Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

I з тае ночы ён палюбіў баброў, прызнаў іх за родзічаў. Толькі надаралася вольная хвілінка, спяшаўся на рэчку, абышоў яе амаль усю, абышоў таксама і Беліч, глухое занядбанае возера за вёскай, якое толькі па вялікай вясновай вадзе злучалася з ракой. На возеры і на рэчцы ён налічыў шэсцьдзесят бабрыных дамкоў, жыло ў іх каля ста пяцідзесяці баброў. Жыло да гэтай зімы. Зімой прыйшла бяда. Без снегу, пад самы Новы год, прыціснулі моцныя маразы. Рэчка стала. I тут пачала прыбываць вада, як увесну ўсё роўна. Але вясной вада сыходзіла ў балоты, у тарфянікі і паглыналася імі. Цяпер жа ўсё было скавана лёдам. Рэчка выйшла з берагоў, затапіла ўсе даліны і лагчыны, але колькі тых далін і лагчын, яны не маглі прыняць і спыніць зімнюю паводку. Заліло, затапіла па самыя стрэхі і бабровыя хаткі. Бабры, што людзі ў вайну, у чым толькі былі, выхапіліся са сваіх хат, старыя і маладыя абляпілі стрэхі, друзлыя «сумёты» амаль нябачнага з вады лазняку і плакалі, плакалі горкімі бабрынымі слязьмі. Гледзячы на іх, адварочваліся, хавалі вочы і вяскоўцы. Чым яны маглі дапамагчы сваім меншым братам. Калі была б на тое бабрыная ахвота і згода, паразбіралі б іх па сваіх хатах, але звер жа, звер не разумее, што гэта на карысць яму. Плача над сваёю хаткаю наўзрыд, ножкі, ручкі складзе і заліваецца ў тры ручаі, а ў рукі не даецца, не верыць чалавечай спагадзе і дабрыні. I мо недарэмна, што не верыць. Былі ў вёскі бабры, былі ва Уладзіка бабры, ды за адну ноч звяліся. Амаль што ўсіх іх вынішчылі. У каго толькі рукі падняліся, хто пакарыстаўся, нажыўся з бабрынага гора. Не, не будзе яму ўсё роўна шчасця. Не прынясуць яму багацця бабрыныя гаручыя слёзы. Адальюцца яны таму, хто падняў на іх руку. Каб забіць бабра, не трэба было мець і стрэльбу, хапала друка. Ад хатак сваіх яны нікуды не адыходзілі, ды і куды было адысці. Лес чужы ім, на дрэва не залезці і пад дрэвам не схавацца, у кустах, гола ўсё вакол. Не ратавалі і воды, не рыбіны ж яны і не ракі — бабры ўсё ж, ад вады яшчэ не адарваліся і да зямлі не паспелі прыйсці. Вось і стаялі яны слупкамі і крыжыкамі каля свайго захопленага вадою селішча. Бяры друк, падыходзь і бі, забівай, як дзяцей малых. Так яно, мусіць, і было. Друкам цюк па галоўцы — і ў рэчмяшок. Ні табе шуму-гаму, ні беганіны. Ціхае забойства, якое не вымагае вялікай сілы, трэба толькі добры друк, сэрца, каб не ведала літасці, і крыху цярпення, таму што бабры імкнуліся хавацца, ныралі праз стрэхі ў хаткі свае, прытойваліся там на нейкі час, як хапала ў іх паветра, каб развітацца з гэтай сваёй хаткай і жыццём, на раку ж, на вольную ваду не выйдзеш, там лёд, і паверх лёду вады не надта, каб схавацца ў ёй. I яны выходзілі з хатак, ішлі на верную смерць, моўчкі раняючы апошнія слёзы. Прымалі смерць. Так доўжылася тры ночы. Тры ночы доўгіх палак, ціхага забойства. Вёска амаль і не прыкмеціла, як асірацела. Згубіла братоў сваіх меншых. Па вялікай вадзе з сяла асабліва ніхто нікуды і не выходзіў. Першымі кроў каля бабровых хатак прымецілі вясковыя хлапчукі, а да гэтага па вёсцы папаўзлі чуткі: аб'явіўся каля ракі нейкі блакітны трохколавы матацыкл. А чаго яму было аб'яўляцца ў тую пару: рыбіну ні на вуду, ні сеткай па такой вадзе не возьмеш, за зверам — зайцам ці лісам — таксама не ўгонішся. Навошта, чаму тут гэты блакітны матацыкл? Вёска прыкметлівая на ўсякую бязглуздзіцу і недарэчнасць. Але нікому і ў галаву не цюкнула, што баброў б'юць, неяк само па сабе лічылася: мы іх не чапаем, і ніхто іншы не павінен чапаць. Хіба ж гэта можна: грэх, вялікі грэх.

Але вось хлапчукі падалі сігнал трывогі. Уладзік са стрэльбай выйшаў ноччу на рэчку. I наскочыў-такі на той блакітны матацыкл, але ён ад'ехаў, знік. I было ў ім трое. Бегчы за ім — усё роўна не ўгонішся. Уладзік толькі праверыў, ці застаўся хто жывы ў бабрынай хатцы, каля якой стаяў матацыкл. Прыкмеціў старога бабра. Той поўзаў, цялёпкаўся пад берагам. Не стаў перашкаджаць яму выбірацца на бераг, агледзеў месца, дзе стаяў матацыкл, адзначыў, што адзін пратэктар лысы, узяў гэта сабе на прыкметку, пабег у вёску па падмогу: мо ж яшчэ вернуцца матацыклісты да бабра, які быў жывы.

Бацька спачатку наадрэз адмовіўся ісці сцерагчы нейкага там бабра.

— У мяне ў кароўніку сто пяцьдзесят кароў, палавіна цельная. I ацёл пачаўся ўжо. Не прывядзі гасподзь, што-небудзь не так, ніякія бабры не выратуюць.

— Як хочаш, бацька, мо і праўда не варта табе хадзіць. Яны са стрэльбамі. Я каго-небудзь з маладзейшых пазаву.

— Са стрэльбамі? — перапытаў бацька, але падымацца з лавы не спяшаўся. Не вытрымала маці: