Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

— Дзядзечка, дзядзечка, аддайце зайчыка,— набеглі, акружылі Мар'яна хлапчукі.

— Навошта ён вам, што вы будзеце рабіць з ім?

— Гадаваць, пакуль не вырасце вялікі,— нясмела адказаў самы маленькі.

— Прыдумаем,— буркнуў старэйшы.

Мар'ян хацеў ужо і аддаць, але паглядзеў на гэтага старэйшага, што па-сабачы прагным вокам пазіраў на зайца, на змардаваныя, з адбіткам малакроўя тварыкі другіх хлопчыкаў, на касцярок, што тлеў каля копанкі, сабак з прыціснутымі вушамі — і перадумаў.

— Шкада, але самому трэба,— сказаў ён хлопчыкам.

— Навошта ваенным зайчык?

— Трэба,— паўтарыў Мар'ян і адчуў, што яму сапраўды патрэбны гэты зайчык, расшпіліў кіцель і асцярожна пусціў зайчыка за пазуху. Той нейкі час пачмыхаў там, пасоваўся, уладкоўваючыся. Знайшоў сугрэўнае, цёплае месцейка каля рубцоў, мецін, што пакінулі асколкі і нажы хірургаў, мецін, якія яшчэ смылелі і свярбелі. Мар'ян адчуў, як целу зрабілася козытна ад дотыку мяккай шэрсткі, але перацярпеў, і стала яму хораша і дыхалася лёгка, нібыта заяц дапамагаў яму дыхаць, падключыўся да яго лёгкіх, куды падзеліся і хрыпы ўсе, Мар'ян здзівіўся гэтай лёгкасці і бясшумнасці свайго дыхання і падумаў: вось бы такога лекара ды ў шпіталь. Перад ім была ўжо вёска, ён абышоў яе, каб зноў не патрывожыць сваім з'яўленнем малых і старых, каб не вярэдзіць і свае балячкі.Але ўберагчыся самому не пашанцавала. Толькі мінуў вёску, наблізіўся сцежкамі да шляху, прыкмеціў віхлявыя стужкі траншэй і трохі высунутыя наперад акопы. Усё да дробязі паўтаралася. Над адным з акопчыкаў расла і хвоя, і была яна падобная на тую хвою, што стаяла над яго акопам, хаця тую сваю хвою ён не паспеў і разгледзець. Высозная, гэта памятаў, і ўсё гнулася, гнулася, ад ветру ціразрываў снарадаў, макаўкай упіралася ў неба, метраў дзесяць — пятнаццаць — аніводнага сука, а потым адразу вялізная галіна і дубовая калода — борць. Хвоя, што стаяла перад ім, была без борці. Мар'ян пераступіў цераз акопчык, крануў рукою кару: «Як жа ты ацалела, выстаяла?» Узняў вочы ўгору. Не, выстаяць выстаяла, а вось каб уцалець, выйсці з вайны непараненай, не пашчасціла і дрэву. На ўзроўні яго галавы захраслі зацягнутыя ўжо смалою сіне-злосныя асколкі. Некага гэтая хвоя прыкрыла, зберагла, прыняла асколкі на сябе. А вось яго, Мар'яна, не здолела ўберагчы, не здолела.

Непадалёку ад гэтых вось мясцін рота, у якой служыў старшы сяржант Мар'ян Знавец, вяла бой за чыгунку. Немцы акапаліся, убетаніраваліся за насыпам, хоць зубамі іх выдзірай. А нашы ў рэдкім пералеску, у земляных норах. I два тыдні так. За гэтыя два тыдні, як і наканавана матухне-пяхоце, ад аддзялення Знаўца жывым амаль нікога не засталося, усе з папаўнення. Мар'ян дзівіўся, як гэта яго яшчэ не кранулі ні куля, ні асколак, адчуваў, што жыць яму засталося нядоўга, смерць на вайно не абхітрыш, на пярэднім краі больш як два тыдні не працягнеш. Мар'яну яшчэ пашанцавала, яго не забіла, а толькі параніла асколкам шалёнага снарада, хтосьці маліўся за яго, мо маці на тым свеце, а мо сама смерць палічыла, што аднаго Знаўца трэба пакінуць хоць на развод. Акопчык, у якім ён ляжаў з кулямётам і кулямётчыкамі, быў выкапаны пад хвояй, чаму Мар'ян радаваўся сам сабе: якое-ніякое, а ўсё ж прыкрыцце. Дрэву ён давяраў, а хвою яшчэ і любіў, рэдкасцю была яна ў яго краі, радаваўся ён і борці. Гэта было зусім як дома, дзе-небудзь у Белічы ці на беразе Пятлянкі, дзе ніхто ніколі не ведаў вулля, спрадвеку бралі мёд з борці. I ён чуў, як пахла гэтым мёдам, пахла водарам роднага лесу і травы, чуў, здавалася яму, і пчалу, як яна ідзе па ношку, хаця пчолы і пахаваліся, бачачы вайну, з яе кветак, крыві і пораху наўрад ці возьмеш мёду, а калі возьмеш, то нелюдзям, чорту і ведзьме на пагулянку...

Гэтае дрэва з роднай борцю і падвяло Мар'яна. Снарад трапіў праменька ў борць, як навёў яго хто ці сядзелі там вельмі ўжо грэшныя пчолы, разнёс у пух і прах борць, як брытвай зрэзаў хвою. Вершаліна яе высока-высока ўзнялася ў неба, і гэтая хвоя-палятуха з расшчэпленым ствалом — апошняе, што бачыў Мар'ян. Задраўшы ў неба галаву, ён ужо ўпаў на дно акопчыка, а хвоя ўсё працягвала ляцець, укручваючыся кронаю ў самае сонца, смецячы зялёнаю гліцаю і шышкамі, трэскамі, пчалінай перхаццю; самі пчолы, таму што былі божымі дзецьмі, адразу адышлі, пэўна, у рай. Туды ж следам за імі, наўздагон хвоі, што так марудна ляцела па небе, скіраваўся і Мар'ян. Ён таксама, здаецца, адарваўся ад зямлі, ужо даганяў хвою, пацягнуўся за шышкаю, што расла на хвоі, але гэтая шышка ляжала на пяску ў акопчыку. I Мар'ян скроб пальцамі пясок, не выпускаючы з вачэй хвою, што ўсё яшчэ лунала ў небе, падгроб да сябе шышку, якая сыходзіла жывіцай, заціснуў яе ў кулаку і супакоіўся. Гэтая шышка ў знямелай руцэ і вывела яго з небыцця, ён паспрабаваў збавіцца ад яе, расціснуць пальцы і не здолеў, здзівіўся ліпкасці жывіцы, вось да чаго клейкая, і пальцам варухнуць немагчыма, добра памятаў, што падаў на спіну, але цяпер ляжаў чамусьці ніцма, на жываце, і не было дыхання.