Віктар Казько: Хроніка дзетдомаўскага саду

Трахім прыпыніўся каля Знаўцовага хутара, схаваўся ў цень касалапага, што мядзведзь-шатун, дуба, зняў фуражку, аддаўся прахалодзе і спакою, што сыходзілі ад гэтага застыглага тут чатырохлапага волата, крутануў галавою направа-налева, спрактыкаваным вокам адзначыў хаты хутаран, што стаялі пад такімі ж дубамі, і ўсміхнуўся. Усюды, у кожнай хаце, жывуць адны толькі Знаўцы. На ўсю вёску адно прозвішча: Знавец. А хто з іх хто, хоць лопні, хоць трэсні — усё роўна не разбярэш. Самі Знаўцы распазнаюць сябе не па прозвішчах, а па мянушках: Мальчык, Куколь, Місцюк. I на ўсю вёску з усіх Знаўцоў толькі двое сапраўдных — Знавец Іван ды Знавец Міхаіл. Нязвыкла, дзіўна ўсё гэта было Трахіму, вось у яго вёсцы палавіна Трубецкіх, палавіна Сулкоўскіх і трохі Козьміных. Усё па-людску... I тут Трубецкі адчуў: адзін чорт, што палкай, то і кіем. Падобная яго вялікая смаленская вёска на гэтую маленькую палескую. I хаця жыве ён тут нядаўна, але не часова. Не так ужо і багата засталося служыць яму тут, на граніцы, а ўсё роўна трэба пускаць карані, чакае яго зямля родная, смаленская, але няхай не забываецца на яго і гэтая зямля, палеская. Ён затуманеным вокам прабегся па былым панскім садзе, з якога ўжо знікла і апошняя яблыня, як праклятая, таму што яблык з яе ніхто ў вёсцы ў рот браць не наважваўся, спыніўся на хаце Знаўца Івана, нібы спрабаваў вачыма, ці трывала стаіць яна тут, ці нельга яе вось так, вачыма, падняць і перасунуць.

Хутар Знаўцоў стаяў на самым беразе Пятлянкі, дзе рэчышча яе дваілася, як сёння жыццё. Каля самай хаты Пятлянка апраўдвала сваё імя, як распісвалася, рабіла вялікую пятлю, выгіналася кручком, а гады з два назад захацела, пэўна, пазбавіцца ад гэтага кручка, працерабіла сабе ў хмызах прамую дарогу. I цяпер вада бегла і на новым рэчышчы, і кручком, рэчка ўсё ж не наважылася замыць сваю старую кружную дарогу, як не наважвалася пусціць усе свае воды па новым рэчышчы, нібыта не давярала таму, што сама ж і сатварыла. Вялікую ваду несла па кручку, ці, як цяпер завуць яго, па Стрэлцы, а летам бегла напрасткі, і больш зручнага месца, чым хутар братоў Знаўцоў, для заставы нельга было і прыгадаць. Хата стаіць на бугры, з якога ўсё добра і далёка праглядваецца, і ў той жа час з боку Пятлянкі і Стрэлкі — астравок, зарослы пры самой вадзе лазою, а пасярэдзіне — дубамі, што схавалі ад нядобрага вока і таго берага хату Знаўцоў, а гэта значыць і заставу, якая тут будзе. Бераг жа наш, савецкі, справа і злева відаць амаль што на кіламетр. I якая там заваруха, што-небудзь не так, усе на месцы.

I ўсё ж Трахіму Трубецкаму было трохі ніякавата, не вельмі яму хацелася ў той дзень ісці да Знаўцоў. Так усё было ціха і радасна, сама што красавала жыта, што было пасеяна на былым панскім садзе. I больш перад ім, чымсьці перад гэтым дубам, здымаў Трахім сваю камандзірскую фуражку. Жыта наблізілася да той самай-самай маладой пары, калі яно ўжо не трава, але яшчэ і не хлеб. У такую пару ў свой час уступаюць і вясковыя хлопцы, гэта калі яны ўпершыню пачынаюць прыглядацца да дзевак, загарэлыя, абсівераныя працай і ў працы, але яшчэ не абгрызеныя ёй, а толькі абуджаныя, абуджаныя працай і сонцам, павевамі цёплага ветру, у якім столькі надзеі і абяцання. Такім некалі быў і ён, Трубецкі, у такую пару пакінуў ён сваю родную Смаленшчыну. Была ў яго там дзеўка, да якой ён заляцаўся, думаючы аб жыце і жыцці. Была дзеўка, ды сёння ўжо чыясьці, пэўна, жонка. Як грыва залацістага коніка, хвалюецца пад ветрам, красуе жыта, і лёгкае мроіва, прыкметнае толькі воку аратая, пакалыхваецца над полем. Залацісты буланы конік ды прыдароншы лятучы дыл — вось што вызначала яго лёс, лёс смаленскага хлопца Трахіма Трубецкага. Другія мужыкі сеюць жыта, косяць і малоцяць яго.

I Трубецкі прыгадаў, як гаротна рвалі жылы на гэтай зямлі за гэтае жыта Знаўцы. Абодва ў мінулым чырвоныя коннікі: адзін — добраахвотна, другі — па мабілізацыі, яны атрымалі зямлю не па жэрабю, а выбіралі па жаданні. I выбралі так, што ніхто не мог папракнуць іх: трохі панскае, а больш неруш, цалік. Калі намералі таго цаліку, мяжу пракладвалі сякераю. Ішоў наперадзе Іван, а Міхаіл за ім ужо з сякераю, высякаў кусты, абсякаў карані, сёк дзёран, сякераю ўгрызаўся ў зямлю. I толькі пасля гэтага пусцілі валоў з плугам. I панскі прырэзак таксама пасмактаў крыві і поту. Ад пана ім дастаўся кавалак саду, што ўхапіўся ўжо здзічэлай калючай слівай. Пакуль высеклі яе, выкарчавалі ўсе пні, што засталіся ад яблынь, хапіла ўсяго. I Трубецкі спачуваў іх натужнасці, недзе таксама, як і Знаўцы, тужыліся яго бацька з братамі. I з нядобрай весткай выпала сёння Трахіму ісці ў хату Знаўцоў яшчэ таму, што Іван Знавец — свой чалавек, амаль родны яму. I няма яго цяпер тут, далёка ён цяпер, у самога, можна сказаць, чорта ў зубах, на тым баку недзе. Аб гэтым ведае толькі ён, Трубецкі, ды брат Івана Міхаіл і каму трэба яшчэ ведаць. Ішоў, як чуў нешта, прасіў не крыўдзіць сваіх, камячыў у руках салдацкую папаху, ці, як тут кажуць, бекешу, і да самай апошняй хвіліны не наважваўся надзець яе на галаву, што ўжо крыху была лысаю. Прадчуваў, нічога не скажаш, Знавец ёсць Знавец. Сюды, на хутар, у сваю хату, ён павінен і вярнуцца. У той дзень брату дадуць аб сабе знаць, перамігнуцца, пасвецяць адзін аднаму, Міхаіл адкіне светамаскіроўку з акна, Іван — запаліць ліхтарык, як словам перакінуцца: «Жывы?» — «Жывы!» — «Ну, дык давай жа, братка, у родную хату, яна чакае і вітае цябе». I, адчуваючы падтрымку брата, затоенае дыханне бацькоўскай хаты, зручней будзе Івану абыходзіць чужыя пасты і дазоры, хавацца ад пеўніка. Таму і не знеслі хутара адразу, як толькі стала тут граніца. I другі хутар, што недалёка адсюль, Місцюкоў, не кранулі, каб не навесці на здагадку той бераг. Але хутар Місцюка менш за ўсё турбаваў Трубецкага. Як і што сказаць Міхаілу Знаўцу?