Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Сноўдала толькі-толькі пасля доўгіх блуканняў, хваробы знайшоў старую сцежку, па якой хадзілі яшчэ яго дзяды, пачуў іх, вольных, нехапатлівых, акрыяў, і тут яго зноў дагнала загародка з чалавечых рук, людской спагады і шкадобы, тая самая загародка, што даўно ўжо абрыдзела яму, ад якой ён збег. Яго нібыта спрабавалі затрымаць хлебам, не пусціць, накарміць да адвалу, да агіднасці, ляноты і абыякавасці. Пад'ехала цэлая машына з хлебам, падруліў і спыніўся на абочыне хлебны фургон. З кабіны скочыў малады белазубы вадзіцель, хапатліва расчыніў дзверцы фургона, схапіў белую булку і панёс яе Сноўдалу. Сноўдала хацеў адмовіцца, ён пачуў перасцерагальны крык-стогн, які сыходзіў з боку сцежкі-бетонкі, але не ўстояў, вельмі ж прывабны пах быў у хлеба. У ім таксама быў чуваць голас, голас ветру і шэпт дажджу, дыханне шматлікіх тых, хто ўжо даўно аджыў сваё, удобрыў гэты хлеб, поле, на якім ён рос, дапамог наліцца коласу, але не дачакаўся булак. I гэтыя, што аджылі ўжо сваё, надыхвалі, нашэптвалі Сноўдалу: бяры, не будзь дурнем, за нас, гэта ж наш хлеб. Бяры, пакуль даюць, чаго ты разгубіўся. I ён узяў, ухапіў прагна, на поўны рот, і трохі апёкся: булка была яшчэ гарачая, нядаўна з печы; апёкся і не змог праглынуць, нават адкусіць, не па яго роце быў кусок. Ён затрос галавой, затупаў нагамі. Тоўсты, задышлівы мужчына, які пад'ехаў раней за ўсіх, нацэліўся ў яго шкляным вокам. I шкляное вока, Сноўдала адчуў гэта, увасобіла і ўвекавечыла яго ганьбу. Але не гэтае ўвекавечанне ўзрушыла і вывела Сноўдалу з сябе, ён пачуў металічны лязгат затвора, гук, які быў яму хоць і невядомы, але які заўсёды жыў у ім, гук небяспекі і перасцярогі. Так шчоўкае затвор вінтоўкі перад тым, як куля ўваходзіць у яго безабароннае цела. I Сноўдала цеменем, вольным ад косткі макавым зернем, што пульсавала там, небяспеку, нацэленасць на гэтае зерне, якое і было яго жыццём, шклянога вока. Ён устрывожыўся, захваляваўся і ад хвалявання пачаў мачыцца, уздыбіў загрывак, даючы знаць, што ён ведае пра небяспеку і гатовы бараніцца, адначасова выказваючы і пагарду да гэтай небяспекі, чалавечага натоўпу, што цягнуў да яго рукі з хлебам, пагарду да шклянога вока. Але тут зноў пстрыкнуў затвор фотаапарата, і зноў, і зноў. Сноўдала не вытрымаў, хаця і зразумеў, што ніякай небяспекі ў шкляным воку няма, жыццю яно не пагражае, а вось зганьбіць, зняславіць — яно можа. I гэта куды больш жахліва, чым стрэльба, больш магутнае яно, чымсьці стрэльба, таму што ўсёвідушчае. Вось падцікавала, як ён спалохаўся, падцікавала, як ён пакорліва і прагна браў хлеб і нават як ён мачыўся. Падцікавала і ўвекавечыла, адлюстравала, цяпер размножыць, пусціць у абарот, пакажа ўсім. I Сноўдала пагрозліва пачаў капыціць зямлю, закідваючы яе сабе на жывот і бакі, закідваючы заадно і лужыну, нібы хацеў схаваць гэтую лужыну.

— Ага, цудоўна,— узрадаваўся мужчына,— злуецца. Кадр. Яшчэ кадр. I яшчэ...

Сноўдала рынуўся ў атаку. Пабег спачатку паціху, каб распаліць сябе, і мужчына, не выказваючы боязі, адыходзячы назад, працягваў пстрыкаць фотаапаратам. Сноўдала наддаў, мужчына апусціў фотаапарат, павярнуўся і пабег, цяжка валюхаючыся з боку на бок і накульгваючы, пакалыхваючы грузным азадкам. I гэты адтапыраны тоўсты азадак уз'юшыў Сноўдалу. Ён ужо пазначыў у ім месца, куды ўрэжа рогам, і бачыў, як рог уваходзіць у цела ненавіснага яму чалавека. Але фатограф, адкуль толькі што ўзялося, так наддаў, бег, аж высцігаўся. Сноўдала вачам сваім не верыў. Тоўсты, грузны мужчына ляцеў матыльком, апярэдзіў свой пінжак і фотаапарат, далёка адзаду пакінуў зубра. I гэта было, напэўна, смешна, таму што ўсе вакол спачатку спалохана войкнулі і стаіліся, а потым пачалі рагатаць. I Сноўдала ачуціўся і быў ужо рады, што не дагнаў мужчыну, таксама хоркнуў, пасмяяўся разам з усімі і працягваў праследаванне ўжо ступою, для блізіру і постраху, каб другі раз непанадна было. Ён проста выганяў яго адсюль, ад дзедавых сцежак, увагнаў у машыну і, калі машына ўжо завялася, матор раўнуў, як звер, зноў жа для прыліку калупнуў машыну рогам, бы падпіхнуў. I машына пабегла, растала, злілася з шэраю стужкай бетону.

Следам за ёй пачалі заводзіцца, кранацца і другія машыны, але Сноўдала ўжо не бачыў і не чуў гэтага. Ён крочыў па бетонцы, прыглядаўся да яе, але чуў і бачыў сцежку, па якой хадзілі яго дзяды. Людзі раскапалі на два метры ўглыб гэтую сцежку, развярнулі і вывезлі балотную гразь, а замест яе навезлі і насыпалі пяску, шчэбеню, паклалі на яго бетонную падушку, але ўсё роўна не вынішчылі слядоў і пахаў тых, што прайшлі тут раней за іх, яшчэ да таго, як з'явіліся і звяры, сародзічы Сноўдалы. I гэта здзіўляла. Дзіўна і трохі нават жудасна: след не ведае тлену. Гэтай жа дарогай, сцежкай прамчала вайна, выпаліла, выдрала, выбіла агнём і жалезам, здавалася, усё. Але не ўсё. Ад чужынцаў сапраўды і паху ніякага, як не было іх тут, усё выветрылася, сцерлася. А сваё, роднае, засталося, не згубілася, не прыглухла ў камені і бетоне, знітавалася, злілося, мо таму, што само было каменем і бетонам, працягам тых, хто тут жыў, не гніло і не гарэла.