Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Перад вачыма і ўвушшу ўвесь час было мора, амаль заўсёды неспакойнае і трывожнае, бела-шэры дзевяты вал якога няўмольна і безупынна налягаў на бурштынава-жоўты бераг. Грывастая хваля нараджалася дзесь далёка за краем далягляду, на чужой зямлі, з чужых вод, набатна грукочучы, імчала ў бязмежнасць, несучы на хрыбціне смецце і бруд, адкіды чужога жыцця, разбівалася аб прычалы і молы, сыкаючы гадам, шмыгала па пяску і ў пясок, белапенна ўцякала, стукаючы лобам, падразала ўжо другую, стрэчную хвалю, смеціла ёй вочы садраным у спешцы пяском, падхопленымі на бягу хваёвымі шышкамі, гліцаю. I ў тым грукаце, тлуме, кіпенні было так хораша слухаць сябе. Нішто вонкавае не ўрывалася, не засмучала і не бянтэжыла душу: толькі строгае мора, свінцовае неба і хвоі, якія нібыта адляталі ў тое неба, аголеныя амаль да самых макавак, адвярнуліся ад мора, ад якога заўсёды сыходзіў вецер. Зямля, суша была таксама суровай і строгай, як і мора. Як і мора, перашэптваліся і шумелі дзюны. Як ні дзіўна, дзюны, бясплодна голыя, змярцвела пустыя, нагадвалі яму аб Палессі, аб тым, што ён пакінуў. Там, на Палессі, яго Палессі, нягледзячы на тое, што вёску з усіх бакоў акружалі балоты і багна, мелася і шмат бясплоднага белага пяску. Але памяць паядноўвала пяскі Балтыкі з пяскамі Палесся не толькі таму, што паміж імі было вось такое відавочнае падабенства. Дзюны Балтыкі спявалі, і песні іх нагадвалі сакатанне конікаў на сенажаці, калі трава ўся пакошана і састагавана. I гэтая песня конікаў-пясчынак была яму вельмі роднаю і блізкаю. Яна звязвала стагоддзі, брала пачатак у вечнасці і адыходзіла ў вечнасць, далёкую-далёкую будучыню, і таму, здавалася, дзень сённяшні доўжыўся бясконца. I ён, Мар'ян, жыў у тым дні, яго ўласнае існаванне таксама, здавалася, будзе бясконцым. Яму было прыемна ўсведамляць гэтую сваю працягласць і адначасова імгненнасць, тое, што ён знаходзіцца адразу і напачатку, і ў бязмежнасці, на краі, на самым краёчку сваёй зямлі, тут і далёка адсюль, у сваім Палессі. Жыццё не аднамернае, хоць і ўсюды, здаецца, аднолькавае. Хлеб свой надзённы селянін здабывае тут не менш цяжка, як і на яго роднай зямлі, мо яшчэ больш цяжка.

Само па сабе ўсё зводзіцца да вельмі простага: пасеяць і сабраць. Іванька згроб Маньку, Манька Іваньку, і пайшлі ў іх дзеці. Але гэта проста, калі ты бачыш канчатковасць імгненнага, наглядаеш і бачыш усё па-за паўсядзённай калаверцю, па-за вечным катлом, у якім варыцца жыццё. Узяць хоць бы тыя самыя дзюны — яны падарожнічалі. Пясчынкі, як людзі, блукалі, брылі, поўзалі па сусвеце. Раптоўна краналіся з наседжанага імі месца і рушылі ў дарогу. Адмоўна і станоўча зараджаныя, сляпыя, невідушчыя, бурылі, нішчылі ўсё ў сваім броўнаўскім руху. Агалялі жыццё да вельмі непрываблівай, а часам і жахлівай сутнасці, выкрываючы воку кожнага на мяжы свайго зыходу толькі абгрызеныя імі ж, пясчынкамі, белыя і жоўтыя косці людзей, што колісь прайшлі ўжо па зямлі, часам нават і не косці, а адны толькі зубы — усё, што засталося ад тых самых людзей непарушным. Зубы, здаецца, працягвалі яшчэ штосьці жаваць, грызці, скіраваныя на жывых, на іх хаты і палеткі, і нават на дрэвы, здзіраючы па жывому з гэтых дрэў кару і вецце, ператвараючы іх таксама толькі ў падабенства жывому, мёртвыя косці, адпаліраваныя да касцянога бляску шкілеты. Жывыя прыглядаліся да тых, хто памёр, мёртвыя да жывых, пазіралі без смутку і жахаў, але неабыякава. Тут сапраўды кожнаму было ўгатавана сваё. Жывыя не здаваліся выскалу смерці, хоць кожную хвіліну бачылі і адчувалі на сабе яе зубы, таму што яны заўсёды хоць крыху, ды апярэджвалі гэты выскал. Смерць прыходзіла сёння і не знаходзіла іх, яны паспелі, ступілі ўжо ў дзень будучы. Смерць была паляўнічым, яны — дзічынаю, і таму заўсёды квітнелі іх сады. I кожнае дрэва давала плод, радзіла дрэва яблыкамі і грушамі, дзяўчынкамі і хлопчыкамі. I кожны плод меў сваё насенне. Восенню яно прарастала на старым, на новым месцы, на касцях, на слядах тых, хто ступіў тут і пайшоў, адышоўшы ўжо, там, дзе падала насенне, дзе высявала яго рука чалавека. Усюды быў сад. Каля кожнае хаты расла яблыня, груша ці вішня.

На пачатку Мар'янавага жыцця такі сад у яго вёсцы заклаў чужы там чалавек, смаленскі мужык, пагранічнік Трахім Трубецкі. Цяпер Мар'ян сам быў тут чужым, быў, як і некалі Трубецкі, пагранічнікам. Здарылася гэта нечакана, так лёс павярнуў яго жыццё. Мар'ян не працівіўся і не адмаўляў такому павароту, але ніяк не звязваў яго з жаданнем параўняцца з Трубецкім, паходзіць на яго, наўмыснасці тут не было аніякай. Хаця і мелася жаданне пражыць жыццё, як пражыў яго Трубецкі, пакінуць на зямлі свой след, памяць аб сабе. Натуральнае жаданне кожнага з нас. I аддадзены на ганьбу ў часы вайны сад Трубецкага ў сваёй вёсцы ён адрадзіў, тым самым прадоўжыўшы Трубецкага, самога сябе ў памяці людской. Цяпер яму карцела зрабіць на гэтай, зусім не чужой яму зямлі нешта толькі сваё. Але што? Гэтага ён не ведаў. Няведанне зводзіла яго. Яно было застарэлым, пасляваенным, а мо яшчэ і даваенным. Усё ж было ясна толькі ў дзяцінстве, да выбару, пакуль не пачалося яго самастойнае жыццё, была нейкая нават множнасць ведання. Усё здавалася магчымым і дасягальным. А калі прыспеў час выбіраць і выбар той адбыўся, вось тады яго і апанавала пачуццё няпэўнасці і часовасці ўсяго, чым бы ён ні займаўся. Ды і сапраўды: вучоба часова, вайна — тым больш, пасада дырэктара дзетдома — неабходнасць, служба ў арміі — наогул пярэдадзень, подступ толькі да нечага сапраўднага, і атрымалася, што ўсе толькі пярэдадзень, а дзе ж сапраўднае. Так і жыццё пражывеш, усё будзеш усцешваць сябе, мілаваць: вось заўтра, вось наперадзе, вось кончыцца толькі гэта, і тады... Але плынь гэтага часовага і неабавязковага бясконцая. Гэта як боўтанне, цялёпканне ў смале, чым больш б'ешся, тым глыбей улазіш, ці ў дрыгве, багне, у якую ён ускочыў у дзяцінстве каля Беліч. Ішоў сабе, радаваўся па радасным летнім беразе. За пазухай уграваўся яблык, спасаўка з саду Трубецкага. Думаў пра тое, як будзе есці гэты яблык, выспелены сонцам, абагрэты цяплом свайго ўласнага цела. Цёплы, свежы яблык заўсёды куды больш смачны, чым халодны. А ён яшчэ трошкі націсне яго, каб назапасілася ў ім соку, праклюне націснутае адным толькі зубком. З яблыка выкіпіць тумановая кропля соку, ён зліжа яго... I тут Мар'ян адчуў, што зямля пад ім вагаецца. Зірнуў сабе пад ногі. Сцежкі няма, збіўся са сцежкі, але трава пад ім і касой не ўваб'еш, як усюды тут трава. Здуру ўзяў яшчэ ды падскочыў. I не адчуў цвёрдага, тупкага, пайшоў ніжэй пояса ў грузкую і халодную жыжку. I пасля гэтага не даў яшчэ веры, што няма дна, пачаў шукаць яго там, у глыбіні, нагамі. Але ногі так і не знайшлі дна. I вось толькі тады закруціўся Мар'ян, што ўюн, багна хапіла яго па самыя пахі, засвярбела пад пахамі, уцямілі яны, нібыта вока там трэцяе прарэзалася і ўбачыла бяздонне, што зацягвала яго. I было жахліва адыходзіць да гэтага бяздонпя, не паспытаўшы першага ўлетку яблыка. Выцягнуць яго з-за пазухі немагчыма. Рукі занятыя. Ён трымаўся імі за тонкае сцябло балотнага ірысу. I быў той ірыс падобны пупавіне, што звязвала яго з жыццём. Абарвецца яна — і капцы, толькі пухіры, як вочы, выціснутыя дрыгвой, вясёлкава ўспыхнуць на сонцы і лопнуць. I ўсё. Цемра. Невідушчасць.