Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Не, я не крыўдую на яго. Вось толькі бяда, калі ўсё, што павінна было здарыцца, ужо здарылася, то і кніжка, якую я прагну напісаць, напэўна, ужо напісана некім да мяне. Дык навошта я катую сябе і сваіх блізкіх, зводжуся ад тугі і маркоты, бяссонніцы, раздражнення, злосці. За што мне такая кара, уяўнае няведанне і прытворнае веданне.

Так, амаль што ўсе героі ўжо ўвабраліся ў сваю хату, пабудаваную па кніжных законах. Сёе-тое паспелі ўжо там і зрабіць, Я ведаю, куды яны ступяць далей, куды павяду іх я, трохі прадбачу, куды яны павядуць мяне. Правілы нашай гульні такія ж старыя, як гэты свет. Гэта таксама ведаюць мае героі і я. Дык чаго ж я пакутую, што так непакоіць мяне... Тое, што на кожнай старонцы я мушу парушаць правілы гэтай старажытнай гульні, інакш нікому з нас не цікава будзе гуляць. Гульні па правілах наогул не існуе. Па правілах я павінен падымаць Мар'яна ў завоблачныя высі духу і сумлення. Але навошта і каму ён патрэбны такі звышдухоўны і звышсумленны. Ды і звышвысь даўно ўжо занята, здаецца мне, самім госпадам богам і крытыкам, які пасецца на той райскай дзялянцы. Усім разам нам будзе цесна і сумна. А калі не будзе ніякага задзелу, ад нуды і маркоты мы можам так напаскудзіць.

Да ўсяго ж Мар'ян і яго жыццё не вельмі стасуюцца з завоблачнымі высямі. Зразумела, я не супраць, каб упрыгожыць яго і дабіцца поспеху ў гэтым упрыгожванні, але пабойваюся, каб не атрымаць за гэта на мордзе і за тое, што прыпішу яму, хаця, на цвярозую галаву, згодны: мы з ім даўно ўжо ў бойцы. I не на жыццё, на смерць. Я не перабольшваю, не інтрыгую, не імкнуся зацікавіць гэтым каго б там ні было. Навошта? Мне трэба толькі расказаць, перадаць тое, што я ведаю, пагаварыць з тымі, каго ведаю, памеркаваць і памаўчаць. I што ж такое сюжэт, інтрыга наогул.

Прыгадваецца даўняя, яшчэ калі я рабіў на шахце, гаворка з адным сталага ўжо веку праходчыкам. Шахцёры ў гадах, сапраўдныя, канечне, шахцёры, амаль што ўсе кніжнікі і філосафы. I праходчык быў з той жа пароды, ён і спытаў мяне, што такое сюжэт, інтрыга, сацрэалізм і ўсё іншае разам. На ўсё адразу я і пачаў адказваць, пачаў расказваць аб шампуры, на які ўсё нанізваецца...

— Хопіць,— спыніў ён мяне, як толькі я хацеў перайсці да народнасці,— усё зразумеў. Зразумеў, як пішуць кніжкі: гэта спачатку ўсё праўда, праўда, а пад канец — хлусня, хлусня, хлусня.

Дык вось такой хлусні, па пісанаму, па законах, ні спачатку, ні ў канцы мне і не хацелася б. У жыцці ж усё складана, не ўсё састыкавана. Людзі не рэйкі. Не выцягваюцца яны ў адну, як нітка, прамую, па іх не пусціш паравоз.

Але ў той жа час па тым, наколькі сёння мы пра ўсё і аб усім ведаем, як мы інфармаваны аб усім, як вытанчана наша фантазія — каму патрэбна адна толькі голая праўда. Крыху б прыбраць яе, каб надаць самавітасці, праўдападобнасці. Які ж гэта чалавек, што з павагаю адносіцца да сябе, зробіць такую ласку, паверыць голай праўдзе, хай ужо будзе адна хлусня, хоць падвесяліць.

Не ведаю, не ведаю... Аніяк не ведаю, ці здольны я так распрануцца, каб мне паверылі, што я сапраўды голы, ці так апрануцца, што і немаўляці будзе бачна: голы ж, голы, праўда гэта будзе ці хлусня. І ці будзе, таму што, таму што... Жыццё там, за акном, апрача пісьмовага стала, замерла, кончылася, а ці пачнецца, адбудзецца тут, хто можа адказаць. Хто здольны загадзя прадказаць твой лёс, калі табе наканавана памерці і нарадзіцца зноў. I ці варта паміраць. Ці варта нараджацца. I свайму ж слову няма веры, такой, як... у нябожчыка. Труна ўжо на стале, і ў труне жывы некалі чалавек, дырэктар нашага дзіцячага дзетдома... Не, і гэтаму няма веры. Толькі ж учора ён праводзіў цябе берагам ракі, дапамагаў грузіць лодку, адпіхваў яе, махаў, развітваючыся, рукой. I вось яго ўжо няма. Ты ведаеш, што гэта так, гэта незваротна, але ўсё роўна не згодны. Не згодны жонка, дзеці, аднавяскоўцы. Хаця нічога ўжо не паправіш, не зменіш. Каля ног нябожчыка смертна цвітуць апошнія развітальныя кветкі, і на зубах пах тлену і распаду. Жыццё адбылося. I ні слова, ні імгнення ў ім не перамяніць, ні пераправіць... Але як цяжка саўладаць з самім сабою. Памяць, як сабака, усё рве і рве ланцуг, рыскае, кідаецца ў бакі, шукаючы след, здаецца, знаходзіць яго, бярэ, набывае веры і губляе яе. Анічому не верачы, ты і сам голы, як камень, і, што болып страшна, мітуслівы, нікчэмны, кожнаму табе хочацца дагадзіць, спадабацца. Даходзіш да такога краю, што і сам сабе пачынаеш дагаджаць. Ліслівіш сам перад сабою, ловіш сябе на гэтым і гідкім робішся сам сабе. I ручка спатыкаецца на паперы: калі ўсё так, каму гэта трэба. Чыху не варты твае пакуты, дваістасць. Ці заслугоўвае ўвагі тое, што сёння яшчэ не адстаялася, не высветлілася, што не перайшло яшчэ ў мінуўшчыну. Ці не лепш — аб гэтым мінулым, кананізаваным і распісаным ужо. I ўвесь час будзе перад вачыма нейкі ўзор. I словы будуць здабывацца з таго, апісанага ўжо мора, не з такою натугай, больш лёгка, звыкла. Хаця, прывычка і магія аркуша паперы, словы здабываюцца лёгка і цяпер. Але гэтая лёгкасць і збівае мяне з тропу. Няма напружанасці, проста ліецца паток, ніжуцца слоўцы: вылецела адно, пацягнула за сабою другое. I так бясконца, лена цягнецца па белай раўніне ліста ручаёк, расцякаецца, як у паводку, па далінах, упадзінах, кустах. Няма і намёку на тое, што мне давялося бачыць, калі я наглядаў за той жа вадой яшчэ ў дзяцінстве, што згадваецца цяпер.