозе старога.

— Ком, ком! — пакліка ў яго.

4

Покуль на вуліцы пра яго гаварылі, дзядзька Альяш стругаў сабе зубы да грабель і не азіраўся. Ці ён прыкідваўся, ці і праўда не пачуў, што яго клічуць.

— Во, бытта хтось і паверыць яму, што не чуе! — пакпіла Піліпіха.

— Хітры надто!

— Хітраваць навучы-ыўсо, падло!

— Не можа пагадзіцца, што скончыласо яго панаванне...

— Ком, ком, антыхрыць!..— паманіў Альяша афіцэр рукой з бліскучым на сонцы залатым пярсцёнкам на сярэднім пальцы ды зарагатаў таму, што вельмі ж смешна ў яго атрымалася новае слова.

— Ком тутай, абэр шнэль!.. Прэндко, прэндко!..

Не надта спяшаючыся, Альяш падняўся і паглядзеў, хто кліча. Тады ён у шчыліну спарахнелай сцяны ўсадзіў лязо нажа, абтрос з кашулі стружкі, прыставіў недакончаныя граблі, і згорбленая яго фігурка з шэрымі, як зямля, нагамі ў ссохлых на косць апорках Тэклінага бацькі накіравалася да брамкі. На спакойным дзедавым твары была абыякавасць.