Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Пад гэтае іх дураслівае сарачынае «Ванья-Манья» ён і ўзняў сякеру над галавой, увагнаў, упіўся лязом у яблыню. I толькі калі яблыня, як здалося Сідару, адхіснулася ад яго, здрыганулася камлём і кронаю, квеценню, што шуганула ўверх і пасыпалася яму на галаву, спярэсціла зямлю, ён адчуў, што робіць нешта нядобрае, забароннае, чаго нельга рабіць. Задрыжалі рукі, задрыжала тапарышча, учуўшы, як крычыць дрэва, пацвердзіўшы забарону і недабрыню. На вачах жа ўсёй вёскі ён вынішчае сад пагранічнікаў. I гэта толькі здаецца, што вёска апусцела, вымерла. Цяпер усе ад малога да вялікага сочаць за ім. I запісваюць, запісваюць усё ў памяці, кожны яго крок, кожны ўзмах сякеры і тое, у што ён апрануты і як падбадзёрваюць яго немцы: «Ванья-Манья». I ні адзін Іван, ні адна Мар'я ніколі не забудуць і не даруюць яму.

Але сякера ў яго руках ад гэтых думак не стала жаласлівай. Яна, здаецца, зрабілася яшчэ больш вострай, зазлаванай і сама ўжо ўздымалася і падала, угрызалася ў яблыні. I Сідар ішоў на кожную з іх, як ходзяць на ворага. Усякі раз, супакоіўшы яблыню, паклаўшы на зямлю, прыгаворваў: «Так табе і трэба, так вам і трэба». I невядома было, да каго ён звяртаўся з гэтымі сваімі словамі, да яблынь ці да сябе самога, да тых, хто садзіў іх, ці да тых, хто сачыў, цікаваў за імі — нябачных за платамі аднавяскоўцаў ці да немцаў, што стаялі за яго плячыма. Хутчэй за ўсё да ўсіх адразу. I каб на тое яго воля, ён паклаў бы іх тут, як гэтыя яблыні. Аўтамат бы яму, аўтамат, ён бы паказаў, як ганьбіць і асуджаць яго, хаваючыся па хатах і хлявах. Збоку, у сваёй хаце, усе разумнікі і праведнікі. А вы застаньцеся такімі сам-насам са смерцю, пад рулямі вінтоўкі і аўтамата. I немцы ў сіле, пакуль аўтаматы ў іх руках, а варта толькі пераіначыцца, памяняцца яму і немцам месцамі, ён бы паглядзеў на іх, ён бы паказаў ім і Манью, і Ванью, пеўнікамі б недарэзанымі спявалі. Не, не так проста, не такой вось зручнай і спрытнай самакальнаю мужыцкаю сякерай высякалі б яны гэты сад. Ён бы прымусіў іх зубамі грызці кожнае дрэва. I адпачыў бы душой, нацешыўся, гледзячы, як у друз крышацца іх зубы, даў бы сабе волю паздзекавацца, таму што высякае ён не чый-небудзь чужы сад і не сад пагранічнікаў нават, а свой уласны. Кожнае дрэва тут яго і кожнае ўсыпана яблыкамі. Вунь і конік яго пахаджае па садзе, аб'ядае квецень з яблынь, квецень, якой ужо не суджана адліцца ў яблыкі. А ён жа падагнаў коніка, каб сабраць, зняць і адвезці спелыя ўжо яблыкі, пазносіць іх у падпамосце хаты, яго хаты, што красуецца ў садзе.

Але не суджана, мусіць, не суджана красаваць яго хаце. Дваццаць гадоў прайшло, як пагранічнікі сагналі яго з бацькам і маці з гэтай зямлі, загналі на чужбіну, дзе бацька і маці і сканалі, самога заперлі ў турму. Але ён прайшоў праз турэмныя сцены, прыджгаў сюды, таму што зямля тут да пупа родная яму, яго дыханнем, яго снамі аблашачана. I здавалася яму, самы час асесці на ёй, укараніцца, узяць у свае рукі гэтую зямлю і сад. Але ўсё гэта былі толькі мроі, сон, а ява вось яна — сваімі рукамі ён павінен высекчы свой сад, свае яблынькі, грушкі. I Сідар сек іх, вынішчаў, знаходзячыся ўжо па-за мяжою таго салодкага шаленства і лютасці, па-за тою мяжой, дзе нічога ўжо няма ні наперадзе, ні адзаду. Так нішчыцца толькі сваё, толькі кроўнае, ад хаты да дзіцяці. Насуперак, наперакор усяму свету.

Даўшы спачын апошняй яблыні, ён падышоў да калодзезя, набраў вядро вады і піў не адрываючыся, нагбом, амаль да дна, што конь. Піў і не мог спатоліць смагу, так гарэла і пякло ўсярэдзіне, дрыжала кожная жылка, прагла прахалоды і вады. Але ён так і не змог астудзіць сябе, адагнаць смагу, наліўся толькі вадой так, што яна вось-вось магла пайсці назад, лінуць з вушэй, з носа. Сідар паставіў і папхнуў вядро зноў у калодзезь, павярнуўся, каб паглядзець на сваю работу, разумеючы, што нельга на гэта глядзець, але і не здольны саўладаць з сабой, адмовіць вачам, якія жадалі пераканацца, ці не прамінуў ён якое-небудзь дрэўца. Перамагла адвечная цікаўнасць забойцы да забітага.

Не, рукі справілі работу сумленна. Паўсюдна адны толькі пянькі, у радок бялелі высокімі падсечынамі. У радок ляжалі і яблыні. Акуратная была работа, нічога не скажаш.

I цяпер усё было зроблена, упарадкавана, як у добрага гаспадара. Роўненька, як па лінейцы пастаўленыя, разбягаліся па снежным полі, па ворыве маладыя дрэўцы. I было іх больш, куды больш за тыя, якія некалі ён, Сідар Місцюк, ссек. Каб дараслі яны да сапраўдных яблынь, ён бы і за дзень, а то і два з імі не ўправіўся. Як жа яны ўзняліся тут, вынырнулі з таго свету на гэты белы свет. Ён жа іх сваімі рукамі пад корань, пад корань. Каму сёння належаць ацалелыя ў вайну казармы? Немцы, пакідаючы сяло, запалілі іх. Ён патушыў разам з бабамі і дзецьмі. Пабег тушыць, таму што яго хата стаяла недалёка ад казарм, немцы так і не дазволілі будавацца блізка ля сябе і лесу, дзе рос сад. I ён наогул не стаў будавацца, чакаў, пакуль немцаў пагоняць, каб перабрацца туды, куды хацела душа, дзе ён даўно прыгледзеў месцейка пад хату. Ведаў ужо, што немцы тут не затрымаюцца. Так яно ўсё і было, па яго выйшла, толькі вось месцейка яго пад хату зноў занятае. Упарадкаваны, адрамантаваны і казармы, ад былога пажару знаку няма. I хто гэта здолеў, хто прыклаў так рукі, каму пад сілу пасля такой страшэннай вайны перарабіць прорву такой работы — вырваць з небыцця, адрадзіць сад. Хто зноў перабег яму дарогу, заступіў дарогу да яго хаты, яго печы. Печы, якую ён склаў ужо ў думках сваіх. Не выйдзе. Не для таго ён дубеў, калеў па Еўропах, каб адступіць і адысці ўбок. Будзе яго хата стаяць там, дзе ён задумаў паставіць яе. Зубамі вырве, хто стане папярок — глотку перагрызе. I то ж добра, што сад пасаджаны ўжо. Хай расце, падымаецца, выходзіць з зімы.